Guy de Maupassant Dom Pani Tellier

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nareszcie się skończyło.Jestem z tegomocno zadowolona.Pani Forestier przystanęła. Mówisz, że kupiłaś inny naszyjnik diamentowy, aby nim zastąpić mój? Tak.Nie zauważyłaś tego, prawda? Były zupełnie podobne.Uśmiechnęła się pełna radosnej i naiwnej dumy.Głęboko wzruszona pani Forestierpochwyciła jej ręce. Moja ty biedna Matyldo! Mój naszyjnik był fałszywy.Nie był wart więcej niż pięćsetfranków!.47Dom pani Tellier1Mogłeś tam pójść każdego wieczoru około godziny jedenastej, po prostu tak jak dokawiarni.Spotykałeś w tym lokalu sześciu czy ośmiu wciąż tych samych mężczyzn, bynajmniej niehulaków, lecz ludzi szanowanych, kupców i młodzieńców z miasta.Pito chartreuse, swawolącnieco z dziewczętami, lub też gawędzono poważnie z Madame, którą otaczał powszechnyszacunek.Wychodzono przed północą.Młodzi ludzie zostawali niekiedy dłużej.Dom miał wygląd rodzinny, był zupełnie mały, pomalowany na żółto.Stał na rogu jednej zulic za kościołem Zw.Stefana.Z okien widać było basen portowy, pełen statków dowyładunku, wielkie bagnisko solne, nazywane Zastawą , a w tyle wybrzeże Panny Marii zestarą i zupełnie poszarzałą kaplicą.Madame, która pochodziła z dobrej rodziny chłopskiej zamieszkałej w departamencieEure, odnosiła się do swego zawodu najzupełniej w ten sposób, jakby została modystką czybielizniarką.Przesąd, nadający prostytucji piętno haniebne, tak silny i żywiołowy w wielkichmiastach, nie istnieje na wsi normandzkiej.Chłop mówi: To jest dobry zawód i puszcza wświat swe dziecko, aby utrzymywało harem dziewcząt publicznych, jakby miało zawiadywaćzakładem wychowawczym dla przyzwoitych panienek.Dom ten był zresztą dziedzictwem po starym wuju, jego dawniejszym właścicielu.Monsieur i Madame, poprzednio oberżyści pod Yvetot, zlikwidowali natychmiast swągospodę, uznawszy interes w F�camp za korzystniejszy.Przybyli pewnego pięknego poranku,aby objąć kierownictwo nad przedsiębiorstwem, które pod nieobecność gospodarzy chyliłosię ku upadkowi.Byli porządnymi ludzmi, a personel oraz sąsiedzi polubili ich od razu.Monsieur umarł w dwa lata pózniej na udar serca.Nowy zawód, utrzymujący go wwygodach i bezruchu, spowodował zbytnią tuszę, w związku z czym jego zdrowie poczęłoszwankować.Od czasu swego wdowieństwa Madame była nadaremnie przedmiotem pragnieńwszystkich bywalców zakładu.Uważano ją za bezwzględnie cnotliwą i nawet samepensjonariuszki nie zdołały niczego odkryć w tej mierze.Była tęga, wysoka i ujmująca.Jej cera, pobladła w mroku nieustannie zamkniętegomieszkania, połyskiwała jak przetłuszczony lakier.Malutka grzywka, kędzierzawa, zesztucznych loczków, otaczała jej czoło i nadawała twarzy wygląd młodzieńczy, który kłóciłsię z dojrzałością kształtów.Zachowując niezmienną pogodę swego bystrego oblicza,Madame chętnie wdawała się w żarty, ale czyniła to z pewnym odcieniem powściągliwości,której nie utraciła jeszcze wśród swych nowych zajęć.Słowa grube zawsze ją nieco raziły,gdy więc jakiś zle wychowany młodzieniec nazywał właściwym imieniem zakład pozostającypod jej kierownictwem, okazywała gniew i oburzenie.Jednym słowem miała duszę subtelną ichociaż traktowała swe kobiety po przyjacielsku, to jednak chętnie powtarzała, że były one nie z tej samej beczki.W niektóre dni tygodnia zabierała jakąś część swej gromadki na przejażdżkę wynajętym48powozem.Udawano się nad brzeg niewielkiej rzeki przepływającej przez okolice Valmont,aby poswawolić sobie na murawie.Były to wtedy prawdziwe wycieczki pensjonarek, którewyrwały się z zamknięcia, szalone eskapady upływające na dziecinnych zabawach, istne orgiepustelniczek upojonych świeżym powietrzem.Jedzono wędliny siedząc na trawie, popijanocydr.Powracały z zapadnięciem nocy, czując rozkosznie łagodne i rzewne zmęczenie, a wpowozie całowały Madame jak matkę najlepszą, pełną dobroci i łaskawości.Dom miał dwa wejścia.Na rogu otwierano co wieczór pewien rodzaj podejrzanej kawiarnidla ludzi z gminu i dla marynarzy.Dwie dziewczyny którym powierzono osobliwy handel wtej spelunce, były w sposób znamienny dostosowane do potrzeb tego typu klienteli.Z pomocąkelnera imieniem Fryderyk, małego blondyna bez zarostu, a silnego jak wół, podawałyszklanice z winem i kufle z piwem do chwiejących się marmurowych stolików i zarzucającpijącym ramiona na szyję, siadały im na kolanach, nakłaniając ich do dalszej konsumpcji.Trzy pozostałe damy (było ich tylko pięć) stanowiły rodzaj arystokracji i pozostawały wodwodzie dla towarzystwa z pierwszego piętra, chyba że potrzebowano ich na dole, a napierwszym piętrze nie było akurat nikogo.Salon Jowiszowy, gdzie zbierali się miejscowiobywatele, był wyklejony niebieską tapetą i przyozdobiony dużym szkicem, któryprzedstawiał Ledę rozłożoną pod łabędziem.Wchodziło się tam kręconymi schodkami, uktórych stóp znajdowały się wąskie drzwi o skromnym wyglądzie.Drzwi te wychodziły naulicę, gdzie przez całą noc pobłyskiwała nad nimi maleńka, okratowana latarnia, taka samajak te, które jeszcze teraz w niektórych miastach zapala się u stóp Madonny umieszczonej wmurze.Stary i wilgotny budynek czuć było lekko pleśnią.Czasami tchnieniem wody kolońskiejwionęło przez korytarze albo też przez uchylone drzwi na dole wdzierały się i niby wybuchypiorunów rozlegały po całym domu ordynarne krzyki ludzi przyjmowanych na parterze,wywołując na twarze panów z pierwszego piętra grymas zaniepokojenia i niesmaku.Madame, pozostająca w zażyłych stosunkach ze swymi klientami, jakby byli jejprzyjaciółmi, nie opuszczała wcale salonu, ale interesowała się przynoszonymi przezbywalców wieściami z miasta.Rozmowa z nią toczyła się poważnie i stanowiła prawdziwąrozrywkę po bezładnej paplaninie trzech pozostałych kobiet.Poza tym wśród łobuzerskichfiglów tamtych dam była to jak gdyby chwila wytchnienia dla osobliwych brzuchaczy, którzywyrywali się co wieczór na przystojną i umiarkowaną hulankę i wypijali lampkę likieru wtowarzystwie dziewczyn publicznych.Trzy damy z pierwszego piętra nosiły imiona: Fernanda, Rafaela i Róża Klaczka.Ponieważ personel był ograniczony, przeto starano, się uczynić z dziewcząt jak gdybymodele, treściwe skróty danego typu kobiecego, aby każdy z gości mógł przynajmniej wprzybliżeniu odnalezć urzeczywistnienie swego ideału.Fernanda reprezentowała pi ękność j asnowł osą.Była bardzo wysoka, prawie otyła,przytulna, dziecko wsi, z którego twarzy nie chciały zniknąć piegi, a blond włosy, przycięte ibezbarwne, podobne do czesanych konopi, okrywały niedostatecznie jej czaszkę.Pochodząca z Marsylii Rafaela, ladacznica portu nadmorskiego, odgrywała niezastąpionąrolę p i ę k n e j %7ł y d ó w k i.Była chuda i miała wystające kości policzkowe, które pokrywałróż.Jej czarne włosy, wyglansowane szpikiem wołowym, układały się w loczki na skroniach.Jej oczy mogłyby się wydać piękne, gdyby prawe nie było naznaczone bielmem.Zakrzywiony nos opadał ku wydatnym szczękom, gdzie dwa nowe zęby u góry odbijały jasnąplamą od dolnych, które z biegiem lat nabrały barwy tak ciemnej jak stare drewno.Róża Klaczka, ta kulka z mięsa, niby sam brzuch na króciutkich nóżkach, śpiewała od ranado wieczora ochrypłym głosem kuplety na przemian sprośne i sentymentalne, opowiadałabłahe a nieskończenie długie historyjki, przestawała mówić tylko wtedy, gdy zaczynała jeść, ajeść tylko wtedy, gdy zaczynała mówić, poruszała się nieustannie, zwinna jak wiewiórkapomimo swej tuszy i maleńkich nóżek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy