Dick Philip K My zdobywcy (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. %7łegnaj powiedział Al. Jak to? zawołał przerażony. Dlaczego tak mówisz? Przecież wypuszczą nas,prawda? Nie będziemy się pamiętać odrzekł Al. Uwierz mi, nie dopuszczą do zacho-wania podobnych więzi.No to. Wyciągnął rękę. %7łegnaj, Ian.Udało nam się do-trzeć do Białego Domu.O tym również nie będziemy pamiętać, ale to prawda, dopięli-śmy swego. Uśmiechnął się krzywo. Szybciej ponaglił ich strażnik.Trzymając swoje dzbanki, zmierzali ku wyjściu w stronę czekającej na zewnątrzczarnej karetki.Była noc, gdy drżący i przemarznięty Ian Duncan znalazł się na rogu wyludnionejulicy i zmrużył oczy w oślepiającym świetle latarni na dworcu kolejki miejskiej.Co jatu robię, zdumiał się.Popatrzył na zegarek.dochodziła ósma.Powinienem chyba byćna zebraniu Wszystkich Dusz, pomyślał oszołomiony.Nie mogę opuścić kolejnego zebrania, stwierdził.Dwa z rzędu za to grozi wysokagrzywna, byłbym zrujnowany.Ruszył przed siebie.Na wprost niego wznosił się znajomy blok imienia Abrahama Lincolna, z siecią wieżi okien; był już niedaleko i zdyszany przyspieszył kroku, próbując utrzymać tempo.Zebranie już się pewnie skończyło, pomyślał.Zwiatła w wielkim, podziemnym audyto-rium nie paliły się.Cholera, zaklął z rozpaczą. Już po zebraniu Wszystkich Dusz? zapytał portiera, pokazując w holu swójidentyfikator. Coś się panu pomyliło, panie Duncan odparł portier, odkładając broń. Wszystkie Dusze były wczoraj, dziś jest piątek.Coś tu nie gra, uświadomił sobie Ian.Ale przemilczał to i skinąwszy głową, pospie-szył do windy.239Kiedy zajechał na swoje piętro, jedne z drzwi otworzyły się i ukradkiem wyjrzałaz nich jakaś postać. Hej, Duncan.Był to Corley.Ostrożnie, ponieważ wiedział, że podobne spotkania bywają tragicznew skutkach, Ian podszedł bliżej. O co chodzi? Wieść niesie mówił pospiesznie Corley wystraszonym głosem że w pańskimostatnim teście pojawiła się pewna nieścisłość.Jutro o piątej lub szóstej rano obudząpana i każą pisać nowy test. Rozejrzał się po korytarzu. Niech pan sobie powtórzypózne lata osiemdziesiąte, zwłaszcza ugrupowania religijno-kolektywne.Jasne? Pewnie odrzekł z wdzięcznością Ian. Wielkie dzięki.Może mógłbym się. Urwał, ponieważ Corley wycofał się do swojego mieszkania i zatrzasnął drzwi; Ianpozostał sam.Miło z jego strony, pomyślał, idąc korytarzem.Pewnie ocalił moją skórę i zapobiegłwyrzuceniu mnie na bruk.Wszedł do mieszkania i rozsiadł się wśród podręczników na temat historii politycz-nej Stanów Zjednoczonych.Będę się uczył przez całą noc, postanowił.Muszę zdać tentest, nie mam wyjścia.%7łeby nie zasnąć, włączył telewizor.Niebawem pokój wypełniła ciepła, kojąca obec-ność Pierwszej Damy..a podczas programu musicalu mówiła wysłuchamy kwartetu saksofono-wego, który zagra fragmenty oper Wagnera, zwłaszcza mojej ulubionej, Zpiewacy no-rymberscy.Ufam, że będzie to dla nas wszystkich wzbogacające doświadczenie.Pózniejmój mąż, prezydent, i ja będziemy mieć przyjemność zaprezentować wam naszego nie-śmiertelnego faworyta, światowej sławy wiolonczelistę Henri LeClercqa w wiązancemelodii Jerome Kerna i Cole Portera. Uśmiechnęła się i Ian odpowiedział jej uśmie-chem znad stosu książek.Ciekawe, jakie to przeżycie zagrać w Białym Domu, pomyślał.Występować przedPierwszą Damą.Szkoda, że nigdy nie nauczyłem się grać na żadnym instrumencie.Marny ze mnie aktor, nie umiem pisać wierszy, tańczyć ani śpiewać nic.Jaka nadzie-ja mi pozostaje? Gdybym pochodził z muzykalnej rodziny, gdybym miał ojca lub braci,którzy nauczyliby mnie grać.Ponuro zanotował kilka uwag na temat powstania Chrześcijańskiej PartiiFaszystowskiej we Francji w 1975 roku.Następnie, przeniósłszy jak zwykle uwagę na te-lewizor, odłożył pióro i zapatrzył się na ekran.Nicole pokazywała właśnie fragment ka-felka z Del5�, który znalazła, jak wyjaśniła, w niewielkim sklepie w Vermont.Jakież miałpiękne kolory.zafascynowany utkwił wzrok w Nicole i obserwował jak szczupłe, moc-ne palce gładzą lśniącą powierzchnię wypalanego, emaliowanego kafelka.240 Spójrzcie na niego mówiła zachrypniętym głosem Nicole.Chcielibyście takimieć? Czyż nie jest śliczny? Tak przyznał Ian Duncan. Ilu z was chciałoby kiedyś zobaczyć taki kafel? zapytała Nicole. Podnieścieręce.Ian z nadzieją podniósł rękę. Ach, widzę las rąk! zawołała rozpromieniona Nicole. Cóż, może pózniej od-będziemy kolejną wycieczkę po Białym Domu.Mielibyście na to ochotę?Ian podskoczył na krześle. Pewnie, że tak.Odniósł wrażenie, że uśmiecha się z ekranu prosto do niego.Odpowiedział jejuśmiechem.Następnie z ociąganiem, czując na swoich barkach ogromny ciężar, zwróciłsię z powrotem do swoich podręczników [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy