Orwell George Corka proboszcza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nobby złowił w tłumie spojrzenie Doroty, zaświecił jej blaskiem wielkichzębów i puścił oko.Rozległ się pomieszany jazgot krzyków:- Spójrzcie, jak tyn bidny mały gnojek płacze! Puście go! Nie wstyd wam, tobidny mały szczyl! Przyłóżcie mu porzonnie, benkartowi, bo nas wszystkichwpieprzy w kłopoty! Puście go! Zawsze wszystko spada na nas, francowatychchmielorzy! To już jabłko nie spadnie, żeby na nas nie poszło, żeśmy je wzieni!Puście go! Stul mordę, co? A to twoje pieprzone jabłka? A ty byś, pieprzeńcu.-itd., itd.A potem: - Odsuń się, kolego! Niech podejdzie matka tego szczyla.Poprzez krąg ludzi przecisnęła się baba niczym potężny kufel do piwa, omonstrualnych piersiach i włosach spadających na ramiona, i zaczęła ryczećnajpierw na policjantów i pana Cairnsa, potem na Nobby'ego, który sprowadziłjej syna na manowce.W końcu udało się ją robotnikom rolnym odciągnąć.Poprzez wrzask tej kobiety Dorota mogła usłyszeć jak pan Cairns burkliwieprzesłuchiwał Nobby'ego:- No więc, kawalerze, powinieneś teraz powiedzieć, z kim się dzieliłeśjabłkami! Zamierzamy przerwać te złodziejskie zabawy raz na zawsze! Przyznajsię, a obiecuję, że wezmiemy to pod uwagę.Nobby odpowiedział pogodnie jak zawsze: - Uwagę, waszą dupę!- Nie pyskuj, młodzieńcze! Zmiękniesz, kiedy staniesz przed sądem.- Tobie zmięknie, dupa!Uśmiechnął się Nobby szeroko.Własny dowcip przepełnił go samozadowo-leniem.Złowił spojrzenie Doroty zanim go odprowadzono i posłał jej drugieoko.Wtedy widziała go po raz ostatni.Krzyczano jeszcze, a kiedy zabrali więzniów, ruszyło za nimi kilkudziesięciumężczyzn, wygwizdując policjantów i pana Cairnsa, ale nikt nie śmiał imzastąpić drogi.Tymczasem Dorota wywlokła się z tłumu; nie przystanęła nawet, byzobaczyć, czy nie można by powiedzieć Nobby'emu żegnaj" - była zbytprzerażona i nade wszystko pragnęła uciekać.Kolana drżały pod nią nie doopanowania.Kiedy wróciła do chaty, siedziały tam inne kobiety, omawiając wpodnieceniu aresztowanie Nobby'ego.Wwierciła się głęboko w słomę ischowała, żeby się odciąć od dzwięku ich głosów.A one nie przestawałygadać do północy i, oczywista, ponieważ Dorota była zapewne flamą"Nobby'ego, wyrażały jej ubolewanie i zasypywały pytaniami.Nie odpowiadała,udając, że śpi.Ale wiedziała doskonale, że tej nocy nie zmruży oka.Cała sprawa przeraziła ją i przygniotła.Przeraziła bardziej niż to uzasadnione izrozumiałe.Przecież jej samej nie zagrażało nic.Robotnicy Cairnsa niewiedzieli, że korzystała ze skradzionych jabłek - jeśli o to chodzi, to niemalwszyscy w obozie z nich korzystali - a Nobby nigdy by nie zdradził.Niedlatego też, że trapiła się bardzo o los Nobby'ego, który najwyrazniej nieprzejął się perspektywą miesiąca aresztu.Coś się w niej stało - jakaś zmianazaszła w klimacie myśli.Wydało się jej, że już nie jest tą samą osobą, jaką była przed godziną.Wszystko uległo zmianie w niej i dokoła.Było to tak, jakby w mózgu pękłabańka powietrza, uwalniając myśli, uczucia, lęki, o których istnieniu zapo-mniała.Rozpadła się cała senna apatia minionych trzech tygodni.Bo to był,najdokładniej rzecz ujmując, rodzaj snu - żyła w szczególnym stanie uśpienia, wjakim człowiek zgadza się na wszystko, nie pytając o nic.Brud, łachy,włóczęga, żebranina, kradzieże - wszystko zdawało się naturalne.Nawetutrata pamięci wydała się naturalna; do tej chwili niemal się nad nią niezastanawiała.Pytanie kim jestem?" wypadło z jej myśli tak, że niekiedyzapominała o nim na całe godziny.Dopiero teraz wracało z jakąś rzeczywistąnatarczywością.Niemal całą tę żałosną noc pytanie owo przelatywało raz po raz przez jejmózg.Dręczyło może nie samo pytanie, ale świadomość, że odpowiedz jestbliska.Wracała pamięć, to jasne, a wraz z nią zbliżał się jakiś obrzydliwyzapewne wstrząs.Rzeczywiście bała się tej chwili, kiedy odkryje własnątożsamość.Tuż pod powierzchnią świadomości czekało coś, z czym nie chciała sięzetknąć.Wstała o pół do szóstej i, jak zwykle, poczęła gmerać w poszukiwaniutrzewików.Wyszła na zewnątrz, podsyciła ogień i postawiła na żarze dzbanek zwodą, żeby ją zagotować.I kiedy to robiła, przeleciało przez jej mózgwspomnienie, na pozór bez związku.Wspomnienie postoju na wiejskiej mu-rawie pod Wale, przed dwoma tygodniami - wtedy, gdy spotkali starą Irlandkę,panią McElligot.Przypomniała sobie tamtą scenę bardzo wyraziście.Siebieleżącą bez sił na trawie, z ramieniem na twarzy i Nobby'ego, i panią McElligotprzegadujących się nad jej wyciągniętym ciałem; i Charliego, jak z obleśnymupodobaniem odczytał afisz: �Sekretne życie córki proboszcza*; znów siebietajemniczą i pytającą bez szczególnego zainteresowania: Co to jestproboszcz?"W tej chwili dotkliwy ziąb, niczym lodowata dłoń ścisnął jej serce.Poderwałasię i uciekła nieomal biegiem do chaty, po czym wryła się w miejsce, gdzieleżały worki i poczęła macać pod nimi słomę.W olbrzymiej stercie znikał całydobytek, stopniowo przebijając się na samo dno.Ale po kilkuminutowychposzukiwaniach, zarabiając na przekleństwa paru kobiet, które trwały jeszcze wpółśnie, Dorota znalazła to, czego szukała.Był to egzemplarz Pippin'sWeekly", podarowany jej przez Nobby'ego przed tygodniem.Wyniosła go nazewnątrz, uklękła i rozpostarła w świetle ogniska.Na pierwszej stronie widniała fotografia i trzy wielkie tytuły.Tak! To było to!DRAMAT NAMITNOZCI W POWIATOWYM PROBOSTWIEC�RKA DUCHOWNEGO I PODSTARZAAY UWODZICIELPOSIWIAAY OJCIEC ZDRUZGOTANY ROZPACZ( Pippin's Weekly", wydanie specjalne) Wolałbym raczej ujrzeć ją w grobie!" tak brzmiał wzruszający lamentWielebnego Charlesa Hare, proboszcza z Knype Hill, hrabstwo Suffolk, kiedystwierdził, że jego dwudziestoośmioletnia córka została porwana przez starze-jącego się kawalera nazwiskiem Warburton, podającego się za artystę malarza.Panna Hare, która opuściła miasto nocą dwudziestego pierwszego sierpnia,nadal pozostaje zaginiona, a wszystkie próby trafienia na jej ślad zawiodły.(rozstrzelonym drukiem) Pogłoska, na razie nie potwierdzona, mówi, że wi-dziano ją ostatnio w męskim towarzystwie w hotelu o podłej reputacji, wWiedniu.Czytelnicy Pippin's Weekly" zapewne pamiętają, że porwanie miało miejscew okolicznościach dramatycznych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy