JACQ Christian RAMZES 2 wištynia milionów lat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bachen i ja zarządzamy tąogromną posiadłością pod kontrolą naszego czcigodnego wielkiegokapłana.- Moi młodzi podwładni zrozumieli, że choć nogę mam chromą, wzrokmnie nie zawodzi - dodał Nebu.- Zadanie, które powierzył mi król, będęwykonywał w całej rozciągłości, nie tolerując niechlujstwa i lenistwa.Ta stanowczość tonu zdziwiła Ramzesa.Stary Nebu robił wrażenieczłowieka zmęczonego, ale trzymał ster pewną ręką.- Twoja obecność tutaj to dla nas wielkie szczęście, wasza wysokość.Oznacza, że budując swoją nową stolicę, nie zaniedbasz Teb.- Nigdy nie miałem takiego zamiaru, Nebu.Któryż faraon mógłbyzaniedbać miasto Amona, boga zwycięstw?- Czemu więc się od niego oddalasz?Pytanie było ciężkie od wyrzutów.- Nie jest rzeczą wielkiego kapłana Amona rozprawiać o polityce Egiptu.- Zgadzam się z tym bez reszty, wasza wysokość, czy jednak nie jestjego rzeczą troska o przyszłość świątyni Amona?- Możesz być spokojny, Nebu.Musisz wszak przyznać, że wielka salakolumnowa w Karnaku jest najpiękniejsza i największa ze wszystkich,jakie zbudowano.- I należy ci się za to wdzięczność, wasza wysokość.Pozwól jednakstarcowi, który wyzbył się już wszystkich ambicji, zapytać, jaki jest powódtwojej wizyty w Tebach?Ramzes uśmiechnął się.- Kto okazuje większą niecierpliwość, Nebu, ty czy ja?- W tobie płonie ogień młodości, przeze mnie przemawia już królestwocieni.Zostało mi niewiele czasu, nie mogę go więc tracić na zbędnąwymianę zdań.Słowna potyczka Nebu z Ramzesem sprawiła, że Doki zapomniał językaw gębie.Jeśli wielki kapłan nadal będzie prowokował króla, niechybnieściągnie sobie na głowę jego gniew.- Rodzina królewska jest w niebezpieczeństwie - oznajmił faraon.-Przybyłem do Teb, żeby znalezć tu magiczną obronę, jakiej potrzebują moibliscy.- Co zamierzasz zrobić?- Chcę zbudować świątynię milionów lat.Nebu zacisnął dłoń na lasce.- Pochwalam to, ale najpierw trzeba zwiększyć ka, siłę, której jesteśpowiernikiem.- W jaki sposób?- Doprowadzając do końca budowę świątyni w Luksorze, jest onabowiem w pełni sanktuarium ka.- Czy nie przemawia przez ciebie dbałość o własny ogródek?- W innych okolicznościach próbowałbym z pewnością jakoś na ciebiewpłynąć, ale chodzi o sprawy zbyt poważne.W Luksorze gromadzi się całamoc, której Karnak potrzebuje, by promieniować czynnikiem boskim, i tamoc jest ci niezbędna, żeby władać.- Wezmę pod uwagę twoje słowa, wielki kapłanie, rozkazuję ci jednakprzygotować rytuał na rozpoczęcie budowy świątyni milionów lat, którazostanie wzniesiona na zachodnim brzegu.A� �Doki wypił kilka czarek mocnego piwa, żeby uśmierzyć gorączkę, którazawładnęła jego jestestwem.Ręce mu drżały, zimny pot spływał poplecach.Tyle musiał znieść niesprawiedliwości, ale w końcu los się doniego uśmiechnął.Oto on, drugi prorok Amona, kapłan skazany na podrzędne stanowisko,poznał tajemnicę państwową najwyższej wagi.Wyjawiając ją, Ramzespopełnił błąd, który on, Doki, wykorzysta w nadziei, że dojdzie w tensposób do stanowiska wielkiego kapłana.Zwiątynia milionów lat.! Nieoczekiwana okazja, szansa, która była, jaksię wydawało, poza jego zasięgiem! Musi się jednak uspokoić, niepodejmować pochopnych działań, ale i nie tracić ani chwili, wypowiadaćwłaściwe słowa, milczeć, kiedy to niezbędne.Stanowisko drugiego proroka pozwoli mu sprzeniewierzać część dostaw,które posłużą za monetę wymienną.Wystarczy wykreślać kilka linijek zinwentarza.Jako nadzorca pisarzy rachmistrzów może się niczego nieobawiać.Czy jednak się nie łudzi? Czy naprawdę potrafi doprowadzić swój plando szczęśliwego końca? Ani wielki kapłan, ani król nie są łatwowiernymidziećmi.Jeden fałszywy krok i zostanie zdemaskowany.Ale drugi raz nienadarzy się taka szansa.Faraon buduje tylko jedną świątynię milionów lat.A� �Luksor, leżący pół godziny marszu od Karnaku, łączyła z ogromnąświątynią Amona aleja z opiekuńczymi sfinksami po obu stronach.Wykorzystując kryjące tajemnice nieba i ziemi archiwa domu życia iwczytując się w księgi Thota, Bachen przygotował plan powiększeniaLuksoru zgodnie z wolą wyrażoną przez Ramzesa już w pierwszym rokupanowania.Dzięki wsparciu, jakiego nie szczędził Nebu, prace posuwałysię szybko.Dodany do sanktuarium Amenhotepa III wielki podwórzecmierzący pięćdziesiąt dwa na czterdzieści osiem metrów będzieschronieniem dla posągów Ramzesa.Przed eleganckim pylonem, szerokimna sześćdziesiąt pięć metrów, dostępu do świątyni ka strzegło sześćkolosów przedstawiających faraonów, a dwa dwudziestopięciometroweobeliski strzelały w niebo, rozpraszając szkodliwe siły.Niezrównanie piękny piaskowiec, oblicowane elektrum mury, srebrnaposadzka miały uczynić z Luksoru arcydzieło upamiętniające panowanieRamzesa.Słupy z chorągwiami, potwierdzające boską obecność, sięgnągwiazd.Od godziny Bachen miał jednak przed oczyma wydarzenie, któredoprowadziło go do rozpaczy.Oto długą na siedemdziesiąt metrów barkę zpierwszym obeliskiem z kamieniołomów w Asuanie porwał wir, któregonie było na żadnej mapie nawigacyjnej; barka wirowała bezradnie naśrodku Nilu.Majtek stojący na dziobie ciężkiej łodzi z drewnasykomorowego i bez ustanku sondujący bosakiem rzekę, by łódz nieosiadła na mieliznie, zbyt pózno dostrzegł niebezpieczeństwo.Wpadł wpanikę i wykonał niewłaściwy manewr.W momencie, kiedy wpadał dowody, złamało się jedno z dwóch wioseł sterowych.Drugie zablokowałosię i nie można go było użyć.Barka tak się rozkołysała, że jej ładunek zaczął się przemieszczać.Obelisk, dwustutonowy monolit, zerwał wiele z przytrzymujących go lin.Pozostałe trzasną lada chwila.Tylko patrzeć, jak ogromny granitowy blokrunie do rzeki.Bachen zacisnął pięści.W jego oczach pojawiły się łzy.Takatastrofa oznacza dla niego klęskę, z której już się nie dzwignie.Słuszniezostanie uznany za winnego utraty obelisku i śmierci wielu majtków.Przecież to on rozkazał, by barka wyruszyła, nie czekając na przybór wód.Nie zdawał sobie sprawy z tego, na co naraża załogę, wydawało mu się, żestoi ponad prawami natury.Czwarty prorok Amona chętnie oddałby własne życie, jeśliby zapobiegłoto katastrofie.Ale barka rozkołysała się na dobre, a złowrogie trzaskiwskazywały, że kadłub długo już nie wytrzyma.Obelisk był dziełem bezskazy.Trzeba było tylko pozłocić piramidion, aby jaśniał w promieniachsłońca.I miałby przepaść w nurtach Nilu?Bachen zobaczył jakiegoś człowieka, który stał na brzegu i wymachiwałrękami.Był to wąsaty, uzbrojony od stóp do głów i osłonięty pancerzemolbrzym, którego okrzyki unosiły ze sobą porywy wiatru.Bachen spostrzegł, że olbrzym krzyczy do płynącego mężczyzny,błagając go, by zawrócił.Ale pływak zbliżał się szybko ku wirującej barce.Nie zważając na niebezpieczeństwo śmierci wskutek utonięcia albouderzenia wiosłem, dotarł do dziobu i pomagając sobie liną, wspiął się napokład.Chwycił zablokowany ster, który przedtem daremnie próbowałuruchomić jeden z majtków.Z niewiarygodną siłą, zaparłszy się piętami odeski pokładu, napiąwszy mięśnie ramion i piersi tak, że zdać by się mogło,zaraz pękną, zdołał jednak poruszyć ciężkim drągiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy