[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Może nie chcielidzielić się światem, w którym mieszkali?Człowiek bez dwóch zdań przyglądał się jej przerażonym wzrokiem.W sumie bez kłopotów mogliby wspólnie mieszkać na tym świecie, bo światludzi był wielki i powolny, a świat nomów mały i szybki.Tyle że nie mogli sięporozumieć i zrozumieć, a ludzie nie byli nawet w stanie dostrzec noma, chyba żeten stał dłuższy czas nieruchomo, tak jak ona teraz.Trudno było się tak na dobrąsprawę dziwić, że nie wierzą w istnienie nomów.A nomy od dawna nie traktowały ich jak równych sobie i nie próbowały sięz nimi porozumieć jak z kimś, kto naprawdę myśli.Trudno się porozumieć z kimś,kto jest przekonany, że nie istniejesz, ale jak ktoś leży na podłodze związany przeztakich, w których istnienie nie wierzy, nie jest to najdogodniejsza okazja do roz-poczęcia rozmowy.Po głębokim namyśle uznała, że należałoby spróbować kiedy indziej, w bar-dziej sprzyjających okolicznościach i bez wrzasków czy znaków, tylko po prostuspróbować zrozumieć się nawzajem.Gdyby bowiem to się udało, razem byliby73w stanie dokonać niewyobrażalnych rzeczy.ale na pewno nie malować kwiatkiczy naprawiać buty! Grimma?  Cichy, ale natarczywy głos zza pleców przywołał ją do rze-czywistości. Wydaje mi się, że powinnaś to zobaczyć.Głos należał do jednego z nomów wędrujących po rozpostartej na podłodzepłachcie gazety, którą właśnie czytał człowiek.Była nieco podobna do tej, w któ-rej było zdjęcie Wnuka, 39, tyle że znacznie większa, bo była cała i mniej sfaty-gowana.Nazywała się PRZECZYTAJ TO W BLACKBURY EYENING POST &GAZETTE i niektóre napisy miała wykonane literami tak wielkimi jak normalnynom.Grimma skoncentrowała się na mniejszych  takich wielkości głowy alboi dłoni  i skupiła się, próbując je zrozumieć.Ze zrozumieniem książek nie miaławiększych kłopotów, ale gazety musiały używać jakiegoś zupełnie innego języ-ka, który tylko pozornie wyglądał tak samo.Pełno w nim było  prawdopodobniei  zszokowani oraz niewyraz
nych zdjęć wyszczerzonych ludzi ściskających sięza ręce (GOZ
CIE ZEBRALI 455 FUNTÓW NA PROZ
B
SZPITALA).Każdesłowo z osobna nie sprawiało kłopotu, ale co znaczyły złożone razem, nie da-ło się odkryć.Albo też znaczyły coś całkowicie niewiarygodnego, na przykład:MORDOBICIE W %7łA
OBKU. Chodzi o ten kawałek. Przewodnik doprowadził ją na środek strony.Zobacz, niektóre słowa są takie same jak poprzednio, a tu piszą o Wnuku, 39!I jest zdjęcie.Grimma przyjrzała się uważnie rozmytej fotografii  faktycznie przedstawia-ła Wnuka, 39.Nad nią zaś tytuł głosił: AWARIA TELEWIZJI  W  NIEBIE.Przyklęknęła i przeczytała starannie to, co było poniżej drobnym drukiem. Przeczytaj głośno  rozległ się niezgodny chórek.Richard Arnold, prezes Arnco Group w Blackbury, powiedział dziś na Flory-dzie, że naukowcy nadal próbują odzy.skać kontrolę nad Arsat 1, milionfunto-wym sat.elitą ko.ko.komunikacyjnym. Milionfuntowym  powtórzył jeden ze słuchaczy. Ciężki, znaczy się,ten elita. Satelita  poprawiła Grimma i czytała dalej:Wczorajszy start był udany, a dziś miały zacząć się tr.tr.transmisje te-stowe.Zamiast nich satelita wysyła strumień dziwnych sygnałów. To przypominajakiś kod , powiedział Richard, 39.Następny fragment zagłuszył pomruk uznania słuchaczy. Jakby miał własny, nieznany program  zakończyła Grimma, nie wdającsię w dalszą lekturę, w której były jakieś  piętrowe kłopoty i inne techniczneokreślenia, których zupełnie nie pojmowała.74Za to przypomniało jej się, w jaki sposób Masklin mówił o gwiazdach, jak teżto, że zabrał ze sobą Rzecz.A Rzecz mogła rozmawiać z różnymi elektrycznymiurządzeniami i słuchać tego, co mówią w powietrzu, a co Dorcas nazywał radiem.Jeśli cokolwiek mogło wysyłać dziwne sygnały do gwiazd, to na pewno Rzecz.A Masklin powiedział, że podróż może być nawet dłuższa niż Długa Jazda. Oni żyją!  oznajmiła nagle, nie zwracając się do nikogo konkretnie.Masklin, Gurder i Angalo.Dotarli do tej całej Florydy i żyją.Przypomniała sobie, jak wielokrotnie próbował jej opowiedzieć o niebiei o tym, skąd przybyli, czego nigdy nie zdołała do końca zrozumieć, podobniejak on nie był w stanie zrozumieć opowieści o żabach. Wiem, że żyją  powtórzyła z mocą. Nie wiem dokładnie jak, ale mająplan i go nawet realizują.Słuchacze wymienili jednoznaczne spojrzenia  ich znaczenie można by ująćtak: biedna dziewczyna, sama się oszukuje, ale trzeba by znacznie bardziej zde-sperowanego noma niż ja, żeby jej to powiedzieć.Babka Morkie poklepała jąłagodnie po ramieniu. I dobrze  powiedziała wyjątkowo spokojnie. I też dobrze, że mająplan, bo plan to podstawa.A ty się prześpij, bo sen ci się przyda, moje dziecko.* * *Grimma śniła.Był to powikłany sen.Sny z zasady takie są, ale ten bardziej niż inne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

personata.xlx.pl