Dlugosz Jan Roczniki IX XII

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Widząc wreszcie rzeczony Wilhelm, że ani królestwa polskiego, ani Jadwigikrólowej niepodobna mu było odzyskać, pojął w małżeństwo Joannę, córkę niegdyś KarolaDurazzo, a siostrę Władysława, królów sycylijskich, z którą żył bardzo krótko, a która po jegośmierci wróciwszy do Sycylii i długie lata przeżywszy w stanie wdowim, poszła powtórnie zaJakuba, margrabię w królestwie neapolitańskim.WZR�D WZRASTAJCYCH GNIEW�W I NIECHCI MIDZY WAADYSAAWEM AJADWIG KR�LOW, WYJAWIA SI GA�WNY JEJ OSKAR%7łYCIEL GNIEWOSZZ DALEWIC, KT�REGO ZA FAASZYWE SPOTWARZENIE NIEWINNOZCIKR�LOWEJ SD SKAZUJE NA ODSZCZEKIWANIE POD AAW POTWARZY[1389]Gdy między Władysławem, królem polskim, a królową Jadwigą nowe powstały poróżnienia iniechęci, z przyczyny podejrzeń wzniecanych ustawicznie przez niecnych pochlebców, którzyniweczyli wszelkie usiłowania radców królewskich starających się godzić te małżeńskieniesnaski, uchwalili wreszcie celniejsi z rady taki środek pojednania, aby obie strony wydały,kto był tym fałszywym oszczercą.Zgodzono się na to wzajemnie; odłożono na bok wszystkieskargi onych zauszników, którzy z podniecania tak gorszących sporów niemałe łowili zyski;uznano, że póty nie uspokoją się wzajemne niechęci i póty nie braknie na podłych obmowcach,póki obiedwie strony łatwowiernie słuchać ich będą i póki nie wyjawią swych donosicieli oraztego wszystkiego, co im kłamliwymi usty podszeptywano.A gdy równie król, jak i królowaoświadczyli, że tych wszystkich niesnasków podżogą był Gniewosz z Dalewic, podkomorzykrakowski, herbu Strzegomia, który przez swoje plotkarstwo i świegotliwość rad zdradzaćtajemnice cudze, między królem i królową wiele nasiał niezgody, i niewinną, pobożną,najczystszych obyczajów niewiastę, królową Jadwigę, przed mężem jej Władysławem, królempolskim, fałszywą zelżył potwarzą, pogodzili się z sobą oboje małżeństwo i pojednali zupełnie;na żądanie zaś i naleganie królowej Jadwigi, Gniewosz podkomorzy, sprawca małżeńskiegoporóżnienia, w mieście Wiślicy pozwany został do prawa.Gdy więc przyszedł dzień naznaczony w sądzie, królowa Jadwiga przez Jaśka z Tęczyna,66kasztelana wojnickiego (ten bowiem, przysięgą królowej upewniony i przekonany, że żadnegoinnego prócz małżeńskiego łoża króla Władysława nie znała, przyjął na siebie jej obronę),wobec licznego grona panów zebranych do tej sprawy, wyniosła żałobę przeciw Gniewoszowi,że kłamliwym i niepoczciwym oszczerstwem spotwarzył przed mężem Władysławem czystośćjej i niewinność małżeńską; przy czym oświadczył prawobrońca, iż według prawa winien był zosławionej zetrzeć piętno zniewagi.%7łądał więc, aby oszczercę zmuszono do odwołaniapotwarzy.A gdy Gniewosz nie śmiał ani zapierać się swego występku (wiedział bowiem, że ikról, i wielu panów stawią przeciw niemu jawne świadectwa), ani opierać się żądaniu królowej(wystąpiło bowiem dwunastu rycerzy, którzy za obrazę jej sławy gotowi byli rozprawić sięorężem), sędziowie, na naleganie Jaśka z Tęczyna, rzecznika królowej, winowajcę po kilkakroćwzywanego, aby odpowiadał w swojej sprawie, a milczącego i nie już sądowego wywodu, alełaski i miłosierdzia żądającego, skazali na odwołanie potwarzy, tak, iżby natychmiast wobecprzytomnego grona sędziów obyczajem psów od-szczekał swoje kłamstwo; królową zaśJadwigę ogłosili za niewinną i wolną od zarzutów uczynionych jej przez Gniewosza oszczercę.Zaraz więc Gniewosz musiał schyliwszy grzbiet wlezć pod ławę; a po jawnym zeznaniu, iżfałszem było i niegodziwą potwarzą, co przeciw królowej Jadwidze nakłamał, głośnozaszczekał.Tak surowym wyrokiem ocalono sławę i niewinność królowej Jadwigi, zjednanoporóżnione małżeństwo, a na wszystkich potwarców i zauszników rzucono postrach, aby nieważyli się więcej waśnić i podburzać małżonków jednego przeciw drugiemu.Jakoż od tegoczasu król z królową, dalecy wszelkich podejrzeń, sporów i niesnasków, żyli w statecznejzgodzie i błogiej słodyczy pełnej miłości.JADWIGA KR�LOWA WYDAJE NA ZWIAT C�RK, KT�RA NAZWANAEL%7łBIET BONI-FACJ PO TRZECH DNIACH UMIERA; W KILKA DNI POTEMSAMA JEJ MATKA, KR�LOWA JADWIGA, SCHODZI ZE ZWIATA [1399]Gdy się zbliżał czas rozwiązania królowej, Władysław, król polski, słał do małżonki swejJadwigi prośby przez listy i posły, aby na nadchodzący połóg nie przepomniała łożnicy swojejprzyozdobić namiotami, okryciami i zaponami, od złota, pereł i klejnotów.Ale ona królowiodpisała, że już od dawna wyrzekła się pychy i próżności tego świata, a tym mniej mogłaby oniej myśleć w chwili śmierci, która często wydarza się w połogu.Nie blaskiem przeto pereł izłota pragnie się podobać Ojcu Niebieskiemu, który oszczędziwszy jej sromoty niepłodności,raczył ubłogosławić jej łono, ale cichością duszy i pokorą.W czym zaiste pokazała się głębokajej pobożność i miłość ku Bogu, że bojąc się go obrazić, odrzuciła nawet tę godziwą ikrólewskiej dostojności przyzwoitą ozdobę.Gdy zaś nadszedł dzień rozwiązania, Jadwigakrólowa dnia dwunastego czerwca wydała na świat córkę, która w kościele krakowskim odPiotra Wysza, biskupa krakowskiego, ochrzczona, otrzymała dwoiste imię Elżbiety Bonifacji.Po jej urodzeniu królowa Jadwiga w ciężką niemoc popadła.Dziecina zaś nowo narodzona potrzech dniach umarła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy