T. Zelenski Boy Slowka (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Co obu stronom może wyjść tylko na korzyść.BoyDWA KOTKI(z Jachowicza)Były dwa kotki:Jeden ładny, lecz z szafy wyjadał łakotki,Drugi brzydki, bury,Ale łowił szczury.Którego wolicie, powiedzcież mi, dzieci?"Burego, burego!""Aadnego, ładnego!"Nie mogły zgodzić się dzieci.No, a ty, Celinko?Rozsądna Cesia z poważną minkąTak rzecze, pomyślawszy przez chwilę maleńką:"Oba są potrzebne, nieprawdaż, mateńko?"Tak odpowie Cesia mała,A mama ją uściskałaMówiąc: "Spokojnam, Cesiu, o twoje zamęście,Sama będziesz szczęśliwa i drugim dasz szczęście".DESZCZYK(z Jachowicza)"Mamo, rzekł Jaś, deszczyk rosi,Poplami kapelusz Zosi,Jakże niepotrzebnie pada!"Tu matka dziecku wykłada:"Za to po deszczu, me dziecięDrzewko bujniej puszcza kwiecie,Co gdy przyjdzie czas jesieni,W soczysty owoc się zmieni.Owoc zaś, kiedy dojrzeje,Mama araczkiem zaleje,Doda cytrynki i wina,Parę kropel maraskina,Troszkę wody (nie za wiele) -I sprawi dzieciom wesele.Każde ze słomką zasiędzie,Dopieroż to radość będzie!Tak to deszczyk wszystko krzepi:Kwiatek, drzewko rośnie lepiej,Bo Bóg wszystkim mądrze włada"."O, kiedy tak, to niech pada!"DOLEKPytała Femcia Dolka, na co rozum zda się,Dolek milczał; gdy coraz bardziej naprzykrza się,Tak powie: "Na to chyba tylko, moje dziecię,Aby nie być zmuszonym szukać go w kobiecie".ODSIECZ WIEDNIACZYLITOALETKA KR�LOWEJ MARYSIECKI(scenariusz popularnej sztuki z historii Polski w jednym akcie)Henrykowi SienkiewiczowiScena przedstawia jedną z komnat królowej Marii Kazimiery.Jest to duża sala, cała zawalona tureckimimakatami, złotogłowiami, kindżałami, buńczukami etc., których król Jan cale fury znosi do domu zkażdej wyprawy w przekonaniu, iż uszczęśliwia tym swoją najukochańszą Marysieńkę.W rezultaciepokój wygląda trochę na namiot wielkiego wezyra, trochę na wystawę sklepu Ignacego Rajala; wniczym zaś nie przypomina buduaru ładnej kobiety.Jest duszny, ciemny i ponury.Królowa Marysieńkacierpi nad tym, ale Jaś robi to z tak poczciwego serca, taki jest dumny i kontent z siebie po każdymświeżym transporcie, że byłoby okrucieństwem rozwiewać jego iluzje.Dziś pokój ten jest jeszcze mniejwesoły niż kiedykolwiek.Przez okna na wpół przysłonięte ciężkimi oponami widać kawałek nieba szary ismutny; po szybach bębni monotonnie deszcz jesienny.I królowa Marysieńka jest dziś smutna -smutna, znudzona i coś jeszcze.Jest to ten stan duszy, który dzisiejsza subtelna psychologia określanazwą z d e n e r w o w a n i a.Co rok, kiedy nadchodzą te szare dni jesiennej słoty, ogarniaMarysieńkę ciężkie zniechęcenie na myśl, że całe jej życie ma upłynąć w tym strasznym kraju, takobcym i dzikim.Jakkolwiek jej mała główka nie jest wolna od ambicji, to jednak chwilami królowa mauczucie, że lepiej byłoby jej żyć w ukochanym Paryżu, choćby jako najbiedniejszej dziewczynie,zmuszonej własnymi dziesięcioma palcami - jeżeli się można tak wyrazić - zarabiać na chleb dla siebie iswego kochanka, niż tutaj być królową Polski, żoną bohatera, i mieć szansę przejścia do historii ludówsłowiańskich.W dodatku zdarzyło się królowej Marysieńce wczoraj fatalne nieszczęście.Pewien sprzęt tualetowy,drogi sercu każdej prawdziwej kobiety (choćby nawet kobieta zasiadała na starożytnym tronie królowejRzepichy), sprzęt ten uległ przez nieostrożność pokojówki stłuczeniu.O tym, żeby podobnie egzotycznymebel można było w końcu siedemnastego stulecia nabyć w granicach Rzeczypospolitej - ani mowy.Trzeba będzie sprowadzać go przez poselstwo francuskie, co przy tych jesiennych roztopach potrwaBóg wie jak długo.Gdybyż to było we Francji! W jednej chwili znalazłoby się dziesięciu kawalerów-rycerzy, którzy nie zsiadając z konia, dzień i noc by pędzili na wyścigi, aby usłużyć swojej królowej! Aletu! w tym dzikim kraju! Jak tu nawet wspomnieć o podobnej "materii" tym podgolonym wąsaczom?Zaraz by się to zaczęło puszyć i parskać na sejmach o zniewagę klejnotu szlacheckiego! To drobne napozór zdarzenie przepełniło miarę goryczy w sercu królowej Marysieńki.Nigdy nie poczuła się w Polscetak obcą, tak osamotnioną jak dzisiaj.W tym niepozornym meblu tualetowym - który, jak mówi poeta,ile trzeba cenić, ten tylko się dowie, kto go stracił - w tym mebelku zogniskowała się w tej chwili iusymbolizowała (mówiąc znowu stylem znacznie pózniejszym) cała tęsknota za słoneczną Francją, zajej dworem świetnym i wykwintnym, za rycerstwem tak pełnym męskości, a przy tym takrozumiejącym i odczuwającym kobietę aż do najbardziej codziennych i na pozór pospolitychdrobiazgów.Pozostała jeszcze jedna słaba nadzieja.Sprawczyni tego nieszczęścia, pokojówka królowej, Anusia,ładna i niegłupia dziewczyna, z własnego pomysłu postanowiła oblecieć co najznakomitsze paniekrakowskie i próbować, czy nie udałoby się gdzie pożyczyć owego skromnego sprzętu, który obecniezajmuje wszystkie myśli królowej Polski.Marysieńka oczekuje z niecierpliwością jej powrotu, aby zaśskrócić wlokące się godziny, dzwoni i wzywa swej lektorki.Biblioteka królowej Marysieńki nie jest zbytbogatą ani zbyt urozmaiconą.Królowa nie jest modernistką; przeciwnie, ma wielką nieufność dowspółczesnej literatury.Za nic w świecie nie wzięłaby do rąk chorobliwych elukubracji takiegoCorneille'a, a nie mówiąc już o rozczochranej poezji modnego Racine'a.Całą lekturę królowej stanowikilkanaście tomów starej galanterii francuskiej, przede wszystkim zaś ukochany Brant�me, którego Viedes dames galantes jest dla Marysieńki ewangelią wszelkiej ludzkiej mądrości.Królowa Marysieńka,leniwa jak kotka, nie czytuje zwykle sama, ale każe głośno czytać swoim dworkom, z których jednawłaśnie z pełnym czci ukłonem wchodzi do pokoju [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy