Rodrigues dos Santos Jose Kodeks 632

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poprowadziłnastępnie pionową kreskę przez Atlantyk, w połowie drogi międzyczarnym lądem a Ameryką Południową.Pod spodem napisał liczbę100. To propozycja papieża i Kastylijczyków, linia sto mil na za-chód od Wysp Zielonego Przylądka. Historyk narysował teraz dłu-gą pionową prostą dalej na lewo, tak by złapać część Ameryki Połu-dniowej, i podpisał liczbą 370. To linia podziału, której domagalisię Portugalczycy, położona trzysta siedemdziesiąt mil na zachód odWysp Zielonego Przylądka. Spojrzał na Moliartiego. Proszę mipowiedzieć, Nel, jaka jest podstawowa różnica pomiędzy obiemaliniami?Amerykanin pochylił się nad notatnikiem i przyjrzał się rysunko-wi. No więc jedna z nich przebiega jedynie przez ocean, a drugazahacza o kawałek lądu. A jaki to ląd? Brazylia.Noronha potwierdził skinieniem głowy i uśmiechnął się. Brazylia.A teraz niech mi pan powie, dlaczego Portugalczykomtak zależało na tej drugiej linii podziału? %7łeby dostać Brazylię. Co prowadzi do trudnego pytania.Skąd, u licha, Portugalczycywiedzieli, że ta druga linia obejmowała Brazylię, jeżeli w tysiąc czte-rysta dziewięćdziesiątym czwartym roku jeszcze jej nie odkryto? Tom�s nachylił się ku swemu rozmówcy. A może odkryto?120Moliarti opadł na kanapę i westchnął głęboko. I see your point. Chwycił za butelkę Louisa Roedera, dolałsobie jeszcze trochę szampana i zaspokoił pragnienie.Odstawił kieli-szek i wyprostował się, spoglądając Portugalczykowi prosto w oczy. Rzeczywiście, daje to do myślenia potwierdził wolno. Ale,Tom, proszę mi powiedzieć, co tak naprawdę nowego jest w tymwszystkim, co pan mi powiedział?Noronha wytrzymał wzrok Amerykanina, jakby rzucał mu wy-zwanie. Nic odparł. Zupełnie nic? Zupełnie nic.Wszystko, co powiedziałem, znalazłem w notat-kach z badań profesora Toscano nad tajemnicą odkrycia Brazylii. I nie było w nich niczego nowego? Nie.Toscano ograniczył się jedynie do zgromadzenia tegowszystkiego, co znalezli i dowiedli inni historycy.Nelson patrzył na Tomasa, jak gdyby nie dowierzał własnymuszom. Z pewnością? Absolutną.Moliarti wyglądał na pokonanego.Ramiona mu opadły, a pierśwklęsła.Odwrócił wzrok i spojrzał gdzieś w przestrzeń.Po chwili cośw nim drgnęło policzki mu się zarumieniły, a na twarzy pojawił sięcień zle skrywanego gniewu na granicy eksplozji. Motherfucker, son of a bitch wyszeptał sam do siebie z furią.Zamknął powieki, oparł się łokciem o stół i dotknął czoła lewądłonią w geście konsternacji. Damn it! I knew it! Shit!Profesor zachował milczenie, czekając na finał tego przejawu kon-trolowanej wściekłości.Nelson wymamrotał jeszcze kilka niezrozu-miałych słów w ferworze wewnętrznego buntu, w końcu westchnął,otworzył oczy i zwrócił się ku Norohnie. Tom zaczął głuchym głosem profesor Toscano nas oszu-kał. W jakim sensie? Zgodnie z tym, co ja i Savigliano powiedzieliśmy panu w No-wym Jorku, chcieliśmy mieć swój wkład w obchody pięćsetlecia od-krycia Brazylii w postaci ostatecznych wyników badań nad121potwierdzeniem ewentualnych wypraw wcześniejszych od ekspedycjiPedra �lvaresa Cabrala.To w tym celu siedem lat temu zatrudnili-śmy profesora Toscano.Tymczasem on przez cały ten czas wydawałnasze pieniądze, oznajmiając mi, że dokonał przełomowego odkrycia,które zmieni całą naszą wiedzę o tamtej epoce.Teraz profesor nieżyje, a pan mówi mi, że jedynym zajęciem, jakim Toscano parał się wciągu tych siedmiu lat, była kompilacja prac innych historyków, bezżadnego własnego wkładu.Jak pan zapewne się domyśla, my nie. Tego nie powiedziałem uciął Tom�s.Moliarti przerwał swą wypowiedz i spojrzał na niego, nie rozumie-jąc. Słucham? Nie powiedziałem, że profesor Toscano nie dodał nic nowego iże ograniczył się do cytowania innych. Przepraszam, ale tak to zrozumiałem z pańskich słów. I zrozumiał pan prawidłowo, jeśli chodzi o tę część badań pro-fesora, którą przeanalizowałem.Ale, jak już mówiłem na początkunaszej rozmowy, nie mam jeszcze w tym momencie ostatecznychodpowiedzi.Profesor pozostawił pewne ślady, których tropem za-mierzam dopiero podążyć. Ach, to dobrze! wykrzyknął Nelson, podwajając uwagę.Więc jednak było coś więcej. Oczywiście przyznał ostrożnie Noronha. Nie jestem jed-nak pewien, czy dotyczy to bezpośrednio odkrycia Brazylii. Co chce pan przez to powiedzieć?Portugalczyk opuścił wzrok i pokręcił przecząco głową. Jeszcze nie wiem. Przygryzł dolną wargę. Będę prowadziłdalsze poszukiwania, a potem, kiedy już dojdę do czegoś konkretne-go, wrócimy do rozmowy. Tom, proszę, niech pan nie pozostawia mnie bez żadnej odpo-wiedzi.O czym pan właściwie mówi? Odnoszę się do zaszyfrowanej zagadki.Moliarti uśmiechnął się dziwnie, jak gdyby usłyszał potwierdzenietego, co dawno podejrzewał. Ha! Wiedziałem, że musiało być coś więcej.Przewidywałem to.Niech pan mówi, Tom, co to za zagadka?122 Nelson, czy kiedykolwiek słyszał pan o Owidiuszu? Tak odpowiedział ostrożnie Amerykanin, starając się znalezćzwiązek między usłyszanym nazwiskiem a badaniami profesoraToscano. To był Rzymianin, prawda? Owidiusz to poeta rzymski żyjący w czasach Jezusa Chrystusa.Był mistrzem pióra, pisał wiersze z dużą dozą ironii i zmysłowości.Wdecydujący sposób wpłynął na poezję włoskiego renesansu.Do jegolicznych dzieł zalicza się zbiór Heroidy.W jednym z fragmentów tegosłynnego tekstu Owidiusz napisał pewne zdanie. Zrobił pauzę,żeby wziąć ciasteczko. Jakie zdanie? dopytywał się niecierpliwie rozmówca. Nomina sunt odiosa. Co proszę? Nomina sunt odiosa. Co to oznacza? Nazwiska są niepożądane.Moliarti patrzył na niego, niczego nie rozumiejąc.Rozpostarł ra-miona i przybrał pytający wyraz twarzy. So what? Jak to się ma do naszej rozmowy? Nomina sunt odiosa to zagadkowy trop do wielkiego odkrycia,który pozostawił nam profesor Toscano. Ach tak?! zawołał Amerykanin z zachłanną niecierpliwością. Trop? A dokąd on prowadzi? Nie wiem odparł Tom�s sucho, spokojnie pogryzając cia-steczko. Ale rozpocząłem poszukiwania.Porozmawiamy, Nelson,kiedy znajdę odpowiedz.VPoczekalnia lśniła czystością.Sprawiała wrażenie niemal steryl-nej.Była pomalowana na biało jedynie żółte kanapy i brązowaposadzka kontrastowały z tą śnieżną barwą.W powietrzu unosiła sięwoń jakiegoś środka dezynfekującego, która przypominała drażniącyzapach szpitalny.Było w niej coś niepokojącego.Szerokie okna pią-tego piętra wychodziły na wesołe miasteczko.Patrząc przez szyby,można było rozróżnić wagoniki kolejki opuszczone i puste o tejpopołudniowej porze.Niebieska konstrukcja zadaszenia, smaganawiatrem, rysowała się na tle smutnego, szarego nieba, falując niepo-kojąco nad koronami drzew i kolorowymi straganami, ustawionymiobok siebie na placu rozrywki.Tom�s oparł się na kanapie i wziął jeden z magazynów ze stosu le-żącego na stoliku.Przekartkował go pobieżnie.Strony wypełniałyzdjęcia dobrze ubranych ludzi o identycznych, niemal stereotypo-wych uśmiechach, trąbiących na cały świat o swych idyllicznych ślu-bach lub o beztroskich przyjęciach w Lizbonie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy