Thomas Harris Hannibal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale usłyszał jej głos.- Hej, Barney, jakie notowania ma drużyna Patriots?- Według.według najnowszych doniesień wygrają mecz w Miami.-Spojrzał przez ramię.Wycierała się tuż poza zasięgiem strumienia prysznica Barneya.Włosy Margot przylegałypłasko do głowy.Jej twarz wyglądała świeżo, po łzach nie zostało ani śladu.Miała pięknąskórę.- Postawisz na nich? - zapytała.- U Judy w pracy robią zakłady.Barney nie zwracał uwagi na ciąg dalszy.Włosy łonowe Margot z kropelkami jak klejnoty,różowa skóra.Poczuł gorąco na twarzy i dostał potężnej erekcji.Był zażenowany izaniepokojony.Znów wstrząsnął nim zimny dreszcz paniki.Mężczyzni nigdy go niepociągali.Margot mimo mocno rozbudowanych mięśni z pewnością nie była mężczyzną ibardzo mu się podobała.A w ogóle, co to za cholerny pomysł, żeby przychodzić za nim pod prysznic?Zakręcił wodę i odwrócił się do Margot.Bez zastanowienia przyłożył wielką dłoń do jejpoliczka.- Na miłość boską, Margot - wykrztusił z trudem.Spojrzała w dół.- Cholera jasna, Barney.Przestań.Barney wyciągnął szyję i pochylił się do przodu.Próbował delikatnie pocałować kobietęgdzieś w twarz, nie dotykając ponętnego ciała wzwiedzionym członkiem.Bezskutecznie.Wyrwała mu się, spojrzała na zwodzony most rozciągający się między nim a jej płaskimbrzuchem.Odepchnęła Barneya przedramieniem godnym gracza rugby.Mężczyzna klapnąłciężko na podłogę łazni.- Ty sukinsynu - syknęła.- Mogłam się domyślić.Ciota! Wiesz, gdzie możesz go sobie.Barney podniósł się i wyszedł z łazni.Mokry wskoczył w ubranie i bez słowa opuściłsiłownię.Mieszkanie Barneya znajdowało się w wolno stojącym budynku pokrytym łupkowądachówką, w dawnej stajni zamienionej na garaże z mieszkaniami po obu stronach.Barneysiedział pózno w nocy przy laptopie.Był członkiem internetowego kursukorespondencyjnego.Poczuł, jak zadrżała podłoga: ktoś ciężki wchodził po schodach.Ciche pukanie do drzwi.Otworzył i zobaczył Margot opatulonąw grubą bluzę, i wsterczącej czapce z pomponem na głowie.- Mogę wejść na chwilkę?Barney wbił wzrok w swoje stopy i po paru sekundach odsunął się od drzwi.- Barney, posłuchaj, przepraszam.- zaczęła.- Chyba spanikowałam.To znaczy, najpierwsię wygłupiłam, a pózniej przestraszyłam.Cieszyłam się, że jesteś moim kumplem.- Ja też.- Myślałam, że możemy.No wiesz, po prostu się kolegować.- Margot, daj spokój.Powiedziałem, że zostaniemy przyjaciółmi, ale przecież nie jestemcholernym eunuchem.Przyszłaś za mnąpod prysznic.Spodobałaś mi się, nic na to nieporadzę.Wchodzisz goła pod prysznic, a ja widzę te dwie rzeczy, które na mnie tak działają.- To znaczy mnie i moją piczkę.Zdziwili się, że razem wybuchnęli śmiechem.Podeszła do niego i ścisnęła tak mocno, że ktoś bardziej wątły doznałby kontuzji.- Słuchaj, gdyby podobali mi się faceci, wybrałabym ciebie.Ale to nie dla mnie.Naprawdę.Ani teraz, ani nigdy.Barney pokiwał głową.- Wiem.Poniosło mnie.Stali przez jakiś czas objęci.- Nadal jesteśmy kumplami? - zapytała.Zastanowił się przez chwilę.- Tak.Ale musisz mi trochę pomóc.Oto moja propozycja: postaram się, choć nie przyjdziemi to łatwo, zapomnieć, co widziałem pod prysznicem, a ty nigdy już mi tego nie pokażesz.Izasłaniaj też cycki.Co ty na to?142Thomas Harris - Hannibal- Potrafię być dobrym przyjacielem, Barney.Przyjdz jutro do domu.Judy i ja gotujemy.- Dobrze, ale wątpię, czy gotujecie lepiej ode mnie.- Przekonaj się - zaproponowała Margot.Rozdział 62Doktor Lecter obejrzał przy świetle butelkę Ch�teau P�trus.Dzień wcześniej ustawił jąpionowo, żeby się przekonać, czy wino ma osad.Zerknął na zegarek i uznał, że najwyższapora otworzyć trunek.Ryzyko, jakie się z tym wiązało, było dla doktora Lectera zbyt duże.Nie chciał działaćpochopnie.Pragnął delektować się kolorem wina w kryształowej karafce.A jeśli się okaże, żewyciągnął korek zbyt wcześnie i że wino nie ma boskiego tchnienia, które można utracić przyprzelewaniu? Zwiatło ujawniło obecność osadu.Wyjął korek tak ostrożnie, jakby trepanował czaszkę.Umieścił butelkę w urządzeniu zkorbką, które pozwalało bardzo precyzyjnie przechylać naczynia.Niech najpierw słonepowietrze zrobi swoje.Rozpalił ogień z kawałków węgla drzewnego i zrobił sobie drinka.Lillet z plasterkiempomarańczy i lodem.Zbadał fond, nad którym pracował od kilku dni.Przyrządzając wywar,doktor Lecter posługiwał się recepturą z natchnieniem opisaną przez Aleksandra Dumasa.Zaledwie trzy dni wcześniej, po powrocie z polowania, dodał do mikstury tłustą wronę zżołądkiem pełnym jagód jałowca.Małe czarne pióra pływały na spokojnych wodach zatoki.Zatrzymał pióra ze skrzydeł, aby potem zrobić z nich plektrony do klawesynu.Rozgniótł świeże jagody jałowca i zaczął podgrzewać szalotki na miedzianej patelni.Kawałek bawełnianego sznurka starannie zawiązał w mocny chirurgiczny węzeł wokółświeżego bouquet garni, które polewał w garnku wywarem.Ociekająca polędwica, wyjęta z glinianego garnka, była ciemna od marynaty.DoktorLecter osuszył mięso, podwinął cieńszy koniec i podwiązał sznurkiem, żeby całość miała tęsamą średnicę.Ogień rozpalił się prawidłowo.Polędwica zasyczała na żelazie.Ogród wypełnił siębłękitnym dymem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy