Aleksander Kondratow Zaginione cywilizacje(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Perspektywa była mało obiecująca - pisała w swej książce Routledge.Jednakżesłowa: He timo te ako-ako, znała już wcześniej.Wielu wyspiarzy nie umiejących czytaćkohau rongo-rongo zaczynało od słów: He timo te ako-ako.Odpowiadając na pytania uczonejwyjaśniali, że są to słowa pochodzące z jednej z najstarszych tabliczek i spełniają rolęalfabetu, od którego zaczynali naukę.Jaki to może mieć związek z Jezusem Chrystusem,o którym mówi Tomenika?Swą następną wizytę tak opisuje Routledge: Siedział na kocu koło swej chatkiz trawy, bosy, w długim płóciennym stroju i plecionym kapeluszu; starzec miał przenikliwe,ciemnobrązowe oczy świadczące, że w dniach swej młodości był niewątpliwie przystojnyi inteligentny.Zapytał, czy interesują nas znaki hieroglificzne, i poprosił o papier i ołówek.Położył kartkę przed sobą na nogach, ujął ołówek w dwa palce, kciuk i wskazujący, następnienarysował trzy pionowe kolumny, pierwszą z kółeczek, następne z �ptaszków�, nadał każdejz nich nazwę, wypełnił je znakami i zaczął recytować.Nie mieliśmy żadnych wątpliwości codo prawdziwości recytacji, ale deklamował zbyt szybko.Gdy poprosiliśmy go, by mówiłwolniej i umożliwił nam notowanie, zaplątał się i zmuszony był zacząć od początku.Byłoniewątpliwe, że zapisane znaki służą mu tylko jako rodzaj notatek dla lepszego zapamiętaniakolejności strof tekstu recytowanego z pamięci.W końcu naszej wizyty obiecał nam napisaćcoś następnym razem.Pozostawiliśmy mu papier, a kiedy wróciliśmy po dwu, trzech dniach, zastaliśmynarysowane poziomo pięć wierszy.Cztery składały się ze znaków, z tym, że jeden stale siępowtarzał, wszystkie natomiast znaki razem nie przekraczały tuzina.Ktoś z obecnychpowiedział, że Tomenika jest �leniwy�.Starzec skarżył się, że kartki papieru są za krótkie.Dano mu drugą kartkę, którąprzyłożył do pierwszej, i zaczął z łatwością pisać od lewej strony ku prawej.Routledgesporządziła kopie.Następna wizyta nie powiodła się.Tomenika czuł się bardzo zle i cała rozmowatoczyła się przez drzwi.Narysował jeszcze dwa znaki komunikując, że są one nowe , a paręchwil pózniej dodał, że są stare.Routledge złożyła jeszcze dwie wizyty.359 Wyszłam z chaty i oparłszy się o ścianę domku przemyśliwałam, co jeszcze możnaby wyjaśnić, w jaki sposób te informacje uzyskać; ale starzec znaczną część zapomniał,a tego, co jeszcze z trudem pamiętał, nie był w stanie wyjaśnić - pisze Routledge.- Uczyniłamjeszcze jedną próbę, daremną, pożegnałam się i odeszłam.Cichy dzień miał się ku końcowi,a to odosobnione miejsce tchnęło spokojem; przede mną rozpościerało się morze z taflą doszkła podobną i słońce, jak ognista kula, skłaniało się do horyzontu, a blisko gasł powolistarzec, którego słabnący umysł przechowywał ostatnie resztki wysoko niegdyś cenionejwiedzy.W ciągu dwu tygodni zmarł.MO%7łLIWE, %7łE TAJEMNIC PRZECHOWUJ DO DZIZ.Myliła się Routledge.Tomenika nie zabrał ze sobą tajemnicy tabliczek.Vaka Tuku-Onge (takie było jego prawdziwe imię) miał wśród wyspiarzy swych uczniów.Warto dodać,że właściciel domu, w którym mieszkała uczona, był jednym z uczniów tego starego znawcyrongo-rongo (do niego prawdopodobnie była adresowana notatka, którą znalazła Routledge).Są podstawy, by uważać, że do dnia dzisiejszego żyją na Wyspie Wielkanocnej ludzie,którzy władają kluczem do tajemniczego pisma.Niewiele brakowało, by dostał się onThorowi Heyerdahlowi.Tym, którzy czytali Aku-aku, przypomnimy historię starego zeszytu, który dał dosfotografowania uczonemu brat wójta Estevan Atan..Przewracając kartki stwierdziliśmy, że niektóre strony pokryte były wyłącznierzędami nieczytelnych hieroglifów, inne natomiast stanowiły jakby leksykon z tłumaczeniemkażdego znaku.Na tych stronach symbole rongo-rongo były wyrysowane jeden pod drugimz lewego kraju, w prawym zaś znajdowało się wyjaśnienie każdego znaku w językupolinezyjskim Wyspy Wielkanocnej, wypisane nieco naiwnie wyglądającymi łacińskimiliterami. *Czy aby naprawdę był to klucz do odczytania pisma, nad którego zagadką głowiło sięjuż szóste pokolenie uczonych?Niestety, zeszyt sfotografowany przez Heyerdahla nie dawał tego klucza.Znaki, którewypisano w zeszycie, okazały się kopią katalogu znaków kohau rongo-rongo, jakiopublikował w końcu XIX w.biskup Jaussen.Natomiast tekst napisany nieudolnie literamiłacińskimi przedstawiał zapis starej pieśni chóralnej ku czci pogańskiego święta Koro.Upragnionego klucza zeszyt Atana nie zawierał.* Thor Heyerdahl, Aku-aku.360Mimo wszystko nie jest wykluczone, że klucz przechowywany jest na Wyspie!W r.1956 przybyła tam ekspedycja chilijska.Jej uczestnik, Jorge Silva Qlivares, zdołałodszukać krewnych Tomeniki.Oto zapis uczonego: 18 lutego 1956 r.Poszukując starychdokumentów, znalazłem w domu Juana Teao w Hanga-roa kopię, prawdopodobnie niepełną,swojego rodzaju słownika rongo-rongo.Kopię tę wykonano w oparciu o oryginał należący doPedra Pate, a ten z kolei otrzymał go od swego dziada Tomeniki (Dominga), �profesora(maori rongo-rongo), który zapisał ten zeszyt w przybliżeniu sześćdziesiąt pięć lat temuz przeznaczeniem dla swych uczniów.Qlivares przefotografował cały zeszyt łącznie ze słownikiem rongo-rongo.Niestety,kasetę z błoną albo zgubiono, albo ją ktoś ukradł.Prawdopodobnie Estevan Atan, wiejski kapitan , posiadał podobny zeszyt.Oryginał,ale nie ten, z którego skopiował on stare inskrypcje, wykorzystując dzieło Jaussena, spokojniespoczywał w miejscowej bibliotece.Niestety, Estevan Atan nie mógł nic dodać na swojeusprawiedliwienie, gdyż zaginął na morzu.Tajemnicę kohau rongo-rongo pokrywa milczenie.Co zmusiło Atana do porzuceniaojczystej wyspy? Wyrzuty sumienia? Przecież doskonale wiedział, że znaczki w zeszycie,które pozwolił sfotografować, były przerysowane z dzieła Jaussena! Być może nie miał tejświadomości, ponieważ znaki były dlań niezrozumiałe.Kiedy zaś doszedł do wniosku, żewydał cudzoziemcom tajemnicę, zdecydował się uciec.Może go do tej ucieczki zmuszono?A kto ukradł film ze zdjęciami zeszytu Tomeniki?Routledge sądziła, że stary i chory Tomenika znajdował się na granicy otępieniaumysłowego i nic już nie pamięta.Prawda wyglądała chyba inaczej.Vaka Tuku-Onga poprostu nie chciał odkrywać przed cudzoziemką tajemnicy świętego pisma. Na początku tego stulecia - pisze Sebastian Englert, który przez wiele lat przebywałna Rapa-nui - żyło jeszcze wielu �starców�, jak ich teraz nazywają wyspiarze.Urodzili sięoni w dawnych czasach i znali dawną świetność swojego kraju [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy