Uroki zycia Zeromski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wtedy fale wmie-siły w swoje głębiny lewe skrzydło.Piotr zrozumiał wśród chaosu zdarzeń, że to już koniec.Był jeszcze na swym lot-niczym krzesełku, lecz nogi miał już zanurzone w wodzie.Wstał ze swego miejsca ico tchu, co siły w ręku począł ściągać ze siebie odzież.Przez głowę zdjął trykotowąkurtkę.Jednym zamachem zdzierał buty, spodnie, bieliznę.Gdy był już nagi zupełnie,jeszcze przez chwilę leżał na swym statku.Wraz z nim nurzał się i wydobywał ponadfale.Już skrzydła były pod wodą, a on jeszcze dotykał ich stopami.Skoczywszy wgłębinę musnął je jeszcze na pożegnanie wieczne pieszczotliwymi dłońmi.Dojrzał wprzezroczystej głębi zatopiony przedziwny kształt, jakby złudzenie myśli, odbicie snucałego życia.Został sam.Począł płynąć w tym niewiadomym, nieogarnionym morzuspokojnie komenderując samemu sobie: raz dwa, raz dwa, raz dwa!.Wyrzucał ręce na przemiany, pamiętając o ekonomii wysiłku, przechylał się z bo-ku na bok, żeby jak najbardziej zaoszczędzić sił ramienia.Wielkie bałwany wynosiłygo na swój szczyt i zanurzały w głębokie swe rozpadliny.Słona piana siekła go wzuchwałe, zwycięskie oczy, zalewała nozdrza i gardło.Wznosił głowę do góry, za-dzierał ją ponad odmęt wciąż spadający.Widział ponad sobą zielony, wydrążony,zwinięty kłąb pienisty.Ożyło w jego oczach straszliwe morze i pokazało oblicześmiertelnego wroga.Zmiały się zeń chichotem piennym bezlitosne fale pędząc wokółza widowiskiem.Taczały go w sobie, ciskając jedna drugiej.Wślizgując się nań z wy-soka, szerzyły zimno w kościach, mrowienie zapuszczały w palce nóg i bolesnydreszcz we włosy.Lodowata woda milionem ust ssała skórę a wciąż pracowitymposzukiwaniem szperała, gdzie też jest serce.Pamiętał o jednym, żeby spokojnie, równo i bez pośpiechu wyrzucać ręce.Wyrzu-cał ręce równo i spokojnie raz dwa, raz dwa.Nie wiedział, jak długo już pły-nie, jak daleko odpłynął.Uczuł, że zabójczy dreszcz jak gdyby drągiem żelaznymuderzył go w krzyż.Zdrętwiały ręce i nieznośny mróz osiadł w piersiach.Ból przele-ciał wzdłuż ciała aż do kończyn wielkich palców.Znalazły serce.Najwyższy bałwan król morza podrzucił gościa-rycerza na sobie, wykąpał gow pianach głuchoszumiących i cisnął bezwładnego ciemności, która czekała.Dzwonypodniebne, które już był raz słyszał w swym życiu, zahuczały w uszach Piotrowych.Popłynęły długie, fioletowe i zielone zwoje.Niosły długo dokądś, do ciszy i snu.228VIIOcknął się wśród promiennego światła i w cieple życietworzącym.Słońce zale-wało pokład.Potężny hymn grała wielka wojskowa orkiestra.Radośnie i wspanialebrzmiały akordy trąb, wysokie tony klarnetów i piszczałek.Piotr spoczywał na wznak, złożony na noszach ruchomych, które ustawione byłyna podwyższeniu.Przykryty był białą, wełnianą deką.Dookoła jego pościeli stał sze-reg oficerów marynarki wielkiego pancernika niemieckiego, który go, gdy spadał napowietrznym statku, zobaczył i z toni morskiej nagiego wyłowił.Oficerowie patrzylinań w milczeniu.Gdy otworzył oczy, z żywością miedzy sobą poczęli szeptać.Wes-tchnienie wymknęło się z jego piersi.Słońce spadło na powieki i nie dało im zawrzeć się nad zgasłymi oczami.Nie mo-gąc powiek zawściągnąć patrzał spod nich przed siebie.Widział tych ludzi pięknych ispokojnych, uszykowanych w rząd.Czuł ich wzrok skierowany na siebie.Któż to są ci ludzie? Co to za miejsce? Lecz zobojętniały wnet te pytania.Ciem-ność straszliwa, kłębiąca się od zielonych bałwanów, przytłoczyła myśli.Począł zno-wu walczyć w duchu z morzem ciemności, przebijać schyloną głową nieprzeliczone awciąż następujące bałwany.Krzyk przerazliwy wydzierał się z jego piersi, lecz niewypadał na zewnątrz, tylko szarpał się w sercu nieszczęśliwym.Zmordowany walką wewnętrzną, oblany potem, śmiertelnie znużony uchylił zno-wu powiek.Patrzał.W promieniach słońca drżały niewinnie ruchome fale nieobeszłe-go morza.Na widnokręgu żółtawą smugą snuł się daleki ląd.Dookoła posłania stalijak przedtem oficerowie niemieccy.Piotr uniósł głowy z posłania i spoglądał w dale-kie morze i w daleki ląd.Natychmiast podniesiono mu głowę i wsunięto pod nią skó-rzaną poduszkę.Jakiś człowiek przyłożył do jego warg brzeg szklanki i wlał w ustapłyn doskonale krzepiący.Piotr otworzył oczy i powiódł wzrokiem po zgromadzeniuoficerów otaczających go półkolem.Pojmował już, że jest na jakimś statku.W języ-ku, do którego był przywykł za pobytu w Ameryce, to jest w angielskim, zapytał: Gdzie jestem?Odpowiedziano w tym samym języku: Na pokładzie pancernika floty niemieckiej K�nigin Luiza. Dlaczego tu jestem? Dostrzegliśmy pana lecącego w powietrzu.Widzieliśmy twój lot w dół i zatopie-nie aeroplanu w morzu.Pośpieszyliśmy ci na pomoc całą siłą pary.Wyratowaliśmycię z toni morskiej nagiego i zdrętwiałego. Kto mianowicie mię wyratował? Marynarze nasi i nurkowie. Dziękuję. rzekł Rozłucki.Patrzył na potężne kominy pancernika na olbrzymie jego blachy na reje tele-grafu bez drutu na mnóstwo stalowych lin przecinających się we wszelkich kierun-kach na piętrzące się pokłady na wieże bojowe obstawione wokół szybkostrzel-nymi armatami wreszcie na kolosalne cielska największych armat, wystające w mo-rze z przedniego pokładu.Senne wspomnienia armatniego towarzystwa i braterskich zbronią przeżywań owionęły mu duszę.Patrzał na wielkie, lśniące działa, symbole po-229tęgi na dawnych przyjaciół, którzy go Hioba w tym ciężkim śnie przybyli od-wiedzić.Jeden z oficerów, starszy wiekiem, zbliżył się do Piotrowego posłania i rzekł poangielsku, oddając mu ukłon wojskowy: Jestem komendantem tego okrętu.Szczęśliwym się czuję, że statek nasz mógłudzielić gościnności tak dzielnemu żeglarzowi powietrznemu.Czy wolno mi wie-dzieć, kogo mamy zaszczyt gościć na tym pokładzie? Imię moje lotnicze jest Ulisses.Oficer skłonił się przykładając palec do daszka czapki.Rzekł jeszcze: Widzę na twarzy pańskiej szramę od cięcia orężem.Nie tylko tedy w przestrzenipowietrznej, ale i na lądzie podejmowałeś pan walkę. Zawsze z tym samym skutkiem. Pragnąłbym wiedzieć, jaki naród ma w panu przedstawiciela? Należę do narodu, który należy do wszystkich. Cóż to za naród? Wydobyliście, panowie, człowieka nagiego z morza.Przedstawiciele mądrego,twórczego i potężnego narodu niemieckiego, udzielając gościny człowiekowi nagie-mu, czyż muszą wiedzieć jeszcze coś więcej ponad to? Naród niemiecki nie zna sentymentu gościnności.Rządzi on się prawem obo-wiązku kultury, przepisami kodeksu międzynarodowej wymiany określonych usług. W takim razie każ mię, panie komendancie, wyrzucić za burty twojego statku, bopoza mną nie stoi żaden naród ani państwo ani nikt [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy