Louis Gallet Kapitan czart przygody Cyrana de Bergerac

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na widok proboszcza, przybywającego z otwartymi rękoma, młodzieniec domyślił się, żezaszło coś stanowczego. Kochany chłopcze! przywitał go ksiądz Jakub, całując w oba policzki. %7łycie mi oca-liłeś. A, a! rzekł Sulpicjusz. Nasz gość. Nasz gość przerwał proboszcz jest już daleko.Dostał krzyżyk na drogę!I w kilku słowach wtajemniczył młodzieńca w cały przebieg sprawy. Jak to? wykrzyknął Sulpicjusz, wysłuchawszy do końca pozwoliłeś mu, ojcze,uciec?! Nie inaczej.Przestał już być szkodliwym od chwili, gdy go zdemaskowano. Ach, jakiż błąd! Stało się jednak.Wszystko, co czynisz, ojcze, musi być dobre, bowszystko wypływa z niezmiernej dobroci serca.Przyjazd pana de Bergerac położy kres nie-pokojom księdza proboszcza i zabezpieczy go od wszystkiego. Amen! zakończył uśmiechając się ksiądz Jakub. Ale trzeba, żebyś wyszedł z tej dziu-ry i zasiadł do uczciwego śniadania, mój chłopcze, a raczej: mój prawdziwy Castillanie tymrazem.143Dwaj nowi przyjaciele udali się do plebanii, gdzie Joanna zastawiła już smaczny i obfityposiłek.Niemałe było zdziwienie poczciwej gospodyni, gdy ujrzała siadającego do stołu no-wego biesiadnika i gdy przekonała się, że tamten zniknął w sposób dla niej niepojęty.Bliski przyjazd Cyrana stał się teraz głównym przedmiotem trosk i zajęcia dla proboszcza.Oczekiwał przyjaciela z radością prawie dziecięcą i niecierpliwością, którą na próżno sta-rał się ukrywać.Pilno mu było najpierw ucałować kochanego Bergeraca, następnie złożyć wjego ręce depozyt, który od dwóch lat nabawiał go tylu niepokojów.XXXIIIPrzed opowiedzeniem dalszych przygód Ben Joela oraz trzymanego w szponach tuluzań-skiej sprawiedliwości Cyrana wypada powrócić do Zilli.Odgadłszy zbrodnicze zamysły hrabiego Rolanda, Cyganka wybiegła nocą sama z DomuCyklopa, a wzruszenie jej było tak wielkie, że dochodziło niemal do obłędu.Dokąd zmierzała?W pierwszej chwili trudno jej było znalezć odpowiedz na to pytanie.Przybiegłszy aż doNowego Mostu, przebyła go krokiem prędkim, nie zatrzymując się na chwilę, a wiatr chłod-ny, wiejący od rzeki, uśmierzył cokolwiek gwałtowną gorączkę, która ją pędziła na oślepprzez pogrążone w mroku ulice.Zatrzymała się przed więzieniem Ch�telet i jęła rozmyślać.Myśli jej zaczęły przychodzić z wolna do porządku; podniosła głowę z miną wyrażającąstałe postanowienie i znów iść zaczęła.Zilla miała już w tej chwili cel przed sobą.Puściła się prawym brzegiem Sekwany, weszła w splątaną sieć wąskich zaułków sąsiadu-jących z ulicą Zwiętego Pawła i po pewnym czasie stanęła przed bramą pałacu hrabiego deLembrat.Ujęła drżącą ręką młotek i zapukała.Hrabia Roland był w domu od godziny; prócz niegowszyscy w pałacu spali.Zilla poczekała pół minuty.Potem ujęła powtórnie ozdobną kołatkę zkutego żelaza i uderzyła nią kilkakrotnie w bramę.Zrobił się ruch na dziedzińcu pałacowym,dały się słyszeć ciężkie kroki i jakiś szorstki głos zapytał: Kto tam? Chcę pomówić z panem de Lembrat odrzekła Zilla niecierpliwie. Pan hrabia śpi.To nie pora na rozmowy. Raz jeszcze proszę, aby mi otworzono.Chodzi tu o sprawę wielkiej wagi! Ruszaj precz, włóczęgo! A nie kołataj, bo cię każę sprzątnąć pachołkom miejskim.Sły-szane to rzeczy, budzić ludzi o pierwszej po północy!Po tej przemowie odzwierny zawrócił, stukając mocno podkutym obuwiem po kamieniach.Cyganka zrozumiała, że wszelkie dalsze prośby będą daremne.Zresztą uspokoiła ją myśl, że przez te kilka godzin żadne niebezpieczeństwo nie będziegroziło Manuelowi.Postanowiła nie wypuszczać hrabiego z pałacu bez rozmówienia się z nim i w tym zamia-rze usiadła na ławce nie opodal bramy, owinęła się szalem i zapadła w półsen, szepcząc dosiebie: Poczekam.Noc wydała się jej długa jak rok cały.O świcie przejął ją na wskroś chłód wilgotny i na-bawił dreszczów.Trzęsła się cała od zimna, a jednocześnie głowę miała w ogniu i ta gorączkawewnętrzna podtrzymywała sztucznie jej siły, pozwalając zapominać o bólu i o znużeniu.Wzeszło słońce i zastało ją na tym samym miejscu z twarzą bladą, a okiem pełnym pło-mieni, drżącą, ale silną i gotową do walki.144Gwar odzywający się w różnych punktach pałacu wskazywał, że miasto budzi się.Na koń-cu ulicy zjawiło się kilku przechodniów; o kilka kroków od Cyganki rozległ się zgrzyt żelaza.Otworzono bramę wjazdową pałacu hrabiego de Lembrat i wzrok Zilli przeniknął do wnętrzapańskiej siedziby, gdzie na przestronnym dziedzińcu poczynała już uwijać się służba pałaco-wa.Zmuszona zachować ostrożność, cofnęła się o kilka kroków dalej, nie spuszczając wszakżeoka z bramy, którą miał hrabia wyjechać.W pobliżu był już otwarty szynk.Cyganka wstąpiła do niego, aby ogrzać się, potem po-prosiła o wodę, którą obmyła twarz, i poprawiwszy cokolwiek ubiór udała się z powrotemprzed pałac.Opryskliwy odzwierny, który niedawno obszedł się z nią tak po grubiańsku, zapomniał otym widocznie lub też wziął za senne marzenie rzeczywiste wypadki nocy, gdyż nie okazałani zdziwienia, ani gniewu, gdy Zilla przed nim stanęła.Zresztą nie po raz pierwszy widział on Cygankę, a z plotek lokajskich wywnioskował, że ujego pana znajduje się ona w pewnym poszanowaniu.Nie wiedziano, jakiego rodzaju stosunki łączyły hrabiego z tą śniadą dziewczyną, pewnejednak było, że stosunki te istniały.Wystarczyło to, aby oszczędzić Cygance szorstkiej od-prawy.Zwróciła się do służącego, który podbiegł do wchodzącej, wymieniła swe imię i żądała, wtonie prawie rozkazującym, aby ją wpuszczono do hrabiego. Jaśnie pan jeszcze nie wstał zauważył lokaj. Proszę zawiadomić go o moim przybyciu nalegała Zilla. Obudzić pana hrabiego! O, nigdy bym się na to nie odważył.Jeśli waćpanna chce, niechzaczeka. Zgoda!I Cyganka, na znak dany przez służącego, poszła z nim do pałacu.W przestronnym i pięknie przybranym przedpokoju kazano jej czekać, uprzedzając, że mabyć cierpliwa.Trzy długie jak wieczność godziny upłynęły jej na tym oczekiwaniu.Wreszcie do uszu jejdobiegł głos znajomy.Hrabia był już na nogach, a dzwięk jego głosu wskazywał, że miota nim gniew straszny.Po krótkiej chwili stał już przed nią.Dziewczyna nie wątpiła, że ona to była przyczynągniewu, który widniał jeszcze we wzroku Rolanda i którego wybuchy z wnętrza pokojówpałacowych przedostawały się aż do niej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy