Czerwone i czarne t.1 Stendhal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ksiądz Ch�lan zażądał karty uczestnictwa dla Juliana, którymiał mu towarzyszyć jako poddiakon.W niedzielę od wczesnego rana tysiące mieszkańców, którzy ściągnęli z gór, zaległy ulice.Dzień był prześliczny.Wreszcie koło trzeciej w tłumie zapanował ruch; spostrzeżono wielkiogień na skale, o dwie mile od Verri�res.Sygnał ten zwiastował, że król wkroczył w granicedepartamentu.Zaczęto bić w dzwony; salwy starej hiszpańskiej armaty należącej do miasta60również wyraziły radość z tego wydarzenia.Część ludności wdrapała się na dachy, wszystkiekobiety były na balkonach.Straż honorowa zaczęła się krzątać.Podziwiano świetne unifor-my, każdy rozpoznawał krewnego, przyjaciela.Dworowano sobie z pana de Moirod, któryostrożnie, w każdej chwili gotów był chwycić się łęku u siodła.Ale jedno zjawisko przesło-niło wszystkie inne: pierwszy jezdziec w dziewiątym szeregu, bardzo ładny, szczupły chło-piec, którego zrazu nie poznano.Niebawem okrzyk zgorszenia u jednych, milczące zdumienieu drugich dały wyraz powszechnemu wrażeniu.W młodym człowieku dosiadającym jednegoz normandów pana Valenod poznano młodego Sorela, syna cieśli.Podniósł się jeden krzykoburzenia na mera, zwłaszcza wśród liberałów.Jak to! Dlatego że ten podły robociarz prze-brany za kleryka jest preceptorem jego smarkaczy, odważa się wpychać go w gwardię hono-rową z uszczerbkiem tego lub owego z bogatych fabrykantów? Ci panowie mówiła bankierowa powinni by zrobić jakiś afront temu smarkaczowiurodzonemu w błocie. Ba! kiedy urwis ma szablę odpowiedział sąsiad mógłby być na tyle niedelikatny i po-kiereszować im gęby.Uwagi wyższej sosjety były jeszcze jadowitsze.Damy pytały, czy ten gruby nietakt jestdziełem samego mera.Wzgarda jego dla ludzi niskiego pochodzenia była powszechnie znanai uznana.Podczas gdy tyle języków strzępiło się na nim, Julian czuł się najszczęśliwszym z ludzi.Zmiały z natury, trzymał się na koniu lepiej niż większość młodych tubylców górskiego mia-steczka.W oczach kobiet czytał, że o nim mowa.Epolety jego bardziej błyszczały, ponieważ były nowe.Koń wspinał się co chwila; Julianbył w upojeniu.Szczęście jego nie miało granic, kiedy podczas defilady, w pobliżu starego szańca, hukarmatni wypłoszył jego konia z szeregów.Istnym cudem nie spadł; od tej chwili uczuł siębohaterem był oficerem ordynansowym Napoleona i szarżował baterie.Jedna osoba była szczęśliwsza od niego.Najpierw widziała go z okna ratusza, jak przejeż-dżał, następnie wsiadłszy do powozu i czyniąc szybko wielkie koło przybyła na czas, aby zdrżeniem ujrzeć, jak koń unosi Juliana z szeregów.Wreszcie, puściwszy się galopem drugąbramą, zdołała dopaść drogi, którą król miał przebyć, i mogła jechać o dwadzieścia kroków zastrażą w tumanach dostojnego kurzu.Dziesięć tysięcy chłopa krzyczało: N i e c h ż y j e k ró l ! gdy mer miał zaszczyt przemawiać do Jego Królewskiej Mości.W godzinę pózniej,kiedy wysłuchawszy przemówień król miał jechać dalej do miasta, armatka zaczęła walić wprzyśpieszonym tempie.Ale zdarzył się wypadek: nie kanonierom, którzy przeszli szkołę podLipskiem i pod Montmirail, ale przyszłemu wicemerowi, panu de Moirod.Koń złożył gomiękko w jedynej kałuży, która się znajdowała na gościńcu, co spowodowało zamęt, ponie-waż trzeba go było wyciągnąć, aby powóz mógł przejechać.Jego Królewska Mość wysiadł pod pięknym, nowym kościołem, który tego dnia przybranybył bogato karmazynowym suknem.Król miał spożyć obiad, a zaraz potem wsiąść z powro-tem do powozu, aby odwiedzić czcigodną relikwię świętego Klemensa.Zaledwie król wszedłdo kościoła, Julian puścił się z powrotem do domu.Tam złożył z westchnieniem błękitnymundur, szablę, epolety, aby przywdziać czarne wyświechtane ubranko.Wsiadł z powrotemna konia i w kilka chwil znalazł się w Bray-le-Haut, na szczycie malowniczego wzgórza. Zapał mnoży tych chłopków pomyślał. W Verri�res nie można się poruszać, a tu, do-koła tego starożytnego opactwa, jest ich przeszło dziesięć tysięcy.Kościół, wpółzrujnowany przez wandalizm rewolucji, odbudowano z nastaniem Restaura-cji wspaniale i zaczynano bąkać o cudach.Julian odszukał księdza Ch�lan, który połajał goostro i dał mu sutannę i komżę.Ubrał się spiesznie i obaj z księdzem Ch�lan poszli do młode-go biskupa z Agde.Był to siostrzeniec pana de la Mole, świeżo mianowany.On miał pokazaćrelikwie królowi.Ale niepodobna było odnalezć biskupa.61Księża niecierpliwili się.Oczekiwali zwierzchnika w posępnym gotyckim klasztorze stare-go opactwa.Zciągnięto dwudziestu czterech proboszczów, iżby reprezentowali dawną kapi-tułę Bray-le-Haut, składającą się przed 1789 z dwudziestu czterech kanoników.Nabiadawszysię trzy kwadranse nad młodością biskupa, księża uchwalili, aby ksiądz dziekan udał się doJego Dostojności uprzedzić, że król przybędzie lada chwila i że czas byłby przejść na chór.Dziekanem był ksiądz Ch�lan, dla swego podeszłego wieku.Mimo iż nierad z Juliana, dał muznak, aby się udał za nim.Julian nosił bardzo godnie swoją komżę.Za pomocą jakichś tajem-nic eklezjastycznej toalety uczesał bujne faliste pukle zupełnie gładko; ale przez zapomnienie,które zdwoiło gniew księdza Ch�lan, pod fałdami sutanny można było dostrzec ostrogi gwar-dzisty.U wejścia do apartamentów biskupa świetni lokaje, suto szamerowani złotem, ledwie ra-czyli odpowiedzieć staremu księdzu, że Jego Dostojność nie przyjmuje w tej chwili.Wyśmia-no go, kiedy przedkładał, iż w charakterze dziekana szlachetnej kapituły Bray-le-Haut ma okażdej porze przywilej wstępu do celebrującego biskupa.Zuchwalstwo lokajów oburzyło ambitnego Juliana.Przebiegł korytarze starego opactwapróbując wszystkich drzwi, które napotkał.Jedne drzwiczki ustąpiły pod jego dłonią Julianznalazł się w celi wśród pokojowców Jego Dostojności, czarno przybranych, z łańcuchami naszyi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy