Fredro Aleksander Trzy po trzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I cesarz marokański za zły obiad nie każe pięt wybijać furmanowi, ale kucharzowi,choćby go pewnie furman jeszcze gorzej ugotował.Jeżeli więc nie zbiegowi okoliczności ichciwości sąsiedzkiej, wspartej przemocą, chcemy upadek nasz przypisać, ale koniecznieszukamy w sobie winy, nie dzielmyże jej, ale jak ciążącą na całym narodzie wykażmy, amoże kiedyś przecie czas przyjdzie, gdzie doświadczenie będzie razem i przestrogą.Wróćmy do ośmset dziewiątego roku, do dnia mojego powrotu z wojennej wyprawy aż poRawę.Nazajutrz zgromadzono się w salach domu pojezuickiego ogrodu podprzewodnictwem niby Potockiego, wojewody bełzkiego, i Młockiego, kasztelanawołyńskiego.Pierwszy mało widział, drugi był zupełnie ciemny pierwszego senatorstwo,mówiąc nawiasem, było diablo niskiej próby kupił go był od Cetnera, który także, jakmówią, otrzymał był, jako więcej dający.Wieczny odpoczynek tym głupim brudom.Ciżbabyła wielka w salach, a krzyk jeszcze większy.Jeden z przedmiotów, nad którymi miano sięnaradzić, ile sobie przypominam, było jak przyjąć zbliżające się wojsko polskie konno,pieszo, zbrojno czy bez broni.Co uradzono i czy uradzono, nie wiem; to wiem tylko, że ktomiał jaką szablinę przypasał; kto miał jakiego konia dosiadł, i wieczór zebrali się wszyscyprzed domem wówczas Cieleckich, za %7łółkiewską rogatką.Nie byłem z ostatnich; koń siwo-jabkowity, mego ojca, niechętnie wtórował patriotycznemu mojemu zapałowi, tym bardziejże głęboki jego stoicyzm gardził wszelkim bodzcem lub naciskiem, który by usiłował prędsząw nim rozwinąć działalność pięknej postawy, ukształcony, poważny, nie wiedział, co to jestpotknąć się, ale i wszelkie bryknięcie było-dla niego zupełnie obcą namiętnością; służył midługo i mógłbym mu był dać sumienniej świadectwo: wiernie, pilnie i trzezwo, niż się zwykledaje każdemu, co o nie prosi.Wyjechałem tedy powtórnie tąż samą rogatką i podługwszelkiego podobieństwa powtórnie, jak razą pierwszą, wróciłem i gdybym nie czytał wdziele Sołtyka, nie umiałbym nawet powiedzieć, że to się działo 23 maja.O Czasie! Ty okrutne Bożyszcze, ty ryjesz coraz głębiej piętna gorzkiego cierpienia boleści duszy, zdajesz się je mnożyć, a ślady rozkoszy i szczęścia zasuwasz, zaciemniasz,ściskasz w punkcik ledwo dostrzeżony.Jakże dobrze pamiętam moje noclegi w moskiewskichzaspach! Jak pamiętam ledwie nie każdy krok mego konia, pchanego w lody Berezyny! Jakpamiętam nędzę niewoli! Jakże mocno wspomnienie pierwszej tam jałmużny czerwienijeszcze czoło moje! A pamięć chwil uroczych, chwil błogiego rozmarzenia, nadziei, zapału,wolności, życia młodego, szczęścia leży, jak węzeł, splątana w głębi serca, nie ma już siłyrozwinąć się w słowo.Ach, gdyby głos jaki mógł przebiegać świat cały i wołać szczęśliwym od czasu do czasu:Pamiętajcie! Może by te przerwy, jakby epoki, przeciągały formę szczęścia dla przyszłejpamięci.Wszak i sen a szczęście nie jestże snem lubym jeżeli trwał nieprzerwanie choćbyjak najdłużej, traci przy obudzeniu przestrzeń swoją.Ale jeżeli nasze zmysły z uśpienia wocknienie i z ocknienia znowu w uśpienie przenoszą się łagodnie natenczas sen daje niejakąświadomość siebie, przyjemność pomnożoną, przedłużoną bywa.Nie myślcie jednak, kochane dzieci moje, że całą masę szczęścia, którą los mojemu życiuwydzielił, zamknąłem, zostawiłem w onym dalekim czasie; lecz bluzniłbym, gdybym nie czułsię szczęśliwym, kiedy wzrok błogosławiący przesuwam po waszych jasnych włoskach, kiedygo zawieszam na ustach waszych, uśmiechających się młodością, kiedy go wtapiam w niezamącone jeszcze wejrzenie, w czyste jak niebo oczy wasze; kiedy was widzę w objęciumatki, przy jej sercu, sercu nieprzebranej dobroci i miłości, przy tym jednym sercu, gdzie sięodbijam takim, jakim jestem w istocie, gdzie zawsze tak wierny oddzwięk każdego mego113uczucia znajduję.Lecz tak, tak jest kiedy całą duszą obejmę, osłonię, złączę jakby w jedenuścisk was wszystko troje, co jesteście moim światem, moją miłością, moją nadzieją,dziękczynne modły muszę wznieść do Boga jestem szczęśliwy.Ale szczęście domowePolaka jest teraz oazą kwiecistą śród pustyni Sahary.IIPORTRETY OS�B,KT�RE ZNAAEM OSOBIZCIENapoleon I.Z wszystkich portretów, które widzieć mi się zdarzyło, najpodobniejszy jestsztych wiedeński z r.1814.Zdaje mi się tylko, że na portrecie jest wyższy, niż był w istocie.Na koniu nietęgo wyglądał, krótko siedział w strzemionach.Kapelusz jakby stanowił jedną znim całość, tak że byłem zdziwiony zobaczywszy go pierwszy raz bez kapelusza.Był trochęłysy i to zmieniało o wiele wyraz jego twarzy, jak z marmuru wykutej.Jego ręce zdawały misię trochę za krótkie.Wejrzenie spod powiek było przenikające.J�r�me, król westfalski.Pierwej go poznałem w Warszawie niż Napoleona podSmoleńskiem.Był o wiele wyższy od brata, ale zdawał mi się być do niego podobnym, możedlatego, że naśladował w ubiorze cesarza.Murat, król Neapolu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy