Zola Germinal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zarówno najbardziej zajadli, jak i żartownisie obrzucali terazżołnierzy okrzykami pogardy, jak gdyby w ich oczach obryzgano ich nieczystościami.I tylkostojąca na uboczu Katarzyna milczała czując, jak obejmuje ją płomień nienawiści.Nagle powstało zamieszanie.Kapitan, aby uspokoić swoich ludzi, postanowił zatrzymać paręosób.Mouquette wyrwała się jednym susem i umknęła przeciskając się między nogamitowarzyszy.Trzech górników, Levaque i dwóch innych, zostało wziętych siłą; umieszczono ichw izbie sztygarów, skąd byli widoczni dla tłumu.N�grel i Dansaert wołali do kapitana, abywszedł do wnętrza budynku i zamknął się razem z nimi.Odmówił czując, że te zabudowania odrzwiach bez mocnych zamków zostałyby wzięte szturmem, a on sam haniebnie rozbrojony.Jego oddziałek szemrał już ze zniecierpliwienia czyż mieliby uciekać przed tymi obdartusamiw sabotach? Sześćdziesięciu ludzi z nabitymi karabinami z powrotem zwróciło się twarzą kustrajkującym.W pierwszej chwili tłum cofnął się, zapanowało głębokie milczenie.Górnicy zdumieni bylitym aktem przemocy, którego na nich dokonano.Po chwili rozległy się okrzyki domagające sięnatychmiastowego uwolnienia więzniów.Odezwało się parę głosów, że ich tam mordują w izbiesztygarów.I nagle, nie porozumiewając się nawet, ogarnięci tym samym uniesieniem, tymsamym pragnieniem zemsty, wszyscy rzucili się do stosów cegieł leżących opodal, cegieł, dowyrobu których gliniasty grunt dostarczał materiału i które wypalano na miejscu.Dzieciprzynosiły je jedną po drugiej, kobiety napełniały nim spódnice.Niebawem każdy miał u stópzapas amunicji i walka rozpoczęła się.Pierwsza dała sygnał stara Br�l�.Rozbijała cegły o chude kolano i rzucała je oburącz.Lewaczka wysilała się, jak mogła, lecz otyła i słaba musiała podejść blisko, aby trafiać.313Bouteloup ciągnął ją błagalnie do tyłu w nadziei, że uda mu się wycofać z nią razem teraz, kiedymęża nie było już na placu.Kobiety ogarnęła pasja, Mouquette, która zakrwawiła sobie tłusteuda rozłamując na nich cegły, rzucała je teraz w całości.Nawet dzieci stanęły do walki, B�bertuczył Lidkę celnych rzutów.Cegły padały jak potężne ziarna gradu, których upadek rozlegał sięgłucho.I nagle pośród rozjuszonych kobiet dostrzeżono Katarzynę z wyciągniętymi rękami,ciskającą połówki cegieł całą siłą swych wątłych ramion.Nie potrafiłaby powiedzieć, dlaczegoto robi, czuła, że się dusi, że pragnęłaby obrócić w perzynę cały świat.Kiedyż skończy sięwreszcie to przeklęte życie w nędzy i nieszczęściu? Spoliczkowana i wypędzona przezkochanka, po godzinach włóczęgi błotnistymi drogami, jak pies wygnany z domu, nie mogączwrócić się do własnego ojca o łyżkę strawy, bo sam głodował dość już miała wszystkiego.Nigdy nie będzie lepiej, przeciwnie, wszystko obracało się ku gorszemu, więc rozłupywała cegłyi ciskała je przed siebie opanowana tą jedną jedyną myślą, aby zmieść wszystko, z oczyma taknabiegłymi krwią, że oślepiona nie widziała nawet, w kogo uderza.Stefanowi, który stał tuż przed żołnierzami, o mało nie rozbiła głowy.Ucho mu obrzmiało,odwrócił się i zadrżał zrozumiawszy, że cegłę, która go trafiła, rzuciły rozgorączkowane dłonieKatarzyny; narażając życie nie ruszał się z miejsca, patrzył na nią.Wiele innych osób równieżwpatrywało się w nią wymachując z podniecenia rękami.Mouquet oceniał rzuty, jak gdybyasystował przy grze hazardowej: O! ten pierwszorzędny! A ten się nie udał! Chichotał itrącał łokciem Zachariasza kłócącego się z Filomeną, gdyż przed chwilą spoliczkował Achillesai D�sir�e, kiedy napierali się, aby ich wziął na ręce.Wzdłuż drogi zebrał się tłum gapiów.Naszczycie wzgórza, u wejścia do osiedla ukazał się dziadek Bonnemort; wlókł się opierając nalasce, a pózniej znieruchomiał wyprostowany na tle nieba koloru rdzy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy