Henryk Heine Poezje wybrane

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pani ma wraca do mnie w snachi z śmiechem przy mnie staje.W głos jak szalona śmieje sięi bielą zębów błyska.Gdy wspomnę ten jej zdrowy śmiech,łza z oczu moich tryska.Miłuję ją ze wszystkich sił A miłość nie zna wodzy.Bo jest jak w górach wody spadniepowstrzymany w drodze.Z łoskotem skacze z głazu w głazwśród piany i łomotu niech tysiąc razy skręci kark,nie zahamuje lotu!I gdybym posiadł nieba tron,to dałbym go Wenerze!Niech słońce, księżyc, krocie gwiazd,niech wszystko z rąk mych bierze!252Miłuję ją ze wszystkich sił.Te ognie mnie zżerają Czyż to piekielny płomień już,żary, co wiecznie trwają?O, Ojcze Zwięty, Urbanie cny,moc węzłów jest ci dana!Uwolnij mnie z piekielnych mąki z mocy zbaw szatana! Papież żałośnie rękę wzniósł,żałośnie wyrzekł! Bieda!Nieszczęsnyś, Tannh�userze, człek,ten czar się złamać nie da.Diabeł, co go Wenerą zwą,najgorszym pono diabłem.Ja nie mam mocy wyrwać ciępazurom tym powabnym.Duszą zapłacić musisz dziścielesną chuć wszeteczną.Przeklętyś jest, skazanyś jestna piekieł mękę wieczną!III.Der Ritter Tannh�user er wandelt so rasch.Rycerz Tannh�user szybko mknie,tak że aż nogi krwawi I na Wenery wrócił gród,gdy północ była prawie.Wenus zerwała się ze snu,czym prędzej z łóżka skoczyi wnet ramieniem białym swymkochanka kark otoczy.Z noska bogini trysła krewz oczu się łza polała,253łzami i krwią kochanka twarzniechcący pomazała.Rycerz na łoże rzucił się,nie wyrzekł ani słowa Wenus do kuchni poszła wnet,by zupę mu zgotować.Podała zupę, dała chleb,nogi mu myje, szczotkązjeżony przyczesuje włos,a wciąż się śmieje słodko. O Tannh�userze, woju mój,tak długo cię nie było!Powiedz, jakiś to zwiedzał kraji co ć się przydarzyło ? O pani Wenus, cudna ma!W Italii jam tak bawił.Miałem interes w Rzymie, leczprędkom się tutaj stawił.Na siedmiu wzgórzach stoi Rzym,a w Tybrze wody siła W Rzymie papieża widziałem też,ukłony ci przysyła.Wracałem przez Florencję aMediolan też oglądnąłem;w Szwajcarii zaś z odwagą lwana ściany gór się piąłem.Gdym się przez Alp przedzierał szlak,śnieg zaczął padać duży,jeziora do mnie śmiały się,kwiliły orły w górze.Gdy na Gottharda wszedłem szczyt,słyszałem: Niemcy chrapią.Zpią pod łagodną trzydziestu trzech53254monarchów swych satrapią.W Szwabii poetów szkoli się.Jakież tam stworki, półgłówki!Wciąż na nocniczkach siedzą swych,kapturki wdziawszy na główki54.W Frankfurcie m trafił w szabes sam(szalet i kluski tam słyną).Religia wasza świetna jest!Przepadam za gęsiną!W Dreznie widziałem pewnego psa,był gwiazdą na psim niebie.Stracił już zęby, tylko więcszczeka i robi pod siebie.55W Weimarze, mieście muz i wdów,skarga pod niebo bije;płaczą i jęczą: Goethe zmarł,a Eckermann jeszcze wciąż żyje! 56W Poczdamie słyszę wielki wrzask. Cóż to ? spytałem blady; To Gans w Berlinie czyta sweo ostatnim stuleciu wykłady 57.W Getyndze wiedza kwitnie wciąż,lecz wiedza bezowocna;ni śladu światła nigdzie tam,sama li ciemność nocna58.W Celle w więzieniu sami sąHanowerczycy stąd finał:Stwórzcie, o Niemcy, ogólny knuti narodowy kryminał!59 W Hamburgu pytam, skąd się wziąłw ulicach fetor taki.%7łyd czy katolik zapewniał mnie,że to tak od kloaki.255W Hamburgu, zacnym mieście tym,jest też nicponiów wiele,a gdym na giełdę przyszedł raz,myślałem, żem jeszcze w Celle.Ma Hamburg zaś Altonę swąz jej pięknym krajobrazem Lecz to, co mnie spotkało tam,powiem ci innym razem60. 25614.W HADESIEI.Blieb ich doch ein Junggeselle! Gdybym ja był kawalerem! wzdycha Pluto raz po raz. Teraz, gdym w małżeństwo wlazł,widzę, że bez baby wpierwpiekło niebem było szczerem.Gdybym ja był kawalerem!Odkąd Prozerpinę mam,co dzień umrzeć pragnę sam!Bo gdy gderze, to jej głosbierze górę nad Cerberem.Próżno się o spokój kuszę,nieszczęśliwszy jestem tuniż mych potępieńców stu!Lepszy los już Syzyf mai Danaid zacne dusze.II.Auf goldenem Stuhl, im Reiche der Schatten.Na złotym stolcu, w królestwie mroku,tuż przy małżonka swojego bokutkwi Prozerpina smutna jej mina,a w sercu żałośnie wzdycha: Tęsknię za różą, śpiewem słowika,za słonecznego ciepłem promyka.Tu wśród upiorówi bladych stworówmłode me życie usycha!W jarzmie małżeńskim jakby na sznurze,257ginę w tej szczurów przeklętej dziurze!W nocy mi marywłażą przez szpary,a Styks tak szumi i prycha!Dzisiaj Charona prosiłam w gości,lecz łeb ma łysy, łydki jak kości;zmarłych sędziowienudni panowie Skwaszę się tutaj, do licha! III.W�hrend solcherlei Beschwerde.Gdy tak ciężka atmosferatam w podziemiu piętrzy się,tu, na ziemi, łka Cerera.Oszalała z bólu mkniei bez czepka, i bez szala,rozchełstana poprzez świat deklamując owe żale,dobrze znane nam od lat61: Więc wróciła piękna wiosna?Ziemia się młodością skrzy,na pagórkach ruń radosna,i pękają lodów kry.W zbłękitnionym wód zwierciadleniebo śmieje się bez chmur,milej wieją wiatru żagle,pęki puszcza młody bór.Pieśnią ptaków gaje drgają,a mnie mówi nimfa zła: Twoje kwiaty znów wracają,lecz nie wraca córka twa.Ach! wciąż gonię za jej cieniem,zwędrowałam ziemi szmat!Słońce! wszystkie twe promienierozesłane za nią w świat.Ale żaden z nich o biada!258córy mej nie widział lic,nawet Dzień, co wszystko zbada,o straconej nie wie nic!Czyś ty, Zeusie, wziął mi dziecko?Czy ją wdzięk Plutona zwiódł,że ją porwał tak zdradzieckodo Hadesu czarnych wód?Któż do mrocznych krain jegome poselstwo zanieść ma?Wciąż odbija łódz od brzegu,lecz by płynąć umrzeć trza.Nigdy jeszcze żywe oczynie wniknęły w noc tych niw,i jak długo Styks się toczy,nie oglądał go kto żyw.Tysiąc dróg pod ziemię wiedzie,lecz spod ziemi nie ma dróg [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy