[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obydwaj odrzucali rozmaite niezłe na pozór sposobności, każdy z nich bowiem postanowił w tajnikachserca, iż tym razem działać musi "na pewniaka" i nie pozwoli gorącym pragnieniom uwikłać się wprzedsięwzięcie, które groziłoby niepowodzeniem.Wyczekiwana okazja trafiła się najprzód Hugonowi.Ukazała się jakaś kobieta z koszykiem i pękatąpaczką w koszyku.Niedobra radość zabłysła w oczach wyrostka, gdy szepnął do siebie:- Ha, do stu diabłów! Dobra będzie robota, jeżeli zdołam mu to podrzucić.Wtedy niech już Bóg ma wswej pieczy "króla Kogutów Bojowych!"Hugon czekał i obserwował.Na pozór był spokojny, lecz wewnętrznie drżał z podniecenia.Czekał, ażniewiasta przejdzie mimo i zbliży się wreszcie chwila zupełnie odpowiednia.Potem ozwał sięstłumionym głosem:- Czekaj tu, póki nie wrócę - a powiedziawszy to ruszył chyłkiem w ślad zdobyczy.Radość przepełniłaserce Edwarda, który sądził, iż tym razem wymknie się na pewno, jeżeli pościg odwiedzie Hugona nawystarczającą odległość.Ale stało się inaczej, Hugon zaszedł niewiastę od tyłu, porwał paczkę i zawrócił owijając w biegu swązdobycz starą derką, którą nosił przewieszoną przez ramię.Kobieta zaraz podniosła wrzask: - A
apajzłodzieja! - Zauważyła kradzież, bo koszyk zelżał nagle, choć oczywiście nie widziała rabusia.Niezatrzymując się Hugon wetknął zawiniątko w ręce króla i warknął:- Goń mnie teraz z innymi i krzycz: - A
apaj złodzieja! - ale bacz, abyś powiódł ich złą drogą!W jednej chwili wyrostek dopadł węgła domu i pomknął krętą ścieżyną, niebawem zaś ukazał się znowuna ulicy i przystanął za słupem, skąd z niewinną i obojętną miną obserwować zaczął dalszy rozwójwydarzeń oraz ich wyniki.Znieważony tak król rzucił na ziemię paczkę, a derka spadła z niej właśnie w chwili, gdy nadbiegłaokradziona niewiasta i liczniejszy co chwila tłum depczący jej po piętach.Kobieta jedną dłonią chwyciłaEdwarda za przegub ręki, drugą porwała swe zawiniątko i jęła obrzucać przekleństwami chłopca, którybez skutku próbował się wyrwać.Hugon widział już dosyć: wróg został pojmany, prawo dostanie go teraz w łapy! Chichocząc z uciechyporzucił posterunek i krętym szlakiem ruszył wesoło w stronę obozowiska, układając po drodzeprawdopodobną wersję tego przypadku, przeznaczoną dla szajki Harapa.Król szamotał się dalej,wyrywał z rąk kobiety i od czasu do czasu wołał z oburzeniem:- Puść mnie, głupia niewiasto! Nie ja przecie okradłem cię z twej mizernej własności! Tłum cisnął sięwokół, wygrażając "złodziejowi", miotał nań obelgi.Z
niady kowal w skórzanym fartuchu i z rękawamizawiniętymi do łokci sięgnął po chłopca i zagroził, że dla nauki sprawi mu tęgie cięgi.W tej chwili drugirapier błysnął w powietrzu i z przekonywającą siłą spadł płazem na ramię kowala, a dziwacznywłaściciel miecza ozwał się przyjacielskim tonem:- Na Boga, zacni ludzie, postępujmy szlachetnie, bez czczych gniewów i złośliwych słów.Rzecz tę winnozbadać prawo, nie rozstrzygajmy jej prywatnie, nieoficjalnie.Puść chłopca, dobra niewiasto.Kowal ocenił spojrzeniem krzepką postać wojaka i odszedł pomrukując coś pod wąsem i rozcierającramię.Kobieta niechętnie uwolniła rękę chłopca.Tłum nieprzyjaznym wzrokiem mierzył obcego, leczprzezornie nie otwierał ust.Król skoczył żywo ku wybawcy; policzki pokraśniały mu, oczy zabłysły.- Bardzo długo mitrężyłeś, rycerzu Milesie - zawołał - lecz przybywasz w samą porę! Posiekaj mi tenmotłoch na strzępy!ROZDZIAA
XXIIIKRÓLEWICZ WI
y
NIEMHendon uśmiechnął się z przymusem, schylił i szepnął królowi do ucha:- Ciszej, ciszej, królewiczu, rozsądniej obracaj językiem albo raczej nie obracaj nim wcale.Zaufaj mi, awszystko skończy się pomyślnie.Potem dodał w myśli:"R y c e r z u Milesie! Przebóg, do cna zapomniałem, iżem pasowany! Dziwne to, dziwne.Wielki Boże,jak kurczowo pamięć jego trzyma się dziwactw i tworów chorej wyobraz
ni! [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

personata.xlx.pl