George Sand Grzech pana Antoniego

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z chwilą gdy chłód poranku przeniknął do tego pokoju o niskim suficie, gdziepanowała jakaś atmosfera letargu, zjawa pierzchła, młodzieniec zaś począł ubierać się zpośpiechem, by uciec z miejsca, gdzie stał się igraszką tak okrutnych urojeń.Ale pomimowysiłków, aby uwolnić się od tego wrażenia, nie przestawała go przytłaczać bolesna udręka,zaś gościnny pokój na zamku Ch�teaubrun wydał się jeszcze bardziej grobowy niż wprzeddzień.W szarym i ponurym świetle budzącego się dnia młodzieniec mógł wreszciezobaczyć przez okno całość zamczyska.Była to w całym tego słowa znaczeniu kupa gruzów, wspaniałe jeszcze szczątkiwielkopańskiej siedziby, budowanej w różnych epokach.Na skraju dziedzińca obrosłegogęstą trawą, w której nieliczna rodzina wydeptała zaledwie dwie czy trzy ścieżynki wiodąceod wielkiej do małej wieży i od studni do bramy wjazdowej, na wprost jego okna widniały20walące się mury.Można w nich było rozpoznać fundamenty i rozmieszczenie kilku budowli,między innymi wytwornej kaplicy, której szczyt uwieńczony piękną rozetą oplecionąbluszczem trzymał się jeszcze jako tako.W głębi podwórza, którego środek zajmowałaogromna studnia, wznosił się na wpół zburzony kadłub tego, co stanowiło niegdyś głównączęść gmachu, właściwą siedzibę panów de Ch�teaubrun od czasów Franciszka I aż dorewolucji.Budowla ta, ongiś okazała, teraz tylko bezkształtny szkielet przeświecający nawszystkie strony, robiła wrażenie dziwnego chaosu, osunięcie się zaś wewnętrznych ścian istropów sprawiało, że szkielet ten wydawał się niepomiernie wysoki.Wieże, służące niegdyśza klatki schodom o pięknej spiralnej linii, wielkie sale malowane al fresco, przepyszne,rzezbione w kamieniu obramowania kominów niczego nie oszczędził młot niszczyciela;nieliczne zaś szczątki tych wspaniałości, których nie można było dosięgnąć, by je zburzyć,jakieś resztki bogato ornamentowanych fryzów, jakieś girlandy liści dłuta zręcznychrzemieślników Odrodzenia, nawet tarcze z herbami Francji przecięte linią bastardów,wszystko to rzezbione w pięknym, białym kamieniu, którego czas nie zdołał jeszczeprzyćmić, przedstawiało smutny widok dzieła sztuki oddanego na pastwę brutalnym prawombezwzględnej konieczności.Kiedy spojrzenie młodego Cardonnet przeniosło się znowu na małą wieżę, gdziezamieszkiwał teraz ostatni potomek znakomitego i bogatego rodu, przejęło go współczucie namyśl, że żyje tam młoda dziewczyna, której pradziad posiadał cały zastęp paziów, wasali,sfory psów, kosztowne konie, podczas gdy przyszła spadkobierczyni tych przerazliwych ruinchodzi może jak księżniczka Nauzykaa prać sama bieliznę do zródła.W chwili gdy myśl ta mu się nasunęła, dostrzegł, że na najwyższym piętrze czworokątnejwieży otwiera się małe okrągłe okienko i głowa kobieca osadzona na najpiękniejszej szyi,jaką można sobie wyobrazić, wychyliła się, jakby chcąc powiedzieć coś osobie stojącej nadziedzińcu.Emil Cardonnet, chociaż należał do pokolenia krótkowidzów, miał doskonaływzrok, odległość zaś nie była tak znaczna, by nie mógł dojrzeć rysów tej wdzięcznej, jasnejgłówki, której nieco splątane włosy rozwiewał wiatr.Wydała mu się taką, jaką była w istocie:głową anioła opromienioną świeżym urokiem młodości, łagodną i szlachetną zarazem.Dzwięk jej głosu, który do niego dolatywał, był pełen czaru, a wymowa nacechowanawytwornością. Janie mówiła chyba deszcz padał przez całą noc? Popatrz tylko, woda zalaładziedziniec! A z mojego okna wszystkie łąki wyglądają jak stawy. Istny potop, moje dziecko odpowiedział z dołu wieśniak, który zdawał się być zażyłymprzyjacielem całej rodziny prawdziwie wodna nawałnica! Nie wiem, czy to nad nami, czygdzie indziej oberwała się największa chmura, ale nigdy jeszcze nie widziałem, żeby było takpełno wody w studni. Drogi pewnie zerwane, lepiej zostańcie u nas, Janie.Czy ojciec mój się obudził? Jeszcze nie, Gilberto, ale stara Janilla jest już na nogach. Bądz tak dobry i poproś, żeby do mnie przyszła, mój drogi.Chcę ją o coś zapytać. Już do niej biegnę.Okienko się zamknęło, a młoda dziewczyna zdawała się nie widzieć, że okno podróżnegojest otwarte, on zaś stał w nim, wpatrzony w nią jak w obraz.W chwilę potem był już na dziedzińcu; deszcz istotnie wyżłobił strumyki tam, gdzieprzedtem biegły ścieżki.W stajni zastał Sylwina Charasson; czyszcząc konie gościa i swegopana, dzielił się uwagami o następstwach burzliwej nocy z wieśniakiem, którego imię EmilCardonnet poznał wreszcie.Człowiek ów wzbudził w nim w przeddzień jakiś dziwnyniepokój, tak jakby nosił w sobie jakąś fatalną tajemnicę.Młodzieniec zauważył, że panAntoni nie nazwał ani razu wieśniaka po imieniu i że kiedy Janilla miała je już kilkakrotnie nakońcu języka, powstrzymał ją ostrzegawczym spojrzeniem.21Nazywano go na przemian: przyjacielem, kolegą, starym ; zdawało się, że jego imię jestsekretem, którego nie chciano zdradzić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy