[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trzymał rękę wysoko nad głową i przewrócił się na wznak.Czyżby się uwolnił? W ogóle się nie ruszał, leżał jak martwy.Susan spojrzała w stronę gabinetu Strathmore’a, wysoko nad główną salą.– Komandorze?Cisza.Ostrożnie zbliżyła się do Węzła nr 3.Hale trzymał coś w ręce.Światło monitorów odbijało się od gładkiej powierzchni.Susan zrobiła kilka kroków w jego kierunku.jeszcze kilka.Nagle rozpoznała przedmiot: to była berretta.Z trudem złapała oddech.Przesunęła wzrok na twarz Hale’a, tak jak wskazywała jego ręka.To był groteskowy widok.Głowa Hale’a była do polowy zalana krwią.Na wykładzinie dostrzegła wielką ciemną plamę.O Boże! Susan zrobiła dwa nieporadne kroki do tyłu.To nie komandor strzelił, lecz Hale!Zbliżyła się do ciała.Poruszała się jak w transie.Najwyraźniej Hale zdołał się uwolnić.Kable od drukarki leżały na podłodze obok niego.Musiałam zostawić pistolet na sofie, pomyślała.W niebieskawym świetle monitora krew wypływająca z dziury w czaszce wydawała się niemal czarna.Obok ciała Hale’a na podłodze leżała kartka papieru.Susan podeszła z wahaniem i podniosła ją.To był list.Drodzy przyjaciele, postanowiłem odebrać sobie życie, by ukarać się za popełnione grzechy.Susan nie mogła w to uwierzyć.Ze zdumieniem czytała list samobójcy.To było zupełnie nieprawdopodobne, całkowicie sprzeczne z charakterem Hale’a.Miała w ręku prawdziwą listę grzechów.Hale przyznał się do wszystkiego – wiedział, że NDAKOTA nie istnieje, wynajął zawodowego mordercę, by zabił Ensei Tankada, zepchnął Chartrukiana z pomostu, zamierzał sprzedać Cyfrową Twierdzę.Doszła do końca listu.Nie była przygotowana na to, co przeczytała.Ostatnie słowa były dla niej prawdziwym ciosem.Przede wszystkim, jest mi bardzo przykro z powodu Davida Beckera.Proszę o wybaczenie – oślepiła mnie ambicja.Gdy Susan stała, drżąc nad ciałem Hale’a, usłyszała zbliżające się kroki.Ktoś biegł w jej stronę.Odwróciła się.Poruszała się jak na filmie w zwolnionym tempie.W dziurze w szklanej ścianie Węzła pojawił się Strathmore; był blady i z trudem łapał oddech.Na widok ciała Hale’a stanął jak wryty.To musiał być dla niego wielki wstrząs.– Boże! – westchnął.– Co się stało?Rozdział 93Komunia.Hulohot natychmiast zauważył Beckera.Trudno było nie dostrzec kurtki khaki, zwłaszcza z niewielką plamą krwi z boku.Kurtka przesuwała się środkowym przejściem, otoczona czarnym morzem.Nie może zauważyć, że tu jestem.Hulohot uśmiechnął się.Becker już nie żyje.Dotknął niewielkich przycisków na opuszkach palców.Miał ochotę jak najszybciej przekazać swemu amerykańskiemu partnerowi dobrą nowinę.Już niedługo, pomyślał.Za chwilę.Niczym drapieżne zwierzę, które podchodzi ofiarę pod wiatr, Hulohot cofnął się ku drzwiom kościoła, po czym zaczął się zbliżać do Beckera, idąc miedzy rzędami.Nie miał ochoty śledzić go w tłumie przed kościołem po zakończeniu mszy.Tak się szczęśliwie złożyło, że jego ofiara znalazła się w pułapce.Hulohot musiał po prostu wyeliminować go po cichu.Jego tłumik, najlepszy jaki można kupić, ograniczał huk wystrzału do cichego kaszlnięcia.Zadanie było łatwe.Zbliżając się do kurtki khaki, Hulohot nie zdawał sobie sprawy, że jego zachowanie wywołuje szmer wśród oczekujących.Wierni mogli zrozumieć, że komuś pilno otrzymać boże błogosławieństwo, ale mimo to obowiązywały pewne reguły: dwa szeregi, ludzie stoją pojedynczo, nikt się nie przepycha.Hulohot szybko zbliżał się do swej ofiary.Wymacał pistolet w kieszeni marynarki.Wreszcie nadeszła ta chwila.Dotychczas Beckerowi sprzyjało szczęście; Hulohot nie miał ochoty znowu kusić losu.Od kurtki khaki dzieliło go już tylko dziesięć osób.Becker szedł zwrócony twarzą do ołtarza, z opuszczoną głową.Hulohot powtórzył w myślach cały scenariusz: dwa strzały w plecy, od dołu, bez wyciągania broni z kieszeni.Becker opadnie na posadzkę.On podtrzyma go i ułoży na ławce, tak jakby był bliskim przyjacielem.Później szybko wycofa się w kierunku drzwi, pod pozorem wezwania pomocy.W ogólnym zamieszaniu zniknie, nim ktokolwiek zorientuje się, co się stało naprawdę.Jeszcze pięć osób.Cztery.Trzy.Hulohot wycelował, nie wyjmując pistoletu z kieszeni.Zamierzał strzelić z biodra w plecy Beckera, na skos do góry.W ten sposób pocisk powinien uszkodzić kręgosłup lub przebić płuco, nim dotrze do serca.Jeśli nawet nie trafi w serce, Becker i tak umrze.Przebicie płuca zapewne nie byłoby śmiertelnie groźną raną w bardziej zaawansowanych medycznie krajach, ale w Hiszpanii musiało skończyć się śmiercią.Dwie osoby.jedna.Hulohot miał już przed sobą kurtkę khaki.Niczym tancerz wykonujący wyćwiczoną figurę, położył rękę na ramieniu Beckera i wystrzelił.Rozległy się dwa ciche sapnięcia.Ofiara Hulohota zwaliła się na posadzkę.Zabójca podtrzymał padającego pod pachy.Płynnym ruchem posadził go w ławce, nim na plecach pojawiły się plamy krwi.Ludzie znajdujący się najbliżej odwrócili się, żeby zobaczyć, co się stało.Hulohot nie zwracał na nich uwagi – za chwilę miał zniknąć.Szybko pomacał palce zamordowanego w poszukiwaniu pierścienia.Nic z tego.Jeszcze raz.Znowu nic.Hulohot z wściekłością obrócił ciało i doznał wstrząsu.To nie był David Becker.Rafael de la Maza, bankier z Sewilli, zmarł niemal natychmiast
[ Pobierz całość w formacie PDF ]