Huxley Aldous Nowy wspaniały wiat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kroki Wyższego Bytu - och, tak, słyszeli je, słyszeli, jak cichozstępują po schodach, są coraz bliżej i bliżej w tym zstępowaniu z niewidzialnych schodów.Kroki Wyższego Bytu.I nagle granice wytrzymałości zostały przekroczone.Ze wzrokiemwbitym w jeden punkt, z rozchylonymi ustami Morgana Rotszyld zerwała się z krzesła.- Słyszę go - zawołała.- Słyszę go.- Nadchodzi - krzyknęła Sarodżini Engels.- Tak, nadchodzi, słyszę go.- Fifi Bradlaugh i Tom Kawaguczi równocześnie powstali zeswoich miejsc.- Och, och, och! - poświadczyła nieartykułowanymi dzwiękami Joanna.- Nadchodzi! - wołał Jim Bokanowski.Przewodniczący pochylił się do przodu i dotknięciem dłoni rozpętał szaleństwo cymbałówi trąb, i rozgorączkowane tam-tamy.Och, nadchodzi! darła się Klara Detering.- Auu! zabrzmiało to, jakby ktoś jej podciąłgardło.Czując, że czas już, by dać coś z siebie, Bernard także poderwał się i zawołał:- Słyszę go; nadchodzi.Ale to nie była prawda.Niczego nie słyszał i nikt jego zdaniem nie nadchodził.Nikt -pomimo muzyki, pomimo rosnącego podniecenia.Niemniej machał rękami i krzyczał wraz znajaktywniejszymi; kiedy zaś inni zaczęli przebierać nogami i maszerować w miejscu, onrównież zaczął przebierać nogami i maszerować w miejscu.Ruszyli korowodem tancerzy, każdy z rękami na biodrach osoby poprzedzającej, raz zarazem okrążali salę krzycząc unisono, wybijając rytm nogami, klaszcząc w takt muzyki,klaszcząc dłońmi w pośladki towarzyszy; dwanaście par rąk klaskało niczym jedna para;dwanaście par pośladków oddawało słabe echo niczym jedna para.Tuzin w jedno ja, tuzin wjedno ja. Słyszę go, słyszę, jak nadchodzi.Muzyka nabrała tempa; szybciej uderzały stopy,coraz szybciej klaskały do rytmu dłonie.I oto potężny syntetyczny bas wyśpiewał słowaogłaszające nadejście pojednania i ostateczne skonsumowanie solidarności, nadejście Tuzina-w-Jednym, wcielenie Wyższego Bytu. Orgia-porgia , śpiewał bas, a tam-tamy pulsowałygorączkowym rytmem.Orgia-porgia, Forda śpiew,Wzniecaj w paniach Jedni zew.Roztopiony już on w niej,Z orgią-porgią dwojgu lżej. Orgia-porgia , podjęli tancerze liturgiczny refren, Orgia-porgia, Forda śpiew, wzniecajw paniach. Gdy śpiewali, światła zaczęły powoli słabnąć - słabnąć, a zarazem nabieraćodcieni bardziej ciepłych, głębokich, czerwonawych, aż w końcu tańczący znalezli się wpurpurowym półmroku składu embrionów. Orgia-porgia. W tych ciemnościach barwykrwi i płodu tańczący krążyli jeszcze przez chwilę, wybijając nieustający rytm. Orgia-porgia. Potem krąg zafalował, pękł i padł we fragmentach na sześć miękkich tapczanów,które otaczały - krąg wokół kręgu - stół i rozstawione wokół niego krzesła. Orgia-porgia.Czule gruchał głęboki Głos; w czerwonym półmroku brzmiało to tak, jak gdyby jakiśogromny czarny gołąb unosił się dobrotliwie nad leżącymi już teraz na wznak lub twarzą wdół tancerzami.Stali na dachu; Big Henry wybił jedenastą.Noc była ciepła i cicha.- Było cudownie, prawda? - powiedziała Fifi Bradlaugh.- Wprost cudownie, prawda? -Patrzyła na Bernarda z zachwytem, ale z zachwytem bez śladu poruszenia czy podniecenia;być podnieconym to przecież być nie zaspokojonym.W niej zaś trwała spokojna ekstazapłynąca ze spełnienia i ukojenia - nie z braku nasycenia i z nicości, lecz z równowagiżyciowej, ekstaza płynąca od wypoczywających, zrównoważonych energii.Bogate, żyweukojenie.Posługa solidarnościowa w równym bowiem stopniu brała, jak dawała, zabierająctylko po to, by odradzać.Fifi czuła w sobie pełnię, doskonałość, czuła, że jest czymś więcejniż tylko sobą.- Nie sądzisz, że było cudownie? - dopytywała się wpatrzona w twarz Bernarda swyminadnaturalnym blaskiem jaśniejącymi oczyma.- Tak, myślę, że było cudownie - skłamał i odwrócił wzrok; jej przemieniona twarz byłajak wyrzut i zarazem przewrotne przypomnienie jego odosobnienia.Czul się równie żałośnieosamotniony jak na początku posługi - a nawet osamotniony jeszcze bardziej, bo pustka niezostała wypełniona, nasycenie było jałowe.Odosobniony i nie pojednany, gdy tymczaseminni wtopili się w Byt Wyższy; samotny nawet w objęciach Morgany - w gruncie rzeczywtedy jeszcze bardziej samotny, jeszcze bardziej beznadziejnie będący sobą niż kiedykolwiekwcześniej w życiu.Z tamtego purpurowego półmroku wynurzył się pod zwykłe oświetlenieelektryczne z samoświadomością do granic wytrzymałości.Był w najwyższym stopniu godnypożałowania, ale może (jej promieniejący wzrok lśnił oskarżycielsko) to tylko jego wina.- Naprawdę cudownie - powtórzył, ale jedyną rzeczą, o której mógł pomyśleć, była brewMorgany.ROZDZIAA SZ�STY�1Dziwaczny, dziwaczny, dziwaczny, brzmiała ocena Bernarda Marksa dokonana przezLeninę.Do tego stopnia dziwaczny, że w ciągu następnych paru tygodni zastanawiała sięniekiedy, czy nie powinna zmienić zdania w kwestii wakacji w Nowym Meksyku i niepojechać raczej z Benitem Hooverem na biegun północny.Rzecz w tym, że na biegunie jużbyła zeszłego lata z Jerzym Edzelem, a co gorsza miejsce wydało jej się dość ponure.Niebyło tam nic do roboty, hotel staroświecki, bez telewizji w sypialniach, bez organówwęchowych, muzyka syntetyczna zupełnie pospolita, a dla ponad dwustu gości zaledwiejakieś dwadzieścia pięć boisk do gry w tenisa przesuwanego.Nie, stanowczo nie pojawi sięjuż na biegunie północnym.Na dodatek w Ameryce była dopiero raz.A poza tym jak krótko!Tani weekend w Nowym Jorku - chyba z Janem Jakubem Habibullą, a może z JonesemBokanowskim? Nie pamięta.Tak czy owak było to zupełnie nieistotne.Perspektywaponownej wycieczki na Zachód, i to całotygodniowej, była kusząca.A ponadto co najmniejtrzy dni z tego tygodnia spędzą, w rezerwacie dzikich.Nie więcej niż pół tuzina ludzi zOśrodka było w rezerwacie dzikich.Bernard, jako psycholog i alfa-plus, był jednym zniewielu mężczyzn, jakich znała, którzy mieli tam prawo wstępu.Dla Leniny więc wyjątkowaokazja.Niemniej jednak dziwaczność Bernarda była równie wyjątkowa, tak iż Lenina wahałasię, czy skorzystać z tej okazji i czy nie zaryzykować raz jeszcze bieguna w towarzystwiezabawnego starego Benita.W końcu Benito jest normalny.Natomiast Bernard. Alkohol w surogacie krwi - brzmiało wyjaśnienie, jakim Fanny kwitowała wszelkąodmienność.Jednakże Henryk, z którym podczas pewnego wieczoru, gdy byli już razem włóżku, omawiała z niepokojem sprawę swego nowego kochanka, porównał biednego Bernardado nosorożca.- Nosorożca nie można wytresować - tłumaczył jej swym zwięzłym, żywym stylem.-Niektórzy ludzie są niemal jak nosorożce; nie reagują w sposób właściwy na warunkowanie.Biedne diabełki! Bernard też do nich należy.Jego szczęście, że dobrze wykonuje swoją pracę.W przeciwnym razie dyrektor w żadnym przypadku by go nie zatrudniał.Myślę jednak -dodał tonem pocieszenia - że jest zupełnie nieszkodliwy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy