Eco Umberto Wachadlo Foucaulta

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszyscy w młodości piszą wiersze, potem prawdziwi poeci je niszczą, a źli publikują.Belbo zbyt był trzeźwy, by je zachować, i zbyt bezbronny, by zniszczyć.Pogrzebał je więc w szafie wuja Carla.Czytałem przez kilka godzin.I przez następnych kilka długich godzin, aż do tej chwili, medytowałem nad ostatnim tekstem, jaki znalazłem, kiedy już się miałem poddać.Nie wiem, kiedy Belbo go napisał.Jest to stos kartek, na których przeplatają się fragmenty pisane różnymi rękami albo tą samą ręką, ale w różnych momentach życia.Jakby pisał to bardzo szybko w wieku siedemnastu lub osiemnastu lat, a potem zrezygnował i wracał do pisania mając dwadzieścia lat, trzydzieści i może jeszcze póź-niej.I tak do chwili, kiedy przestał w ogóle pisać, jeśli nie liczyć Abulafii, nie odważając się jednak poddać tych linijek elektronicznemu upokorzeniu.Kiedy się czyta, ma się wrażenie powrotu do jakiejś dobrze znanej opowieści, do wydarzeń w *** między 1943 a 1945 - wuj Carlo, partyzanci, oratorium, Cecylia, trąbka.Znam prolog, były to obsesyjne wątki Belba w wieku chłopięcym.Belba pozbawionego złudzeń i żałosnego pijaka.Literatura wspomnieniowa, wiedział o tym także on, ostatni azyl łotrów.Ale ja nie jestem krytykiem literackim, raz jeszcze stałem się Samem Spade'em, który szuka ostatniego już tropu.W ten sposób odnalazłem Tekst Kluczowy.Stanowi zapewne końcowy rozdział historii Belba w ***.Później nie mogło się zdarzyć już nic.119Podpalono zwieńczenie trąby i ujrzałem wtedy, jak rozwiera się otwór w kopule i zachwycająca strzała ognia mknie w dół przez szyjkę trąby i zagłębia się w ciałach pozbawionych życia.Potem otwór zamknął się i również trąba została usunięta.(Johann Valentin Andreae, Die Chymische Hochzeit des Chri-stian Rosencreutz, Sztrasburg, Zetzner, 1616, 6, ss.125-126)W tekście są niedopowiedzenia, superpozycje, opuszczenia, skreślenia - widać, że dopiero co wróciłem z Paryża.Nie odczytuję go, lecz przeżywam.Musiało to być pod koniec kwietnia czterdziestego piątego.Armia niemiecka była rozgromiona, faszyści poszli w rozsypkę.W każdym razie *** było już, tym razem ostatecznie, pod kontrolą partyzantów.Po ostatniej bitwie, o której Jacopo opowiedział nam właśnie w tym domu (prawie dwa lata temu), rozmaite brygady partyzanckie wyznaczyły sobie spotkanie w ***, by ruszyć na miasto.Partyzanci czekali na sygnał radia Londyn, mieli zaatakować, kiedy również Mediolan będzie gotowy do powstania.Zjawili się także partyzanci z brygad garibaldczyków, pod dowództwem Rasa, czarnobrodego olbrzyma, bardzo popularnego w okolicy.Ubrani byli w fantazyjne mundury, każdy inny - poza czerwonymi chustami i takimiż gwiazdami na piersi, i uzbrojeni w sposób przypadkowy, ten w stary karabin, tamten w zdobyczny pistolet maszynowy.Stanowili kontrast z brygadami zwolenników Ba-doglia, którzy nosili chusty błękitne, mundury koloru khaki podobne do angielskich i uzbrojeni byli w nowiutkie steny.Alianci pomagali im przez szczodre nocne zrzuty, po przejściu, jak zawsze od dwóch już lat, codziennie o jedenastej, tajemniczego Pippetta, angielskiego zwiadowcy, który nie wiadomo co rozpoznawał, jako że światła były widoczne na wiele kilometrów.Między garibaldczykami a zwolennikami Badoglia były konflikty, powiadano, że w wieczór bitwy ci ostatni rzucili się na wroga, krzycząc: „Naprzód, Sabaudia", ale niektórzy z nich twierdzili, że to z przyzwyczajenia, bo co krzyczeć, kiedy idzie się do ataku, nie musi to świadczyć o tym, iż są monarchistami, i także oni wiedzą prze-cież, że na królu ciążą poważne winy, Garibaldczycy uśmiechali się szyderczo, można krzyczeć Sabaudia, kiedy idzie się do ataku na bagnety na otwartej przestrzeni, ale nie wtedy, gdy skacze się za róg ze stenem w ręku.I że zaprzedali się Anglikom.Osiągnięto jednak modus vivendi, żeby zaatakować miasto, konieczne było jednolite dowództwo i wybór padł na Terziego, który dowodził brygadą najlepiej wyekwipowaną, był najstarszy, uczestniczył w pierwszej wojnie światowej, był bohaterem i cieszył się zaufaniem dowództwa sprzymierzonych.W następnych dniach, wydaje mi się, że trochę przed wybuchem powstania w Mediolanie, wyruszyli do szturmu na miasto.Dotarły do nas dobre wiadomości, operacja udała się, zwycięskie brygady wracały do ***, ale byli zabici, mówiło się, że Ras padł w walce, a Terzi jest ranny.Potem pewnego popołudnia dał się słyszeć warkot pojazdów, tryumfalne śpiewy, ludzie przybiegli na główny plac, szosą państwową przyjeżdżały pierwsze oddziały, uniesione pięści, sztandary, wymachiwanie bronią z okien samochodów i stopni ciężarówek.Po drodze obsypano już partyzantów kwiatami.Nagle ktoś krzyknął Ras, Ras, i Ras pokazał się, siedział na tylnym błotniku dodge'a, z rozczochraną brodą i kępami czarnych spoconych włosów wychodzących spod rozpiętej na piersi koszuli, i śmiejąc się pozdrawiał tłum [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy