Claude Farree Korsarz z Saint Malo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.78Nadszedł wreszcie czas pożegnania z Tortue.Rok Pański 1677 dobiegał końca.Przed pię-ciu laty, jesienią Roku Pańskiego 1672, kapitan Trublet i porucznik Gu�nol� opuścili razemSaint-Malo, aby szukać szczęścia i sławy w krainie flibustierów.Szczęście i sławę znalezli.Była to sprawiedliwa zapłata za tyle lat ciężkiej pracy.Zbliżała się wreszcie oczekiwana godzina.Było to u schyłku pewnego pięknego wieczoruw pazdzierniku, który to miesiąc na Antylach jest sto razy piękniejszy i bardziej upalny niżwe Francji czerwiec, lipiec i sierpień.W przeddzień Tomasz i Juana zaczęli żegnać się zewszystkimi swym druhami i kompanami.Pożegnania te zaczęły się przedłużać.Ludwik Gu�-nol� przerwał je z wielkim trudem po trzydziestu sześciu godzinach, gdyż uznał, że wyjście wmorze nie może się już opózniać.Aódz w końcu odbiła od brzegu, unosząc na pokład okrętu kapitana i jego przyjaciółkę.Porucznik bardzo prędko wybrał kotwicę, wydał rozkaz postawienia wszystkich żagli i po-płynął w kierunku północno-zachodnim.Zamierzał przepłynąć Cieśninę Bahama koło wyspLucayes i skorzystać z pomyślnych wiatrów i prądów.Posłuszna żaglom Piękna Aasicazaczęła radośnie pruć spokojną wodę, podczas gdy na zachodzie słońce równikowe, mającezapaść zaraz za horyzont, zapaliło niebo, ziemię i morze najczerwieńszymi płomieniami.Tomasz i Juana, stojąc jedno przy drugim na rufie, patrzyli na ten wspaniały spoczynekKróla Gwiazd.W kierunku już zamglonego wschodu brzeg Tortue wydawał się bardziej zie-lony od szmaragdu.W dali, pośród pociemniałych lasów, błyszczące okna tu i tam porozrzu-canych domów odbijały ku zachodowi ostatnie promienie słońca, lśniące jak błyskawice.Było to wspaniałe widowisko.Juana patrzyła pożądliwie płonącymi oczami.Ludwik Gu�nol�, skończywszy manewrowanie, stanął obok kapitana zadowolony, że jestw upragnionej drodze powrotnej i uderzył go lekko w ramię.Tomasz Trublet zaczął sięśmiać i wyciągnął rękę w kierunku oddalającego się brzegu: Czy uwierzysz, Ludwiku, mało brakowało, abym w chwili opuszczania tego wszystkiegouczuł żal!Ale Juana, zapatrzona w malowniczą wyspę, zadrżała i zwróciła się do kochanka. Och! My tu jeszcze wrócimy!.IIIW ciągu piętnastu dni Piękna Aasica przepłynęła przez całą Cieśninę Bahama, która niejest wcale szeroka ani zbyt bezpieczna, zważywszy, że od północy odgraniczają ją liczneskały 'podwodne i że wiatry w niej wiejące nie są regularne.Ludwik Gu�nol�, który ją jużprzepłynął od końca do końca, kiedy wiódł do Francji ongiś zdobytą galeonę, znał, na szczę-ście, każdą pułapkę i każdy zakręt.Był on dobrym pilotem i dzięki jego czujności zdołanouniknąć wszelkich grożących niebezpieczeństw.Ostatecznie dotarto do przylądka Sable, któ-ry stanowi zakończenie hiszpańskiego półwyspu Floryda.Ominięto go w siedemnastym dniupodróży.Ludwik Gu�nol� wziął niebawem kurs na północ, aby opłynąć ostatnie wyspy za-chodnio-indyjskie: Wielkie Abaco i Mantanillas.Wówczas morze zmieniło barwę i z zielonego stało się niebieskie.Dziwili się marynarze.Ale Ludwik Gu�nol� pokpiwał sobie z nich, wiedział bowiem dobrze, że jest to zapowiedzdogodnego ciepłego prądu, który przebiega Atlantyk od brzegów amerykańskich aż do wy-brzeży hiszpańskich i angielskich14. Piękna Aasica , oczywiście, płynęła tam najspokojniejw świecie.14Chodzi tu o Prąd Zatokowy (Golfstrom), ciepły prąd Oceanu Atlantyckiego, płynący z Cieśniny Florydz-kiej, początkowo wzdłuż Ameryki Północnej do ok.40 stopnia szerokości północnej, a następnie skręcający na79Cztery dni pózniej wiatr zmienił się nagle ze wschodniego na zachodni i dął ze świeżą siłą.Czyste niebo pokryło się gęstymi chmurami i nastały gwałtowne szkwały.Ludwik Gu�nol�kazał zwinąć bramsle, ściągnął bezanżagiel, zrefował marsle.I nie martwił się jeszcze.Wszystkie te zmiany przyszły na czas i w porządku przez niego przewidzianym.Pod marsla-mi, żaglami dolnymi i żaglem bukszprytowym Piękna Aasica szła szybciej niż kiedykol-wiek pod pełnymi żaglami w pościgu za bogatym okrętem hiszpańskim albo holenderskim.%7łar powietrza wkrótce ustał, chłodne mgły pokryły całe morze.Marynarzom, oddychającympełnymi piersiami w wilgotnej mgle, zdawało się, że Bretania już blisko.Jednak upłynęło jeszcze wiele dni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy