Carmen Posadas Zaproszenie na morderstwo

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wiadomości z zaświatów albo z tego świata, jak to jest w tym przypadku, to bardzointeresująca rzecz, ale trzeba jeszcze umieć prawidłowo je odczytać.To, że ma pani w rękuzaświadczenie, to wcale nie znaczy, że na pewno będzie to z korzyścią dla pani, dobrze mówię? Bzdura.Niby czemu mi to zostawiła? Ano tu ma pani kolejną frapującą tajemnicę przygotowaną przez pani siostrę, aleprzynajmniej łatwą do rozwiązania, wystarczy udać się do ewidencji i przekonać samemu.Musiteż być jakaś tego przyczyna, że siostra postanowiła zostawić ten kwitek akurat pani, a nie naprzykład adwokatowi.Coś pani powiem.Mnie się coraz bardziej wydaje, że tutaj potrzeba, jak tosię teraz mówi?, coacha, a mówiąc wprost, kogoś z głową na karku, kto poda pani pomocną dłoń.Co dwie głowy, to nie jedna, a czego jedna para oczu nie widzi, to dwie już zobaczą roześmiałasię. W sumie to naprawdę zadziwiające dodała że przyszło nam tu się spotkać, tak ot, naśrodku ulicy, nie sądzi pani? Gdybym nie wierzyła głęboko w to, że pani siostra smaży się uRokity w piekle, przysięgłabym, że sama zadbała o to, abyśmy spotkały się na tym chodniczkuskąpanym w promieniach słońca.Powiedziawszy to, jak gdyby nigdy nic zaczęła nucić temat z telenoweli Fina estampa, napożegnanie złożyła mi na policzku dwa pocałunki i po chwili zobaczyłam, jak się oddala.Wiałsłaby wietrzyk, nietypowy dla lipca, a żółtawa suknia sprawiała, że do�a Cristina zdawała się iśćotoczona kłębami siarki.Już chciałam wygłosić jakiś związany z tym złośliwy komentarz, kiedynagle aż podskoczyłam na niespodziewany dzwięk telefonu.Imię, które wyświetliło się naekranie komórki, było tym, które dopiero niedawno, kilka dni temu, dopisałam do listykontaktów. Pedro Fuguet! wykrzyknęłam, nie mogąc powstrzymać uśmiechu od ucha doucha.Byłam święcie przekonana, że zgodnie z zapowiedzią dzwonił, aby umówić się naspotkanie. Halo, tak, słucham? Ooo, jak dobrze cię słyszeć!Do wszystkich zainteresowanychTo będzie (przed)ostatni rozdział opowieści o mojej siostrze Olivii, rozpoczętej w tamtejhotelowej norze w Magaluf, niedługo po jej śmierci.Zależy mi, żeby szczegóły byłydopracowane, a całość ukazywała siostrę i jej historię jak najwierniej.Długo zastanawiałam się,jak powinno wyglądać zakończenie tej długiej spowiedzi, której nadałam tytuł Zaproszenie namorderstwo.Ostatecznie uznałam, że najlepsza będzie urzędnicza formuła zaświadczenia, dowszystkich zainteresowanych , bo jest chłodna i bezstronna.Nie chcę, by objawiały się tu mojeuczucia, sądzę, że Oli tak właśnie by wolała.Nie znosiła czułostkowości.Czasem tak bywa, że jakiś pozornie nierozwiązywalny problem zmienia swoją naturę zracji pojawienia się zupełnie drobnego faktu, elemencika układanki, który pomimo swoichniewielkich rozmiarów i oczywistego charakteru nadaje sens wszystkim pozostałym.Puzzel tenjuż od jakiegoś czasu znajdował się w moim posiadaniu, lecz omyłkowo umieściłam go w nietym narożniku układanki co trzeba, a tam jedynie zaburzał obraz całości.Mowa o wielokrotniejuż wymienianym zaświadczeniu z urzędu podlegającego Ministerstwu Sprawiedliwości,zabranym z domu Flavia wraz z kilkoma innymi rzeczami należącymi do mojej siostry.W tejopowieści do znudzenia powtarzałam, że Oli nigdy nie robiła nic nieprzemyślanego.Stąd też odpoczątku powinnam zauważyć, że skoro glejt znajduje się obok fotografii dwóch nieżyjącychcórek, to nie ma w tym żadnego przypadku.A jednak nie zastanowiłam się nad tym.Nie zadałamsobie też trudu, aby sprawdzić, co też takiego zostawiła mi Oli: raz, że był środek weekendu, adwa, zawsze sądziłam, że skoro zaświadczenie znajduje się w moich rękach, to w oczywistysposób musi dotyczyć mnie.Kozyma Kowaczew.Oto imię i nazwisko właściwej beneficjentki.Zupełnie się tego nie spodziewałam, w urzędzie musiałam przeczytać je kilka razy, by uwierzyć.A kiedy już to zrobiłam, wszystkie inne puzzle wskoczyły na swoje miejsce jakby za dotknięciemczarodziejskiej różdżki.Pierwszy element układanki był związany z tym, że ta dziewczyna jestsiostrą Kardama Kowaczewa, mściwego narzeczonego Soni San Cristóbal.O wiele jednakistotniejsze dla tej historii jest to, że Kozyma jest także ową trzynastolatką, której odebrano nowonarodzone dziecię.Z tego, co zrozumiałam, nigdy nie podniosła się po tym strasznym ciosie iodtąd snuła się po coraz bardziej odrażających psychiatrykach.Kiedy ten kluczowy elementwylądował na swoim miejscu, inne, odnajdywane w toku mojego śledztwa, czyli w rozmowachze wszystkimi pasażerami jachtu Sparkling Cyanide , nagle nabrały zupełnie nowego,odkrywczego sensu. No jasne! zawołałam teraz już wszystko rozumiem, to dziecinnieproste.To prawda, co powiedział doktor Pedralbes, lekarz mojej siostry, który w rozmowie zpolicją potwierdził, iż Oli już od jakiegoś czasu wiedziała, że jest śmiertelnie chora.I pewnie jużwtedy to wszystko uknuła.Muszę to jeszcze sprawdzić i skonsultować z Gutierrezem M�llerembądz kimś innym znającym się na ubezpieczeniach.Ale z reklam, na jakie natykam się wgazetach i czasem czytam, wynika, że jeżeli ktoś wciąż jest młody, wykupienie polisy na życienie wymaga zbyt dokładnych badań lekarskich.Od zainteresowanego wymaga się tylko jednejrzeczy: nie wolno mu umrzeć w wyniku przypadłości zdrowotnej, na którą zachorował przedzłożeniem podpisu na umowie ubezpieczeniowej.Podejrzewam też, na podstawie tego, copodpowiada mi zwykły zdrowy rozsądek, że towarzystwa ubezpieczeniowe nie płacą tyle samo wprzypadku samobójstwa, i dlatego Oli chciała, aby wszystko przypominało wypadek lub& lubzabójstwo. O Boże! krzyknęłam, bo teraz nagle nabrały dla mnie sensu głupie, niecodzienne figleOlivii na pokładzie Sparkling Cyanide.Wykorzystanie obecności wszystkich tuż po wspólnejkolacji i przedstawienie motywów, dla których każdy z nas mógłby pragnąć jej śmierci.Cała takomedia była potrzebna niewątpliwie do tego, by wyjawić nasze ukryte powody i wytworzyćatmosferę niepewności.Fortel się udał.Kiedy ja się zmagałam z mało chwalebną przypadłościąjelit, wszyscy pozostali paradowali przed Olivią, aby wyprosić jej milczenie.A w tym momencienagle nabiera sensu owa dotąd zupełnie absurdalna teoria Mirandy de Winter: Olivia, zupełniejak Rebeka z powieści Daphne du Maurier, uznając się za nieuleczalnie chorą, postanowiłazakończyć życie w okolicznościach mniej nieprzyjemnych i bolesnych niż nieodłącznie związanaz rakiem długotrwała agonia.Jak sugerowała Miranda, moja siostra jakoby usiłowała wzburzyćją, dać jej pretekst, a można podejrzewać, że tak samo postąpiła z każdym po kolei, wystawiałaich cierpliwość na nadludzką próbę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy