Kossakowska Maja Lidia Siewca Wiatru.WHITE

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Umierał w każdej sekundzie na nowo.Brnął przez mrok.Wiedział, że znajduje siębardzo blisko Siewcy.Wyczuwał jego obecność, tak jak każdy skrzydlaty wyczu-wa obecność Jasności.Ale tym razem zagłębiał się w całkowitą odwrotność Pana,we wszystko, co spodobało Mu się odrzucić.Zrozumiał, że Siewca jest istotą ka-leką, że stąd bierze się jego wszechogarniająca nienawiść.Być może nie chciałniszczyć, być może pragnął tylko ponownego połączenia.Znów stać się całością.Doznać uzdrowienia.Pochłaniał wszystko, co stworzyła Jasność, aby znów sięz Nią złączyć.Głęboko poza światem, w pustce czeluści Daimon pojął, że przyjdzie mu za-bić boga.To nic, że Siewca jest nieśmiertelny.On, Daimon Frey, niegdyś AniołMiecza, będzie musiał zabrać przedwiecznej istocie ostatnią ocalałą cząstkę Pana,nadzieję.Nie umiał już nawet poczuć przerażenia.Szedł.Spojrzał na Gwiazdę Zagłady.Miecz żarzył się złowrogo.Nie będzie połącze-nia, Siewco.Oto narzędzie gniewu, które dokona ostatecznego podziału.W ciemności brzmiał nieustanny krzyk.Cień mroczył umysł Daimona.Pod-suwał mu obrazy, które zabijały.Z pustki, chwiejnym krokiem ślepca, wynurza się martwy Razjel, z krwa-wymi jamami zamiast oczu.Bełkocze, wyciągając ręce.Ratuj! Ratuj! Wlecze zasobą warkocze wyprutych wnętrzności.Zmierdzi trupem.Daimon zaciska zęby,mocno ujmuje rękojeść Gwiazdy.Dłonie Razjela, dłonie upiora, już niemal doty-kają twarzy anioła, wykrzywione jak szpony.Ratuj! To tylko halucynacje, mówitwardy, ostry głos w głowie.Gwiazda Zagłady zatacza łuk, uderza.Upiór znikaz wrzaskiem.Teraz pojawia się Gabriel.Skrzydła tłuką się rozpaczliwie, z ust archanioławydobywa się skrzekliwy jęk.Nadziany na pal Gabriel miota się niczym przera-żająca pacynka.Na wargach krwawa piana, w oczach męka i dziki lęk.Daimon316czuje mdłości podchodzące do gardła, tnie mieczem.Halucynacje! Tylko halucy-nacje! Gabriel rozpływa się w ciemności, ale jego jęki słychać jeszcze długo.Anioł Zagłady nie zwalnia kroku, choć wie już, kogo ujrzy za chwilę.Przezpustkę idzie ku niemu Hija.Kobaltowe loki zlepione krwią.Podarta suknia odsła-nia piersi, odsłania uda.Hija uśmiecha się, a pod linią podbródka, na szyi, uśmie-chają się szeroko drugie usta, poszarpane, szkarłatne, jakoś obrzydliwie lubieżne. Tak było naprawdę szepcze upiór. Tak wygląda prawda, Daimonie.Gwiazda Zagłady drży w rękach anioła.Podwójne usta Hiji rozciąga uśmiech.Złote oczy płoną jak ślepia kota.Ale nie ma w nich blasku, nie ma światła, jakieDaimon zna i pamięta.To upiór, krzyczy twardy głos.Frey unosi miecz, tnie.Hijaznika z chichotem podobnym do płaczu.Ciemność zdaje się świecić.Emituje czarne, głębokie światło, jakiego nie znaświat stworzony ręką Jasności.yródłem blasku jest ogromna postać.Jej potęgapowala anioła, zmusza do upadku na twarz.Nie może patrzeć w oczy, w oblicze.Czołga się w pyle.Jest niczym, prochem, robakiem.Płacze. SYNU przemawia głos boga SYNU! P�JDy DO MNIE! STACMYSI JEDNOZCI!Przemożna siła porywa anioła na nogi, pcha do przodu.Bóg rozwiera ramiona. SYNU!Po twarzy Daimona płyną łzy, potężna postać rozmazuje się, niknie.AniołZagłady chwieje się, kroki są takie niepewne.Pod stopami jarzy się miecz.Dygo-cząca dłoń dotyka rękojeści.W sercu anioła podnosi się szloch i lament.Zdrajca!Zdrajca! Och, zdrajca! Ale ręka nie wypuszcza broni.Bóg czeka z rozwartymiramionami. P�JDy, SYNU.Daimon dygocze.Szloch rozdziera mu pierś.Porywa się do biegu, żeby wpaśćw otwarte ramiona.Miecz wznosi się do ciosu.Zdrajca!Opada.Wielki krzyk wstrząsa ciemnością.Zwiat pęka na kawałki, wali się, znika.* * *Daimon stał pośród szarej mgły.Opary przelewały się niczym płynny dym,gęste i ciemne.Anioł Zagłady dostrzegał w mroku ledwo majaczące kształty.Nie-wielkie, poruszające się cienie, strzępy mgły.Nigdzie ani śladu Siewcy.Zabiłem go, zastanawiał się oszołomiony.Pokonałem tak po prostu? Zaraz,a gdzie jest miecz? Podniósł ku twarzy puste ręce.Gwiazda Zagłady zniknęła.Daimon oddychał płytko i szybko, ale wydawało mu się, że płuca wcale nie pra-cują.Nie czuł bólu, nie był ranny ani nawet zmęczony.Szare cienie przesuwały317się i drgały.Chciałbym wiedzieć, co to za miejsce, pomyślał i w tym samym mo-mencie mgła się rozproszyła, jak podarty na strzępy całun.Cienie uleciały w góręniczym stado spłoszonych wróbli.Daimon zamarł, zdumiony.Stał w ogrodzie, spopielałym i bezbarwnym, jak-by przysypanym warstwą kurzu.A przecież nie martwym.Wszystkie drzewai rośliny, wysokie, fantazyjne kwiaty, rozpięte wśród konarów bluszcze, kaskadypnączy, a nawet trawa pod stopami, wiły się w spazmach nieustannej, rozpacz-liwej transformacji.Więdły, zapadały się w sobie, wytryskiwały pękami nowychliści już od początku skażonych chorobą, bladych i poskręcanych.Kielichy kwia-tów otwierały się niczym wrzody przeżarte trądem, sącząc gęstą, cuchnącą ciecz,umierały i natychmiast ożywały w kolejnych mutacjach.Drzewa kłoniły się kuziemi, z pękających wzdłuż pni wystrzeliwały pokryte śluzem wici nowych gałę-zi, obrastały parchami pąków.ydzbła trawy skręcały się, zetlałe, kłębiące niczymglisty.Wszędzie unosił się ciężki smród rozkładu.W powietrzu trzepotały gni-jące za życia, nieśmiertelne motyle, szarpane spazmami nieustannych przemian,podobne do strzępów zepsutego mięsa.Wyżej, pod szarym niebem, w szalonymkręgu fruwały ptaki, wciąż nabrzmiewające i zapadające się stwory o niezliczonejilości rozwartych dziobów, wytrzeszczonych ślepi i sypiącej się chmary pierza.Przez upiorną łąkę, na której stał Daimon, przebiegła w dziwacznych, spazma-tycznych podskokach pięcionoga sarna, okryta liszajem setek ślepych, zasłonię-tych bielmem oczu, a Anioł Zagłady pojął wreszcie, gdzie się znajduje. Na Jasność wyszeptał. To Eden Siewcy.Niebo odpowiedziało mu głosem jak wicher: DZIEAO STWORZENIA! DZIEAO STWORZENIA, PROCHU! ZMIE-CIU, KT�RY PODNIOSAEZ RK NA MOC!Wicher szarpnął kalekimi drzewami, zdmuchnął tumany pyłu.Schwytał w ob-jęcia kalekie ptaki, cisnął o ziemię.Potężniał.Wyrywał garście zakażonych pędówbluszczu, łamał poskręcane gałęzie, wył, w strasznym, niszczycielskim szale uni-cestwiając swój karykaturalny Eden.Wzbijał tumany kurzu, oślepiał Daimona,zbijał z nóg.Anioł Zagłady krztusił się pyłem, przewracał i wstawał, boleśnieobijał się o pnie, walcząc o każdy oddech.Całe niebo zwinęło się nagle, zmieniło w szary płaszcz okrywający gigantycz-ną sylwetkę bez twarzy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy