Wszystko dla pan Zola E

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.On, który nie tolerował najmniejszego przewinienia u swychekspedientek i wyrzucał je na bruk dla kaprysu, poniżał się do błagania jednej z nich, aby nieodchodziła, aby nie opuszczała go w nieszczęściu.Zasłonił sobą drzwi i gotów był jejprzebaczyć, udawać ślepego, gdyby tylko zechciała kłamać.Mówił szczerą prawdę: dość jużmiał dziewczyn poznawanych za kulisami małych teatrzyków i w nocnych restauracjach, niespotykał się już z Klarą, noga jego nie postała więcej u pani Desforges, gdzie panował terazBouthemont w przededniu otwarcia własnego magazynu, mającego nosić nazwę Aux QuatreSaisons , którego reklamy zapełniały już całe strony dzienników. Czy mam paść przed panią na kolana? powtórzył z gardłem ściśniętym od293powstrzymywanych łez.Zatrzymała go ruchem ręki, nie mogąc ukryć wzruszenia, wstrząśnięta do głębi tympełnym bólu uczuciem. Niepotrzebnie się pan tak dręczy powiedziała w końcu. Przysięgam panu, że tewstrętne historie są tylko kłamstwem.Ten biedny chłopiec, z którym rozmawiałam przedchwilą, jest tak samo niewinny jak ja.Twarz jej wyrażała szczerość, a jasne oczy patrzyły prosto przed siebie. Dobrze, wierzę pani powiedział cicho. Nie oddalę żadnego z pani kolegów, ponieważpani bierze ich w obronę.Ale dlaczego w takim razie odpycha mnie pani, jeśli pani nikogonie kocha?Dziewczyna zmieszała się nagle, owładnięta wstydliwością i niepokojem. Więc pani kogoś kocha, prawda? podjął znowu drżącym głosem. Może mi paniśmiało powiedzieć, nie mam przecież żadnego prawa do pani uczucia.Pani kogoś kocha?Zaczerwieniła się mocno, słowa cisnęły się jej na usta, czuła, że nie jest zdolna skłamać,gdyż wszystko sprzysięgło się, aby ją zdradzić: wzruszenie i ta niechęć do kłamstwa, i twarzwbrew jej woli mówiąca prawdę. Tak przyznała się bardzo cicho. Ale błagam pana, niech mnie pan już nie męczy, robimi pan wielką przykrość.Teraz ona cierpiała.Czy nie dość tego, że musiała bronić się przed nim? Czy miała terazbronić się przed samą sobą, przed gorącym tchnieniem miłości, które odbierało jej chwilamicałą odwagę? Kiedy do niej mówił, kiedy patrzyła na jego wzruszenie i niepokój, niewiedziała już właściwie, czemu się opiera: dopiero po chwili odnajdowała w głębi swojejzdrowej istoty dumę i rozsądek, które kazały jej pozostać uczciwą.Opierała się, wiedzionainstynktem szczęścia, dążeniem do spokoju życia, a nie dla samego pojęcia cnoty.Byłabypadła w jego ramiona i oddała mu całą siebie, ciało i serce, gdyby nie jakiś opór wewnętrznygraniczący ze wstrętem na myśl o ofiarowaniu całej swojej istoty człowiekowi, który możenazajutrz stanie się jej obcy.Myśl o oddaniu się kochankowi napawała ją strachem,obłędnym strachem, który każe blednąc kobietom na widok zbliżającego się mężczyzny.Mouret sposępniał i uczynił gest najwyższego zniechęcenia.Nie rozumiał Denise.Powrócił do biurka, zaczął przerzucać papiery, które natychmiast położył z powrotem ipowiedział: Nie zatrzymuję już pani, nie mogę postępować wbrew pani woli! Ale ja wcale nie chcę odejść odpowiedziała uśmiechając się Denise. Jeśli tylko jest pan przekonany o mojej uczciwości, to zostaję.Trzeba zawsze wierzyć294uczciwym kobietom, proszę pana.A zapewniam pana, że jest takich wiele.Oczy Denise zwróciły się bezwiednie na portret pani H�douin, tej pięknej i mądrej pani,której krew.jak mówiono, przyniosła szczęście magazynowi.Mouret poszedł za jej wzrokiemi zadrżał, gdyż zdawało mu się.że zdanie to wypowiedziane zostało przez jego zmarłą żonę tak bardzo było dla niej charakterystyczne, jakby tamta zmartwychwstała.Odnalazł nagle wDenise rozsądek i równowagę tej kobiety, którą stracił, nawet podobny łagodny głos.takąsamą oszczędność słowa.Zaskoczony, posmutniał jeszcze bardziej. Pani wie.że należę do pani wyszeptał na zakończenie. Może pani ze mną zrobić, cosię pani podoba.Wówczas Denise powiedziała wesoło: Więc dobrze, zgadzam się.Zdanie najskromniejszej kobiety zasługuje zawsze na to.abyje wysłuchać, jeśli kobieta ta ma odrobinę rozumu.Zrobię z pana porządnego człowieka,jeżeli zechce pan oddać się w moje ręce.%7łartowała ze swobodnym uśmiechem, który miął tyle uroku.Mouret uśmiechnął się teżlekko i odprowadził ją do drzwi, jakby była damą z towarzystwa.Nazajutrz Denise dostała nominację na kierowniczkę działu.Dyrekcja rozdzieliła salonsukien i kostiumów tworząc dla Denise specjalny dział ubranek dziecięcych, któryumieszczono tuż obok konfekcji damskiej.Od czasu wydalenia syna pani Aurelia umierała zestrachu, wyczuwała bowiem oziębłość panów z dyrekcji w stosunku do siebie, a jednocześniewidziała wzrastające z dnia na dzień znaczenie młodej dziewczyny.Czy nic pozbędą się jejdla tamtej pod byle pretekstem? Jej tłusta i nalana twarz, podobna do woskowej maskiCezara, jakby schudła ze wstydu, który splamił całą dynastię Lhomme ów.Wychodziła terazcodziennie wieczorem pod rękę z mężem czując się związana z nim nieszczęściem, które ichspotkało: może teraz dopiero oboje zdali sobie sprawę, że zło spowodowane zostałorozbiciem ich domowego ogniska [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy