Follet Ken Wejsc miedzy lwy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie wie-dzieli, że jest członkiem partii, a sam im tego z pewnością nie powie ale niekrył przecież, że sympatyzuje z komunistami.Z drugiej strony, wielu francuskichkomunistów potępiało inwazję na Afganistan.Teoretycznie istniała jednak możli-wość, że jakaś przewrażliwiona komisja kwalifikacyjna zasugeruje, iż Jean-Pierremoże być równie szczęśliwy pracując dla jakiejś innej grupy bojowników o wol-ność wysyłali też ludzi do pomocy partyzantom gdzie indziej, na przykładw Salwadorze.Jego obawy okazały się płonne: został zakwalifikowany natych-miast przez M�dicins pour la Libert�.Podzielił się dobrą nowiną z Raoulem, a tenpowiedział, że umówi go na drugie spotkanie z Leblondem.Może o to właśniechodziło. Co tak panikujesz? spytał Raoula. On chce się z tobą natychmiast widzieć. Teraz? spytał z irytacją Jean-Pierre. Jestem na dyżurze.Mam pacjen-tów. Ktoś inny może się nimi zająć. Ale skąd ten pośpiech? Wyjeżdżam dopiero za dwa miesiące.25 Nie chodzi o Afganistan. A o co? Nie wiem.No to co cię tak przeraziło, pomyślał Jean-Pierre. I niczego się nie domyślasz? spytał głośno. Wiem, że aresztowano Rahmiego Coskuna. Tego tureckiego studenta? Tak. Za co? Nie wiem. A co to ma wspólnego ze mną? Ledwie go znam. Monsieur Leblond wszystko ci wyjaśni.Jean-Pierre rozłożył ręce. Nie mogę ot tak sobie stąd wyjść. A co by było, gdybyś nagle zle się poczuł? spytał Raoul. Zgłosiłbym to przełożonej pielęgniarek, a ona wezwałaby telefonicznie ko-goś na zastępstwo.Ale. No to dzwoń do niej. Doszli do głównego holu szpitala, gdzie na ścianiewisiał rząd aparatów telefonicznych łączności wewnętrznej.To może być jakiś test, pomyślał Jean-Pierre; test na lojalność, który ma wy-kazać, czy jestem wystarczająco poważny, by powierzyć mi tę misję.Zdecydował,że podejmie ryzyko narażenia się na niezadowolenie dyrekcji szpitala.Podniósłsłuchawkę aparatu. Miałem telefon w ważnej sprawie rodzinnej powiedział po uzyskaniupołączenia. Musi się pani natychmiast skontaktować z doktorem Roche. Dobrze, panie doktorze odparła spokojnie pielęgniarka. Mam nadzie-ję, że to nic poważnego. Pózniej pani powiem powiedział pośpiesznie. Do widzenia.Ach,jeszcze jedno. Miał na oddziale pacjentkę po operacji, która w nocy miałakrwotok. Jak się czuje pani Ferier? Zwietnie.Krwawienie się nie powtórzyło. To dobrze.Ma być cały czas pod ścisłą obserwacją. Tak jest, panie doktorze.Jean-Pierre odwiesił słuchawkę. Załatwione powiedział do Raoula. Chodzmy.Doszli do parkingu i wsiedli do renaulta 5 Raoula.Wnętrze samochodu by-ło nagrzane od południowego słońca.Raoul jechał szybko bocznymi uliczkami.Jean-Pierre a ogarniał coraz większy niepokój.Nie wiedział, kim dokładnie jestLeblond, ale podejrzewał, że ma coś wspólnego z KGB.Zachodził w głowę, czynie naraził się czasem czymś tej wzbudzającej postrach organizacji a jeśli tak,to jaka może go czekać kara.26O Jane na pewno nie mogli się dowiedzieć.Nie ich sprawa, że prosił ją, by pojechała z nim do Afganistanu.Zresztą i takbędzie to zapewne cała grupa: może jakaś pielęgniarka do pomocy Jean-Pier-re owi na miejscu; może jacyś inni lekarze skierowani do różnych części kraju;dlaczego Jane nie mogłaby się znalezć między nimi? Nie była co prawda pielę-gniarką, ale mogłaby przejść przyśpieszony kurs, a jej wielkim atutem była zna-jomość farsi, narzecza języka perskiego, którym posługiwano się w rejonie, doktórego udawał się Jean-Pierre.Miał nadzieję, że wyrazi zgodę i w imię ideałów i żądzy przygód pojedziez nim.Miał nadzieję, że zapomni tam o Ellisie i zakocha się w pierwszym Euro-pejczyku, jaki nawinie się jej pod rękę.Będzie nim, ma się rozumieć, Jean-Pierre.Miał również nadzieję, że partia nigdy się nie dowie, iż namówił ją do wyjazduz pobudek osobistych.Nie musieli tego wiedzieć i nie mieli jak się dowiedzieć tak mu się przynajmniej wydawało.Być może się mylił.Być może mieli do niegopretensje.Bzdura, powiedział sobie.Nie zrobiłem nic złego a nawet gdyby, to nie bę-dzie żadnej kary.To prawdziwe KGB, nie jakaś mityczna instytucja, która napawalękiem prenumeratorów Reader s Digest.Raoul zaparkował wóz.Zatrzymali się przed drogą czynszową kamienicą narue de l Universit�.Poprzednie spotkanie z Leblondem również miało miejscetutaj.Wysiedli z samochodu i weszli do budynku.W korytarzu panował mrok.Wspięli się po krętych schodach na pierwsze pię-tro i zadzwonili do drzwi.Jak bardzo odmieniło się moje życie od chwili, kiedypo raz pierwszy stanąłem przed tymi drzwiami, pomyślał Jean-Pierre.Otworzył im Monsieur Leblond.Był to niski, drobny, łysiejący mężczyznaw okularach: w swoim ciemnoszarym garniturze i srebrnym krawacie wyglądałjak lokaj.Wprowadził ich do pokoju z oknami wychodzącymi na tyły posesji,w której odbywała się poprzednia rozmowa wstępna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy