Lumley Brian Nekroskop I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zero? Tu Jedenastka.Pieprzyć Jedynkę.Te dranie są wszędzie.Jeśli zaraz nieotworzymy ognia, rozgniotą nas.Chcecie wiedzieć kim są? Mówię: to trupy!Tego Borys najbardziej się obawiał.To był z pewnością Keogh! Wzywał do sie-bie zmarłych. Niech strzelają wyrzucił słowa wraz z pianą. Niech ich wyrżną donogi.Oficer przekazał polecenie.Głuche eksplozje rozbrzmiewały wokół zamku.Wdarł się w nie zgrzytliwy terkot karabinów maszynowych to obrońcy war-towni zaczęli ślepo strzelać do armii umarłych, która nieubłaganie posuwała siędo przodu w głębokim śniegu.Borowic nie kłamał rzeczywiście świetnie znał historię wojen, szczególnieswego kraju.W 1579 roku Moskwa została splądrowana przez Tatarów Krym-skich, w samym mieście doszło do wielkiej kłótni o łupy.Samozwańczy chan pod-ważył władzę zwierzchników on i jego ludzie w sile trzystu jezdzców zostalipozbawieni udziału, zdegradowani i wyrzuceni z miasta.Poniżeni, wygnani, ru-szyli na południe.Była ciężka ulewa, utknęli w leśnych trzęsawiskach, rzeki wylałyz brzegów.Wtedy to rosyjski oddział, liczący pięciuset ludzi, śpieszący na odsiecz240miastu natknął się na Tatarów.Wyciął ich w pień.Bagna i błota pochłonęły ciała.Nikt ich nigdy już więcej nie widział do dziś.Harry nie musiał długo nakłaniać Tatarów do walki.W rzeczy samej, czekali naniego gotowi na jeden znak uwolnić się z ziemi, gdzie leżeli od czterystu lat.Kośćprzy kości, skóra przy skórze powstali.Część z nich dzierżyła jeszcze starą broń.Na rozkaz Harry ego ruszyli na Zamek Bronnicy.Keogh zszedł z wstęgi M�biusa poza okalającymi murami, obrońcy strzegli te-renu na zewnątrz, nie zauważyli intruza, zajęci walką z martwą armią.Karabinybyły zwrócone w jej kierunku, a noc i śnieg dawały doskonałą osłonę.Na przeszkodzie stały jeszcze elektroniczne systemy ostrzegawcze i pole mino-we, wokół wewnętrznego kręgu zamaskowanych wartowni.%7ładna z tych przeszkód nie mogła zatrzymać Keogha.Cóż to za bariera, jeże-li mógł przenosić się w nicość i wracać co chwilę do dowolnego pomieszczenia nazamku.Harry najpierw chciał zobaczyć, jak atakują wspierające go, martwe siły.Pragnął, żeby wszyscy obrońcy zajęli się walką o swoje życie, a nie o życie Bory-sa Dragosaniego.Przez chwilę zrobiło mu się niedobrze, podmuch wybuchu rzucił w niego mie-szaninę skóry i kości.Jedynka i żołnierz obsługujący karabin maszynowy wyglą-dali przez wizjery, strzelali seriami w atakujących Tatarów.Część armii Harry ego,prawie połowa trzeciej setki wyłoniła się właśnie w tym miejscu.Miny łatwo zbie-rały niesprawiedliwe żniwo.Bunkier z terkoczącym karabinem pomnażał straty.Harry zdecydował się wykluczyć tę wartownię z gry, załadował strzelbę Boro-wica. Zabierz mnie ze sobą poprosił Tatar, który osłaniał go tarczą. Wdziera-łem się do niezdobytych twierdz, a to tylko zwykły zameczek. Jego czaszka byłanaruszona przez odłamek miny. Nie powiedział Harry. Tam nie ma zbyt wiele miejsca.Muszę się samdostać użycz mi swojej tarczy. Wez odrzekł Tatar, uwalniając ciężką osłonę z uścisku białych kości. Myślę, że będzie ci dobrze służyć.Gdzieś na prawo od niego wybuchła mina, oświetliła spadający śnieg, ziemiazadrżała.W blasku eksplozji Harry dojrzał szkielety, zbliżające się coraz bardziejw stronę bunkra.Karabinowe kule z trzaskiem przebijały zbroje, rozrywały szcząt-ki Tatarów.Tarcza była ciężka, pokryta rdzą, rozpadała się.Nie mogła dać ochro-ny przed bezpośrednim strzałem. Teraz! ponaglił wojownik, próbował wstać na kościstych stopach, nagle,bez głowy opadł do przodu. Pomścij mnie!Harry zmrużył oczy od blasku śniegu, wymierzył myślą w plujący ogniem bun-241kier, przedarł się przez drzwi M�biusa prosto do wnętrza wartowni.Tu nie było czasu na myślenie, ani miejsca na zbyteczne ruchy.Z zewnątrz, wy-glądający jak stodoła, bunkier był w istocie gniazdem zbitych stalowych płyt i blo-ków betonu.Szare światło przebijało przez otwór strzelniczy.%7łołnierze w szokustrzelali szaleńczo, gorączkowo, prawie na oślep.Harry wyłonił się tuż za nimi, upuścił żelazną tarczę na betonową podłogę,uniósł naładowaną strzelbę.Rosjanie usłyszeli brzęk metalu, obrócili się na swych stalowych krzesłach, zo-baczyli bladego mężczyznę.Jego oczy były jasnymi punktami nad dyszącymi noz-drzami i ponurą linią zaciśniętych ust. Kto.? wysapał strażnik, wyglądał jak przestraszony śmieszny robot zesłuchawkami na uszach, w oczach pojawiło się przerażenie.Sięgnął do kabury,drugi powstał przeklinając.Harry nie miał dla nich litości, albo on albo oni.Nacisnął oba spusty.Z wrza-skiem wpadli w ramiona śmierci.Zapach świeżej krwi zmieszał się ze smrodempotu.Było duszno.OczyHarry ego zaczęły łzawić, zabłysły szaleńczo.Załadował strzelbę, znalazł następ-ne drzwi M�biusa.To samo uczynił z kolejnymi bunkrami.Sześć razy.Wszystko w niecałe dwieminuty.W ostatnim, gdy było już po wszystkim, odezwała się zagubiona jazń zabitegoobrońcy. Dla ciebie to już się skończyło zawołał Harry ale ten, który do tego do-prowadził jeszcze żyje.Obiecuję, że dziś wieczorem będziesz już u siebie, ja także.A teraz powiedz: gdzie jest Dragosani? W biurze Borowica, na wieży.Zmienił je w centrum dowodzenia.Nie jestsam. odezwał się głos. Wiem powiedział Harty, patrząc w dymiącą, zmasakrowaną nie do po-znania twarz Rosjanina [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy