Dickson Gordon R Dorsaj scr

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.321 Dobrze. Zdecydowanym ruchem opuścił nogi z łóżka i sięgnął po ubraniewiszące na krześle.Zgarnął je, szorując przy okazji czymś po podłodze. Zwiatło powiedział do Lee.Zwiatło zapaliło się, ukazując upuszczony przed-miot urządzenie sygnalizacyjne noszone na nadgarstku.Podniósł je i spojrzał na niezaspanym wzrokiem. Dziewiąty marca mruknął. Zgadza się, Lee? Zgadza się odparł Lee z drugiego końca pokoju.Donal zachichotał nieco ochryple. To jeszcze nie idy marcowe powiedział półgłosem. Ale już blisko.Blisko. Sir? Nic.Gdzie jest kurier, Lee? W świetlicy ogrodowej.Donal wciągnął spodenki, a potem odruchowo spodnie, koszulę i marynarkę peł-ny mundur.Przez pogrążone w ciemnościach mieszkanie w Tomblecity na Cassidzieruszył za Lee do świetlicy ogrodowej.Czekał tam na niego kurier szczupły, niski,ubrany po cywilnemu mężczyzna w średnim wieku.322 Komandorze. Kurier zerknął na niego. Mam dla pana wiadomość.Samnie wiem, co ona oznacza. Mniejsza o to przerwał mu Donal. Jaka to wiadomość? Miałem panu przekazać: Szary szczur wyszedł z czarnego labiryntu i nacisnąłbiałą dzwignię. Rozumiem powiedział Donal. Dziękuję.Kurier ociągał się. Jakaś wiadomość lub rozkazy, komandorze? Nie, dziękuję.Dobrego dnia powiedział Donal. Dobrego dnia, sir odpowiedział kurier i wyszedł, odprowadzany przez Lee.Kiedy ordynans wrócił, zastał Donala w towarzystwie jego wuja, lana Graeme a, kom-pletnie ubranego i wyekwipowanego.Donal przypinał właśnie pas z bronią.W sztucz-nym świetle, które rozproszyło ciemności panujące w pokoju, przy śniadym potężnymwuju, tym bardziej widać było po Donalu wyniszczający wpływ ostatnich miesięcy.Nietyle wychudł, co stał się żylasty twarde mięśnie obciągała napięta skóra.A oczy musię zapadły i pociemniały ze zmęczenia.323Patrząc na niego, można było przypuszczać, że jest to człowiek na skraju załamaniapsychicznego lub fanatyk, który już dawno przekroczył granice zwykłej ludzkiej wy-trzymałości.Było w nim coś z fanatyka, jakby półprzezroczystość kruchego naczyniajego ciała, przez które przeświecał niszczycielski płomień woli.Z tym że Donal nie tylebył przezroczysty, co jarzył się jak czysta sztaba hartowanej stali rozgrzana do białościpłomieniem wszystko trawiącej, niewyczerpanej woli. Wez broń, Lee powiedział wskazując na pas. Mamy dwie godziny, zanimsłońce wzejdzie i wybuchnie bomba.Potem uznają mnie za przestępcę na wszystkichświatach oprócz Dorsaj.i was dwóch także. Nie przyszło mu do głowy, by zapytaćich, czy chcą rzucić się w piekło, które miało się wokół niego rozpętać.Tamtym równieżnie przyszło do głowy dziwić się, że nie zapytał o to. Ianie, wysłałeś wiadomość doLludrowa? Tak odparł Ian. Jest w przestrzeni ze wszystkimi jednostkami i zatrzyma jetam nawet przez tydzień, jeśli będzie trzeba bez łączności. Dobrze.Chodzmy.324* * *Kiedy wyszli z budynku na platformę czekającą na nich na zewnątrz i pózniej, kiedyw ciemnościach przed świtem sunęli bezszelestnie w stronę lądowiska znajdującego sięniedaleko rezydencji, Donal milczał zastanawiając się, czego można dokonać w ciągusiedmiu dni czasu absolutnego.�smego dnia Lludrow miał wznowić łączność, a rozka-zy, jakie wtedy mu prześle Donal, będą różniły się zdecydowanie od tych, które wcze-śniej otrzymał od niego zapieczętowane i które właśnie teraz otwierał.Siedem dni.Dotarli do lądowiska.Statek kurierski N4J typu powietrzno-kosmicznego czekał nanich gotowy do startu, z zapalonymi światłami postojowymi.Luk w przedniej częściwielkiego ciemnego cylindra otworzył się, kiedy się zbliżyli, i pojawił się w nim starszykapitan z bliznami na twarzy. Sir powiedział salutując Donalowi i usuwając się na bok, żeby ich przepuścić.Weszli do środka i luk zamknął się za nimi. Coby, kapitanie powiedział Donal.325 Tak jest, sir. Kapitan podszedł do mikrofonu w ścianie. Sterownia.Coby polecił.Odwrócił się. Czy mogę zaprowadzić pana do sali klubowej, komandorze? Na razie tak odparł Donal. I każ przynieść nam kawy.Poszli do sali klubowej statku kurierskiego, urządzonej jak salon na prywatnymjachcie.Zaraz pojawiła się kawa na małym samobieżnym wózku, który sam wjechałprzez drzwi i zatrzymał się przed nimi. Usiądz z nami, Cor zaprosił go Donal. Ian, to kapitan Coruna el Man; Cor,to mój wuj, Ian Graeme. Dorsaj! powiedział Ian wyciągając rękę. Dorsaj! odpowiedział el Man.Uśmiechnęli się lekko do siebie dwaj groznizawodowi wojownicy. Dobrze powiedział Donal. Zostaliście już sobie przedstawieni.a teraz,ile czasu zabierze nam podróż na Coby? Pierwszy skok możemy wykonać, kiedy tylko opuścimy atmosferę odparłel Man swoim ochrypłym, zgrzytliwym głosem. Dokonaliśmy obliczeń z uwzględ-nieniem rezerwy czasowej.Po pierwszym skoku minimum cztery godziny zajmie ob-326liczenie następnego.Będziemy wtedy w odległości roku świetlnego od Coby i każdeprzejście fazowe będzie stopniowo wymagało coraz krótszych obliczeń, aż znajdziemysię w punkcie zero.Mimo wszystko.oznacza to pięć okresów obliczeniowych, śred-nio po dwie godziny każdy.Dziesięć godzin plus początkowe cztery daje czternaściegodzin, bezpośredni lot i lądowanie na Coby kolejne trzy do czterech godzin.Razemjakieś osiemnaście godzin.minimum. W porządku powiedział Donal. Potrzebuję dziesięciu twoich ludzi na maływypad.I dobrego oficera. Mnie podsunął el Man. Kapitanie, ja.bardzo dobrze zgodził się Donal. Ty i dziesięciu ludzi.A teraz z wewnętrznej kieszeni kurtki wyjął plan architektoniczny spójrzcie tutaj.Oto zadanie, które musimy wykonać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy