balzac honoriusz ojciec goriot (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Takobieta oczywiście zakochana w Maksymie, ta kobieta mająca władzę nad mężem, związanatajemnie ze starym handlarzem, zdawała mu się wielką zagadką.Chciał przeniknąć tajemnicę,spodziewając się w ten sposób zapanować wszechwładnie nad tą wcieloną paryżanką. Anastazjo! rzekł hrabia wołając znowu żonę. Trudno, mój biedny Maksymie rzekła do młodego człowieka. Trzeba dać zawygraną.Do wieczora. Mam nadzieję, Nasieńko rzekł jej do ucha że pozbędziesz się raz na zawsze tegosmarkacza, któremu oczy żarzyły się jak węgle, ile razy twój peniuar się rozchylił.Umizgałbysię do ciebie, naraziłby cię i byłbym zmuszony go zabić. Czyś ty oszalał, Maksymie? rzekła. Te studenciki czyż to nie są, przeciwnie,wyborne gromochrony? Właśnie postaram się, aby mąż go znienawidził.Maksym parsknął śmiechem i wyszedł przeprowadzony przez hrabinę, która stanęła woknie, aby widzieć, jak wsiada do powoziku, ujmuje lejce i potrząsa batem.Wróciła dopierowówczas, kiedy brama się zawarła. Słyszysz, moja droga! zawołał hrabia, kiedy żona weszła. Majątek, gdzie mieszkająrodzice pana de Rastignac, leży niedaleko Verteuil, nad Charente.Stryjeczny dziadek panakawalera i mój dziadek znali się. Cieszę się, że mamy wspólnych znajomych rzekła hrabina z roztargnieniem. Więcej, niż pani myśli rzekł półgłosem Eugeniusz. Jak to? spytała żywo. Ależ rzekł student widziałem, jak wychodził z tego domu ktoś, z kim mieszkamdrzwi w drzwi w tym samym pensjonacie, ojciec Goriot.Na to nazwisko, ozdobione wyrazem ojciec , hrabia, który grzebał w piecu, rzuciłszczypce w ogień, jak gdyby go sparzyły w palce, i wstał. Można by powiedzieć: pan Goriot ! wykrzyknął.Hrabina zbladła w pierwszej chwili, widząc podrażnienie męża, następnie poczerwieniała,widocznie zakłopotana; wreszcie odparła z fałszywą swobodą, głosem, który silił się byćnaturalny: Niepodobna wymienić kogoś, do kogo byśmy serdecznie byli przywiązani.Przerwała, spojrzała na klawikord, jak gdyby pod wpływem nagłej inspiracji, i rzekła:31 Lubi pan muzykę? Bardzo odparł Eugeniusz, czerwony i zmartwiały od mętnej myśli, że popełnił jakieściężkie głupstwo. Zpiewa pan? zawołała podchodząc do klawikordu i wprawiając w żywy ruch wszystkieklawisze, począwszy od dolnego c aż do f na górze.Rrrach! Nie, pani.Hrabia de Restaud przechadzał się wzdłuż i wszerz. To szkoda, pozbawia się pan znakomitego środka powodzenia.Ca-aro; ca-a-ro, ca-a-a-a-ro, non du-bi-ta-re zaśpiewała hrabina.Wymówione przez Eugeniusza nazwisko było niby dotknięcie różdżki czarodziejskiej, aleo działaniu wręcz przeciwnym temu, jakie wywarły słowa: krewny pani de Beaus�ant.Znajdował się w położeniu człowieka, którego, mocą szczególnego faworu, wprowadzono domieszkania amatora osobliwości i który trąciwszy przez nieuwagę szafę pełną rzezbionychfigurynek odbije jakąś zle przyklejoną główkę.Byłby chciał, aby ziemia się pod nim zapadła.Twarz pani de Restaud była sucha, zimna; oczy jej przybrawszy z powrotem obojętny wyrazunikały oczu nieszczęsnego studenta. Pani rzekł ma pani zapewne do pomówienia z panem de Restaud, zechce pani przyjąćwyrazy mego szacunku i pozwoli. Za każdym razem, kiedy pan się zjawi rzekła śpiesznie hrabina, wstrzymującEugeniusza gestem może być pan pewny, iż sprawi pan, tak memu mężowi jak i mnie,najżywszą przyjemność.Eugeniusz skłonił się i wyszedł przeprowadzony przez pana de Restaud, który mimowzdragań studenta towarzyszył mu aż do przedpokoju. Kiedykolwiek ten pan się zjawi rzekł hrabia do Maurycego ani mnie, ani pani nie maw domu.Skoro Eugeniusz znalazł się przed domem, spostrzegł, że deszcz pada. Ech rzekł do siebie palnąłem jakieś głupstwo, którego nie znam ani przyczyn, anidoniosłości, na dobitkę zniszczę sobie ubranie i kapelusz.Powinien bym siedzieć w kąciedukając pandekty26 i myśleć tylko o tym, aby zostać tęgim urzędnikiem.Czyż mogę bywać wświecie, skoro aby się tam przyzwoicie prezentować, trzeba całej fury kabrioletów, lakierów,nieodzownych drobiazgów, złotych łańcuszków, od rana zamszowych białych rękawiczek posześć franków para i żółtych rękawiczek wieczór? Ech, ty stary hyclu Goriot, niech cię!.Wyszedł na ulicę.Siedzący na kozle karety woznica, który z pewnością odstawił właśnieparę nowożeńców i bardzo był nie od tego, aby uszczknąć swemu panu przemycany kurs, dałEugeniuszowi znak, widząc go bez parasola, w czarnym ubraniu, białej kamizelce, żółtychrękawiczkach i lakierowanych trzewikach.Eugeniuszem trzęsła owa głucha wściekłość, ztych, co to każą młodemu człowiekowi brnąć coraz głębiej w otchłań, w którą się zapadł, jakgdyby się spodziewał znalezć szczęśliwsze wyjście [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy