[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jesteś taka słodka - odparł, zbliżając usta do jej policzka.- I tak trzeba ci wymienić staw biodrowy - dodała.Lekarz powiedział,że nie ma sensu, byś faszerował się tabletkami przeciwbólowymi, skoroistnieje idealne rozwiązanie twego problemu.W erze chirurgiiendoskopowej szybko wrócisz do pracy.- Moje biodro nie jest w aż tak złym stanie - upierał się James.- Służymi od sześćdziesięciu trzech lat i posłuży jeszcze kilka.Nie znoszęszpitali i narkozy.- Wzdrygnął się.- Jesteś niemożliwy - westchnęła Christie, całując go w czoło iwstając.- Zrobiłam gulasz.- Przepis Lenki? Super, uwielbiam go.- James zasiadł wyczekująco zastołem.- Co się z nią dzieje? Nie odzywa się od wielu lat, od czasu gdyAna związała się z tym swoim artystą i wszyscy zjawili się na tej wielkiejwystawie na Dawson Street.Pamiętasz? Ile to było lat temu?Christie otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dz
więk.Naszczęście ciszę przerwał telefon.Wyszła pospiesznie z kuchni, by goodebrać.To była Jane z kawiarni z wiadomością, że biedną Unę Maguire poupadku z krzesła zabrała karetka.- Wiem, że chciałabyś o tym wiedzieć - rzekła Jane - i że Dennisowimoże nie przyjść do głowy, by komuś o tym powiedzieć.- Co byłouprzejmym sposobem na stwierdzenie, że kochany Dennis będzie zbytwytrącony z równowagi, by umyć zęby, i że być może przyda mu się ktoś,kto go potrzyma za rękę.Christie była w tym dobra: spokojna w obliczukryzysu.- Wsunę mu pod drzwi kartkę z informacją, że wpadnę jutro i byzadzwonił do mnie, jeśli do tego czasu będzie czegoś potrzebował -powiedziała Christie i Jane rozłączyła się, wiedząc, że już Christie Devlinsię o wszystko zatroszczy.- Wygląda na to, że sprawdziło się to twoje przeczucie - rzeki James,gdy zasiedli do gulaszu.Wcześniej otworzył butelkę czerwonego wina,mimo że był środek tygodnia, a oni starali się przestrzegać zasady piciawina tylko podczas weekendów.- Tak - powiedziała Christie, myśląc o Maguire'ach i o tym, jak Dennisporadzi sobie z przyjęciem na siebie roli opiekuna, a nie osoby, którą sięopiekowano.- Pewnie chodziło właśnie o to.Ale nie mówiła prawdy.Czarna chmura nadal wisiała nad jej głową,zwiastując coś niedobrego.A James wspomniał Careya Wolensky'ego, tego artystę Any, któryostatecznie stał się jednym z najsławniejszych malarzy swego pokolenia.Kiedy James wspomniał o nim mimochodem, Christie poczuła, jakprzebiegają dreszcz.Nie wierzyła w zbiegi okoliczności.Nic nie działosię bez przyczyny.Wszędzie widniały niewyraz
ne znaki dotyczące przy-szłości i dostrzegali je tylko ci najbardziej czujni.Najpierw jej niepokój,teraz ta wzmianka o mężczyz
nie, którego pragnęła zapomnieć.Christiebała się myśleć, co to wszystko może oznaczać: że nadciągała przeszłość,by ją prześladować.Dlaczego właśnie teraz?ROZDZIAA
SZÓSTYNazajutrz póz
nym popołudniem na taśmociągu pojawiły się walizkiMaggie.Wyglądały na sfatygowane w sąsiedztwie niektórych bardziejeleganckich toreb podróżnych pasażerów lotu z Galway do Dublina.Nie bez problemu ściągnęła je z taśmociągu, mruknąwszy, że da sobieradę, do mężczyzny, który zaproponował pomoc tej wysokiej rudowłosejkobiecie w powłóczystym, jasnym zamszowym płaszczu.Oczy miała zaczerwienione od płaczu i mówiąc, głowę trzymałaopuszczoną, zawstydzona tym, jak musi wyglądać.Temu mężczyz
niepewnie zrobiło się jej żal; pomyślał, że jest jednym z tych pacjentów naleczeniu pozaszpitalnym, którzy pobrzękiwali pochowanymi pokieszeniach fiolkami z xanaksem.Maggie nie potrzebowała dzisiaj niczyjej litości.Wystarczającomocno sama się nad sobą litowała.Pierwsza walizka była najcięższa: szafa na kółkach, która groziłarozpadnięciem się na kawałki i tylko fioletowy pasek powstrzymywał jejzawartość przed wysypaniem się na podłogę hali.Do rączkiprzytwierdzona była zawieszka z napisem  ciężkie".Druga, różowawalizka była usztywniana i koszmarnie ciężka nawet bez zawartości.Grey lubił żartować, że przeklęło ją już tylu bagażowych, żenajpewniej sama nabrała magicznych mocy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

personata.xlx.pl