Towarzysze Jehudy Dumas A

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zechce pan podziękować w moim imieniu pierwszemu konsulowi odpowiedziała panide Montrevel i wyrazić mu łaskawie mój głęboki żal, że nie mogę podziękować sama. Ależ nic łatwiejszego, szanowna pani. Jak to? Pierwszy konsul rozkazał mi, bym panią przyprowadził do Luksemburga. Mnie? Panią i syna. Ach! Zobaczę generała Bonaparte, zobaczę generała Bonaparte zawołał chłopiec coza szczęście!I zaczął skakać z radości, klaszcząc w dłonie. Spokojnie, spokojnie Edwardzie! strofowała pani de Montrevel.Po czym, zwracając się do Bourrienne'a: Niech mu pan wybaczy rzekła to dzikus z gór Jury.Bourrienne wyciągnął rękę do chłopca. Jestem przyjacielem twego brata rzekł czy zechcesz mnie ucałować? Z największą chęcią, panie odparł Edward bo pan nie jest złodziejem. Nie, nie, mam nadzieję odparł, śmiejąc się sekretarz. Proszę ponownie, żeby mu pan wybaczył, ale zostaliśmy zatrzymam w drodze.119 Jak to, zatrzymani? Tak. Przez złodziei? Niezupełnie. Proszę pana spytał Edward czy ludzie, którzy zabierają pieniądze innych, nie sązłodziejami? Na ogół, drogie dziecko, tak ich nazywają. A widzisz, mamo! Edwardzie cicho bądz, proszę cię bardzo.Bourrienne rzucił spojrzenie na panią de Montrevel i z wyrazu jej twarzy wywnioskował,że temat rozmowy był jej niemiły; nie nalegał więc dłużej. Ośmielam się przypomnieć pani rzekł że otrzymałem rozkaz zaprowadzenia pani doLuksemburga.Czeka tam na panią pani Bonaparte. Poproszę pana zatem tylko o czas na zmianę sukni i ubranie Edwarda. Jak długo będzie to trwało? Czy pół godziny wydaje się panu za dużo? O nie, gdyby pół godziny wystarczyło pani, uważałbym, że żądanie jest bardzo rozsądne. Niech pan będzie spokojny, wystarczy. W takim razie rzekł sekretarz, składając ukłon pójdę jeszcze coś załatwić i wrócę zapół godziny, gotów na pani rozkazy. Dziękuję panu. Proszę nie brać mi za złe, jeśli będę punktualny. Nie każę panu czekać.Bourrienne wyszedł.Pani de Montrevel ubrała najpierw Edwarda, następnie siebie i gdy Bourrienne zjawił sięponownie była już gotowa od pięciu minut. Niech się pani strzeże rzekł Bourrienne z uśmiechem żebym nie zawiadomiłpierwszego konsula o jej punktualności. Cóż by mi groziło w takim razie? Mógłby panią zatrzymać przy sobie, jako wzór punktualności dla pani Bonaparte. O! Kreolkom trzeba niejedno przebaczyć. Ale wszak i pani jest kreolką, jeżeli się nie mylę. Pani Bonaparte odrzekła, śmiejąc się pani de Montrevel widuje męża codziennie, gdyja ujrzę konsula po raz pierwszy. Idzmy, idzmy już matko! wołał Edward.Sekretarz się usunął, by pozwolić przejść pani de Montrevel.W kwadrans pózniej byli w Luksemburgu.Bonaparte zajmował w małym Luksemburgu apartament parterowy na prawo; Józefinamiała swoją sypialnię i swój buduar na pierwszym piętrze; z gabinetu pierwszego konsulaprowadził do niej korytarz.Była uprzedzona o wizycie, gdyż na widok pani de Montrevel otworzyła ramiona, jakprzyjaciółce.Pani de Montrevel w postawie pełnej szacunku zatrzymała się przy drzwiach. Proszę, proszę, niechże pani się zbliży! rzekła Józefina. Znam panią nie od dzisiaj,ale od dnia, w którym poznałam pani zacnego i nieocenionego Rolanda.Czy pani wie, co mizapewnia spokój, gdy Bonaparte mnie opuszcza? Zwiadomość, że Roland mu towarzyszy, bogdy Roland jest przy nim, wiem, że żadne nieszczęście spotkać go nie może.I cóż, niezechce mnie pani uścisnąć?Pani de Montrevel była zmieszana niespodziewaną łaską.120 Jesteśmy rodaczkami, nieprawda? ciągnęła dalej. Przypominam sobie doskonale panade la Cl�m�nci'ere'a, który miał taki piękny ogród i takie przepyszne owoce! Przypominamsobie, że widziałam tam raz cudną młodą dziewczynę, która wydawała się królową tegoogrodu.Pani bardzo młodo wyszła za mąż? W czternastym roku życia. Inaczej nie mogłaby pani mieć syna w wieku Rolanda; ale niechże pani siada!Usiadła sama, dając znak pani de Montrevel, żeby zajęła miejsce przy niej. A ten śliczny chłopczyk mówiła dalej, wskazując Edwarda to również syn pani?.Westchnęła. Bóg okazał się hojny dla pani rzekła po chwili. Skoro spełnia wszystko, czego panitylko może zapragnąć, powinna pani pomodlić się prosząc, aby i mnie zesłał syna.Z zazdrością przycisnęła usta do czoła Edwarda. Mój mąż będzie uszczęśliwiony pani odwiedzinami.On tak kocha pani syna! Toteż niedo mnie najpierw zaprowadziliby panią, gdyby nie to, że jest u niego minister policji.Zresztą dodała ze śmiechem przybywa pani w niezbyt dobrej chwili; jest wściekły! O! zawołała pani de Montrevel, niemal przestraszona. Jeśli tak, to wolę zaczekać. Nie, nie! Przeciwnie, pani widok uspokoi go; nie wiem co się stało; zdaje się, żezatrzymują i ograbiają dyliżanse, jak w odludnym lesie, w biały dzień, na gościńcach.Niechsię Fouch� ostro trzyma, jeśli to się powtórzy.Pani de Montrevel chciała odpowiedzieć, ale w tejże chwili drzwi się otworzyły i ukazałsię wozny. Pierwszy konsul oczekuje pani de Montrevel rzekł. Niech pani idzie, niech pani idzie rzekła Józefina. Czas jest tak drogi dlaBonapartego, że on sam stał się prawie równie niecierpliwy, jak Ludwik XIV, który nie miałnic do roboty.Nie lubi czekać.Pani de Montrevel wstała z pośpiechem i chciała zabrać syna. Nie rzekła Józefina nich mi pani to śliczne dziecko zostawi; zatrzymujemy panią naobiad; Bonaparte zobaczy chłopca o szóstej; zresztą, jeżeli go zechce widzieć, przyśle poniego.Na razie jestem jego drugą mamą.A teraz, co poczniemy, żeby cię zabawić? Pierwszy konsul ma pewnie piękną broń, nieprawda? rzekło dziecko. Tak, bardzo piękną.A więc pokażemy ci broń pierwszego konsula.Józefina wyszła jednymi drzwiami, zabierając dziecko, a pani de Montrevel drugimi, idącza woznym.Po drodze hrabina spotkała blondyna o twarzy bladej i smutnych oczach; spojrzał na nią zniepokojem, który, zdawało się, nie opuszczał go nigdy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy