Willocks Tim Dwanacioro z Paryża

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tu poczuł się bezpieczniej.Zaułkami mogli dotrzeć do samych Podwórzy. Niezle się spisaliśmy, ty i ja.Będzie dobrze. Też tak myślę. W głosie Antoinette nie było zbytniej pewności. Jeśli tylko nie będziemy sobie wierzyć. Wyczuwał, że sam sobie przeczy, alemała chyba tego nie zauważyła. Wszystko będzie teraz wyglądało inaczej.Koniec z: Hugonie, przynieś no wina i wody.Teraz będzie: Hugonie, byłeś tam, z Infantem iTannzerem.Co tam się wydarzyło? Czego dokonali? I w jaki sposób?. A co się wydarzyło? spytała Antoinette.Hugon nie uważał, by to pytanie zasługiwało na odpowiedz.Spokoju nie dawało mu inne: to, które zadała mu na moście. Właściwie po co miałbym chcieć opuścić Paryż?Ciemna noc drżała od dalekiego grzmotu i dudnienia: tysiące bydląt kroczyło wprostdo paryskich rzezni.Hugon nie widział już twarzy Antoinette.Uścisnął mocniej jej dłoń. Jak powiada Infant, to jest najwspanialsze miasto świata.EPILOGW GAUSZYPrzez cały następny dzień, poniedziałek 25 sierpnia 1572 roku, paryska masakrarozlewała się po placach i ulicach z coraz większą intensywnością.We wtorek szaleństwo krucjaty przeciwko hugenotom sięgnęło apogeum.Choć ci o mniej odpornych żołądkach i słabszych sercach mieli już serdecznie dosyć,przez co skurczyły się nieco szeregi morderców, ci, którzy obudzili się o świcie i znowuchwycili za broń w imię Chrystusa, należeli do najambitniejszych i najbardziej oddanychsprawie.Teraz, gdy nie hamowała ich już obecność słabszych towarzyszy, gotowi byliprześcigać się w bezlitosnych, niemoralnych czynach.Kapitanowie milicji budowali swójprestiż, prowadząc swe bandy ze sztandarami i werblami, a księża błogosławili krew na ichmieczach w imię świętych patronów.Gwałty uznano za znakomitą drogę do świętości.Zabijano kobiety, używając ich dzieci zamiast pałek.Dzieci zaś chrzczono krwią rodziców,których śmierć musiały wcześniej oglądać.Mężczyzn grzebano żywcem w stertach łajna.Apatia rzekomych sił porządkowych królewskich, wojskowych i cywilnych tylkoośmielała członków konfraterni i hord przestępców.Król nie ośmielił się skierować gwardiiprzeciwko swym najzagorzalszym zwolennikom, bo prócz nich nie miał już prawie nikogo.Wysłannicy, których ustami wyrażał swą dezaprobatę wobec niszczenia stolicy, bylibezlitośnie wyśmiewani i ignorowani.Ci, których kierowano z Bureau de Ville, wręczobawiali się o swoje życie.Komendant miasta wypełniał powierzone mu obowiązki: strzegłmurów miejskich, jakby nie wiedział, że każdy dom w stolicy jest zagrożony atakiem nie zzewnątrz jednak, ale od wewnątrz.Także katolicy bywali prześladowani, łatwo bowiem było ukryć akty zemsty w takwielkiej fali przemocy, lecz urzędnicy Ch�telet woleli zajmować się własnymi sprawami.Owe sprawy nabrały zresztą wyjątkowego charakteru, jako że walka o schedę po Marcelu leTellierze trwała w najlepsze.Wobec braku świadków, na których prostą metodą łamaniakołem można by wymusić mniej lub bardziej wiarygodne zeznania, odpowiedzialnościąza śmierć le Telliera obciążono Infanta Kukanii, niesławnego Grymonde a, ponoćschwytanego i zabitego w poniedziałkowy poranek przez komisarza, który pózniej objął poMarcelu stanowisko.Ciało Grymonde a dziwnie nabrzmiałe od wody, jak ktoś zauważył, skoro Infantmiał jakoby zginąć w zażartej walce na miecze poćwiartowano i rozwieszono nad głównymibramami miasta; niestety, w zaistniałych okolicznościach mało kto miał okazję je oglądać.Jego wielką głowę osadzono na pice przed Ch�telet.Wielu mieszkańców zastanawiało się, wjaki sposób mężczyzna bez oczu mógł dokonać tak śmiałego wyczynu albo chociaż stoczyćszermierczy pojedynek, lecz i ta zagadka ostatecznie przyczyniła się do umocnienia legendysławetnego króla Kukanii.Zwycięzca rzekomego pojedynku kazał pózniej wygotować jego czaszkę i odessać zniej mózg przez otwór po rdzeniu kręgowym.Przez długie lata jego kariery była uroczymelementem wystroju gabinetu i tematem niezliczonych konwersacji towarzyskich.Osobliwymstarczym kaprysem zapisał ją w spadku wydziałowi prawa Uniwersytetu Padewskiego.Wedlepowszechnego mniemania, czaszka Infanta spoczywa w skarbcu tej światłej instytucji po dziśdzień.W środę, gdy stało się jasne, że władza królewska jest zbyt wątła, by zapanować nadanarchią, król zwołał Parlament i ogłosił, że wszystko, co się do tej pory wydarzyło, byłoskutkiem jego wyraznego rozkazu, wydanego celem udaremnienia niecnego spisku.Zmiana strategii królewskiej przyniosła zadziwiające skutki.Lud odkrył mianowicie niestety, tylko chwilowo że w sumie jednak kocha swego władcę.O jego odwadze imądrości pisano poematy; sławiono też anioła, który go prowadził.Niezliczone procesje zNajświętszym Sakramentem i relikwiami świętej Genowefy, patronki Paryża, były wyrazemwdzięczności Bogu Wszechmogącemu za zwycięstwo nad hugenotami.Król kazał wybićzłoty medal, na którym uwieczniono go jako Heraklesa zabijającego hydrę herezji.Członkowie elit, Les Messieurs, niezle się obłowili.W Rzymie, Madrycie i wielu innychmiejscach wieści o pogromie przyjęto z zachwytem.Giorgio Vasari otrzymał zlecenie nawykonanie w Watykanie fresków upamiętniających to wydarzenie.Dominowało przekonanie, że rzez hugenotów była pięknym sukcesem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy