Eschbach Andreas Bilion dolarów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zciany obklejone były grubą warstwą plakatów informujących o koncertach inabożeństwach.Biuro było zapuszczone, ale na tyle czyste, że mężczyzna czuł się uprawnionydo zlustrowania go pogardliwym spojrzeniem.- Czy mogę zadzwonić? - spytał John i położył na ladzie dziesięciodolarówkę.Krzaczaste brwi uniosły się.- Za granicę - dodał John.- USA.Brwi opadły.Opierścieniona łapa ściągnęła banknot z blatu, druga wskazała prawy zdwóch aparatów telefonicznych na ścianie.- Est� bien.Dos minutes.John podziękował sinieniem głowy i wziął słuchawkę.Teraz tylko się nie pomylić.Wybrał kierunkowy za granicę, 98, wypisany wyraznie i we wszystkich popularnych językach naaparacie.Potem 1 dla USA.Potem przerwał.Chciał zadzwonić do sekretariatu nowojorskiej filii i polecić, bydyskretnie zabrały go stąd służby bezpieczeństwa.Ale teraz ten pomysł wydał mu się jakośdziwną pomyłką.Mężczyzna za ladą bąknął coś, gestykulując ponaglał go, by dalej wybierał numer:- �ndele, �ndele!Nie.To nie jest dobry pomysł, choć nie wie, dlaczego.John uniósł dłoń, chciał jużnacisnąć widełki, gdy przez głowę przemknęła mu myśl, której posłuchał, nie zastanawiając sięwięcej.Jego palce wystukały zero i potem cyfry numeru telefonu, którego nigdy by niezapomniał, tak samo, jak nie zapomina się daty urodzin swojego najlepszego przyjaciela.- Halo? - odezwał się głos Paula Siegela.42Zócalo był sercem miasta i jego największą dumą.Wielki, jakby stworzony dlaprzemarszów i parad, otoczony potężną katedrą i pompatycznym pałacem, rozległy i przestronny,dzień i noc pełen tłoczących się na nim przechodniów, żebraków, malarzy ulicznych,zakochanych par, rodzin i fotografujących się turystów.Wokół niego przelewał się nigdy niesłabnący strumień samochodów, a na środku dumnie powiewała narodowa flaga.Wieczoremmaszerował tu oddział gwardii, aby ceremonialnie ściągnąć ogromną płachtę, potem wzdłużfasad zapalały się tysiące lamp, jednocząc się w efektowną nocną iluminację.John czuł się niewidzialny.Powoli wędrował wokół placu, cały czas rozglądając się, stalegotów rzucić się do ucieczki, obojętne z jakiego powodu, ale nikt na niego nie patrzył ani nic odniego nie chciał.Przeszedł wzdłuż ciągnącego się bez końca frontonu Palacio Nacional, zatopiłw kontemplacji reliefu na katedrze, włóczył bez celu po arkadach pełnych sklepów sprzedającychalbo ozdoby, albo kapelusze, nic innego.Zatrzymał się przed gablotą i zamyślony oglądałbiżuterię leżącą w niej niczym złoto Azteków, kiedy postawna matrona w ondulowanej fryzurzewcisnęła mu w dłoń kilka monet, tak zdecydowanie, że nie odważył się zaprotestować.Nastoisku w jednej z przecznic dostał za nie taco, zjadł je w mgnieniu oka, a potem żałował, bozalegało mu w żołądku jak beton.Czuł się niewidzialny i w osobliwy sposób wolny.W ciągu minionych tygodni jakbyopadły z niego wszystkie niezbędne atrybuty cywilizacji, wszystkie te uciążliwe codziennezabiegi higieniczne, niezliczone zobowiązania życia społecznego, wszystko to przypominał sobiejak coś, co dotyczyło kiedyś kogoś innego i o czym tylko mu opowiadano.Nie miał nic doroboty, jednak nie nudził się, był zadowolony mogąc gdzieś przysiąść, oprzeć się o mur, ispokojnie patrzeć na ludzi.Co jakiś czas czuł fizyczną potrzebę, ale nienatarczywą, jakby jegociało chciało jemu pozostawić decyzję, czy pójdzie za nią, czy nie.Głód, pragnienie, zmęczenie -wszystko było obecne, ale trzymało się w tle, nie narzucało się ani go do niczego nie zmuszało.Odczuwał pokój ze sobą i ze światem, jakiego nie czuł jeszcze nigdy, i niemal życzyłbysobie, żeby Paul nigdy nie przyjechał.Ale w końcu przyjechał.Zawsze ta sama szczupła postać w okularach, stal przedgłównym wejściem do katedry i nie zaszczycając historycznej budowli nawet jednymspojrzeniem, rozglądał się po placu.John wstał z westchnieniem i powlókł się do niego, szerokimłukiem i powoli, żeby nie rzucać się w oczy, aż nierozpoznany stanął tuż obok niego.- Cześć, Paul - powiedział.Paul Siegel odwrócił się i spojrzał na niego, najpierw z niedowierzaniem, potem, imdłużej to trwało, coraz bardziej oszołomiony.- John.? - zadyszał, a jego oczy wyglądały tak, jakby tylko szkła okularówpowstrzymywały je przed wypadnięciem.- Tak się zmieniłem?- Zmieniłeś? - złapał oddech Paul.- O Boże, John - wyglądasz jak fakir, który podwudziestu latach medytacji zszedł z Himalajów [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy