Charitas Zeromski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co oni tam robią? Zajęci są tym wszystkim, o czympiszą gazety, czymś niepojętym, czymś, co przewyższa możność objęcia przez rozum prosta-czy.Panowie! Oni to rozszerzają w tym zbiorowisku kamieni nienawiść straszliwą, ludzieludzi skazują na życie zwierzęce wśród nędzy, niedoli, brudu.Oni to rozszerzyli wśród ludzizłodziejstwo, nadużycie, oszustwo, morderstwo, tyranię, przemoc, egoizm, fałsz, pogardę,podstęp i wstręt do życia.Na drugiej marmurowej tablicy, którą światło dnia z mroku wydobyło, Berto napotkałoczyma i pierwszy raz przeczytał tę najzjadliwszą z inwektyw Dantego przeciwko Florencji:Molti han giustizia in cor, ma tardi scocca,Per non venir senza consiglio all arco;Ma il popol tuo l ha in sommo della bocca!Molti rifiutan lo commune incarco,Ma il popol tuo sollecito rispondeSenza chiamare, e grida: Io mi sobbarcolOr ti fa lieta, ch� tu fai ben onde:Tu ricca, tu con pace, tu con senno.Och, uciec! Uciec z tego zbiorowiska wiecznych przeciwieństw, gdzie unikając jednej klę-ski popada się w drugą, stokroć gorszą! Raz jeszcze westchnąć w tamtej dolince, posłuchać,co szemrze młodzieńczy strumień, raz jeszcze odnalezć samego siebie! Być przez jeden jedy-ny dzień sobą samym! Dolino, dolino. marzył stary człowiek, ująwszy głowę w dłonie ikołysząc ją w prawo i w lewo.Wiedział, iż to marzenie nie może się ziścić, że nie możnawyjść z zaprzęgu swego, że uczuć swoich nie można rozwiązać wbrew sobie i zdjąć ich zeswego ducha.Sam tylko Bóg mógłby je rozwiązać i unicestwić zaprząg życia.Ażeby touczynić samemu, trzeba by być katem względem własnych dzieci, opuścić je w szalonymwirze tego miasta, podnieść rękę z siekierą na coś świętszego niż życie, na swoje własne, taj-ne uczucie.Nie miał na tyle siły.Lecz modlitwa jego stała się głęboka i żarliwa, wysoka i strzelista.Podniósł oczy z prochuziemi i szukał Boga.On jeden mógł rzucić światło w tę jego noc nieprzerwaną.On jedenmógł go uwolnić od pańszczyzny krzyku w ulicach i uleczyć wrzód w gardle.On jeden mógłpodać rękę i poprowadzić go do cichej doliny w rodzonych górach.Jeżeli zechce.On jeden,który umie sprowadzić błogosławioną łaskę twardego snu na ciało drgające w mękach pobarłogu wpośród wieczności bezsennej nocy On, co rzuca lub odwraca straszliwe tajemnicechorób w ciała umiłowanych dzieci lub je odmienia w kwitnące zdrowie On jeden, widzącyjasno wewnątrz ociemniałych czynów człowieka On, przezierca myśli wariata, uśmierzycielstraszliwości gniewu ojca na syna i ogromu żalu syna względem niesprawiedliwości ojca który kierować jest w stanie wściekłością chuci ludzi zezwierzęconych złe na dobro wykrę-cać w nieświadomych niczego pasjach młodej dziewczyny i w pożądaniach miłosnych mło-dego chłopca.33W dniu oznaczonym pan Granowski nadesłał samochód przed zakład leczniczy.Pani Zni-cowa ze swym synkiem i skąpym zasobem manatków, zwłaszcza ulegających częstotliwemupraniu, przewieziona została do willi De Granno.Pierwszy raz w życiu jechała wspaniałymautomobilem, toteż, mimo wstrząśnień nieuniknionych na obmurowaniach ścieków bocznejulicy, miała złudzenie, iż uległa porwaniu do nieba.Na drugim piętrze willi wszystko było najej przyjęcie gotowe.Nie zapomniano nawet o kołysce dla małego Stasia.Była to średnio-wieczna florencka culla, wisząca na stalowym obłoku, zasłana różowym atłasem.W starożyt-nej, italskiej, a z nowożytnym przepychem zasłanej kołysce błękitnooki Słowianin spał odrazu jak zabity.Nad jego życiem, oprócz matki, roztoczyła teraz baczną opiekę pokojówkaIsolina.Mimo lat bardzo młodych miała ona już w sobie instynkt macierzyństwa silnie rozbu-dzony.Nadto mały Słowianin śmiał się do niej od razu czarującymi oczyma, więc popadła wlatyński szał dla tej tajemniczej figury.Kąpała pokrakę z taką rozkoszą, jakby to było jej wła-sne dziecko wstawała doń w nocy, ilekroć się przebudził, nosiła go po alejach i zakątkachogrodu, woziła w wózeczku i śpiewała mu najpiękniejsze florenckie piosenki.Pani Znicowa miała do dyspozycji w willi De Granno dwa gustownie urządzone pokoje,które łączyły się z izbą Isoliny.Znalazła w młodej służącej wyręczycielkę we wszystkim.Odrazu się zaprzyjazniły, mimo niby to różnicy stanowisk społecznych.Wyznały sobie wszyst-ko, co tylko dało się wypowiedzieć ustami z rzeczy zarówno rzeczywiście istotnych, jak dają-cych się bez trudu dokomponować.Dla pana Znicy znalazł się na wyższym piętrze duży po-kój, który zamieniono na pracownię [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy