Tolkien J R R Niedokonczone opowiesci t I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednak zbrojni, którzy szli za nimi, natknęli się jużna Orków i marny był ich los.Tylko garstka wywalczyła sobie przejście, docierającdo Brethilu, wielu zginęło lub popadło w niewolę.Potem Orkowie zajęli się45Ostatnie spisane wersje tej części historii zgodnie stwierdzają, że zostawszy przywódcą banitów, Tu-rin poprowadził ich byle dalej od domów osadników, aż do puszczy na południe od Teiglinu, i że Belegzawędrował w tamte strony wkrótce po odejściu bandy.Jednak wskazówki geograficzne są tutaj niejasne,a informacje tyczące kierunków marszruty banitów - sprzeczne.Jeśli wziąć pod uwagę dalszy ciąg narra-cji, pozostaje przyjąć założenie, iż banici nie opuszczali Doliny Sirionu i w czasie najazdu Orków na sie-dziby Ludzi Lasu rzeczywiście przebywali w pobliżu swych poprzednich kryjówek.W jednym z wcze-snych szkiców banici poszli na południe, aż dotarli do krainy powyżej Aelinuial i Moczarów Sirionu ,jednak ponieważ był to teren bez żadnego schronienia , Turin dał się przekonać swym podwładnym dopowrotu na lesiste ziemie na południe od Teiglinu, gdzie to po raz pierwszy ich spotkał.Takie wyjaśnie-nie spójnie uzupełnia tok narracji.88ich domostwami, grabiąc je i paląc, aby następnie czym prędzej zwrócić się kuzachodowi w poszukiwaniu Traktu.Objuczeni zdobyczą, ciągnąc za sobą rzeszeniewolników, chcieli bez zwłoki wrócić na Północ.Banda szybko wyczuła ich przemarsz i chociaż więzniowie mało banitówobchodzili, to jednak łupy uniesione ze splądrowanych osad rozpaliły chciwośćwygnańców.Turin uważał, że lepiej nie pokazywać się Orkom na oczy, przynajmniejjak długo nie będzie wiadomo, ile głów liczy ich oddział, ale podwładni niechcieli go nawet słuchać.Zbyt wielu rzeczy niedostawało im w głuszy i niektórzyzaczęli już nawet żałować wyboru herszta.Tak zatem, jednego Orlega biorąc dotowarzystwa, Turin poszedł na przeszpiegi, przekazując dowództwo Androgowii nakazując bandzie czekać gdzieś niedaleko w ukryciu.Orkowie wielokrotnie przewyższali banitów liczbą, znajdowali się jednak naterenie, gdzie rzadko dotąd gościli i wiedzieli dobrze, że niedaleko rozciąga sięTalath Dirnen, Strzeżona Równina pełna zwiadowców i szpiegów Nargothrondu.Obawiając się napotkania wroga, zachowywali sporą ostrożność.Czujki przekradałysię przez lasy po obu stronach kolumny.W ten sposób trzech zwiadowców weszłona leżących w ukryciu Turina i Orlega, a chociaż dwóch zginęło od razu, trzeciuciekł, krzycząc: Golug! Golug!, jak nazywali wówczas Orkowie Noldorów.W jednej chwili puszcza zaroiła się od zbrojnych, przemykających cicho pocałej okolicy.Widząc, jak mała jest szansa ucieczki, Turin postanowił ujawnićsię wreszcie i odciągnąć Orków od kryjówki bandy.Domyślając się po okrzyku Golug! , że napastnicy lękają się przede wszystkim zwiadowców Nargothrondu,umknął wraz z Orlegiem ku zachodowi.Zaraz też ruszył pościg.Długie kluczeniemiędzy drzewami wywiodło ich w końcu z lasu na Trakt, gdzie zostali dostrzeżeni,a Orleg padł przeszyty wieloma strzałami.Turina ocaliła kolczuga elfów, uciekłzatem samotnie w głuszę po drugiej stronie, dzięki szybkim nogom i sztucezacierania śladów uchodząc wreszcie prześladowcom.W ten sposób znalazłsię w głębi nie znanej mu krainy.Wówczas Orkowie, obawiając się ataku elfówz Nargothrondu, zabili więzniów i szybko oddalili się na północ.Minęły trzy dni, a Turin wraz z Orlegiem nie wracali i niektórzy spośródbanitów zaczęli poszeptywać, że może by wyjść wreszcie z tej jaskini, w której sięskryli, ale Androg nie wyrażał zgody.Gdy się tak kłócili, nagle stanęła przed nimiszara postać.To Beleg odnalazł ich wreszcie.Podszedł bez broni i pokazał pustedłonie, oni jednak zerwali się przerażeni, a Androg zaszedł przybysza od tyłui zarzucił nań pętlę, krępując elfowi ręce. Jeśli goście wam niemili, to straże się wystawia powiedział Beleg. Czemu mnie tak witacie? Przybywam w przyjazni i szukam mego przyjaciela.Słyszałem, że zwiecie go Neithan.89 Nie ma go tu odparł Ulrad. Ale chyba długo nas szpiegowałeś, skoroznasz jego imię? Od dawna szedł za nami powiedział Androg. To on był naszym cie-niem.Teraz dowiemy się, po co naprawdę to czynił. I kazał przywiązać Belegado drzewa obok jaskini.Spętawszy mu ciasno ręce i nogi, wzięli go na spytki.Be-leg wszakże jedną miał tylko odpowiedz na wszystkie pytania: Przyjacielem Neithana jestem od chwili, gdy po raz pierwszy spotkałem gow lasach.Był wówczas ledwie dzieckiem.Z miłości go szukam i dobre przynoszęmu wieści. Zabijmy go i pozbądzmy się szpiega powiedział rozzłoszczony Androg,zezując pożądliwie na wielki łuk elfa.Jednak kilku bardziej litościwych wstawiłosię za Belegiem, a Algund stwierdził: Dowódca może wrócić lada chwila, a wówczas pożałujesz gorzko, żeś za jed-nym zamachem pozbawił go i przyjaciela, i dobrych nowin. Nie wierzę w gadkę tego elfa rzekł Andróg. Jest szpiegiem Króla Doria-thu.Ale jeśli naprawdę ma jakieś wieści, to niech nam je przekaże, a my osądzimy,czy dość tego, by zostawić go przy życiu. Poczekam na waszego przywódcę odparł Beleg. No to postoisz tutaj, aż się namyślisz powiedział Andróg.Za jego namową zostawili Belega przywiązanego do drzewa bez jedzenia czywody, a sami rozsiedli się w pobliżu z ucztą.Więzień jednak nie odezwał się donich ani słowem.W ten sposób minęły dwa dni i dwie noce.Coraz bardziej zalęk-niona i wściekła banda przebąkiwać zaczęła o pilnym wymarszu.Gotowi byli jużzabić elfa.Gdy noc zapadła, zebrali się wkoło drzewa, a Ulrad przyniósł płonącągłownię z niewielkiego ogniska rozpalonego u wylotu jaskini.W tejże chwili po-wrócił Turin.Podkradł się cicho, jak to miał we zwyczaju, i przystanął w mrokupoza ludzkim kręgiem.Stamtąd dojrzał i rozpoznał w świetle pochodni wymize-rowaną twarz Belega.Jak piorunem rażony skoczył do drzewa.Natychmiast stopniały lody jego ser-ca i łzy napłynęły do oczu. Belegu! Belegu! krzyknął. Skąd się tu wziąłeś? I czemu tak stoisz? Niezwłocznie przeciął więzy i Beleg padł mu w ramiona.Wysłuchawszy całej opowieści swoich ludzi, Turin wpadł w złość, jednak pókico Beleg był najważniejszy.Pielęgnując go najlepiej, jak tylko potrafił, rozmyślałTurin o swoim dotychczasowym życiu w lasach, samemu sobie czyniąc wyrzuty.Często bowiem zdarzało się, że banici zabijali obcych, którzy zbliżyli się nieopatrz-nie do obozowiska, nieraz napadali też na wędrowców, a on nijak ich przed tymnie powstrzymywał, złe rzeczy opowiadając o Królu �ingolu i Szarych Elfach.90Tak zatem, gdyby kamraci uznani zostali za bandę wroga, jego byłaby w tym wina.Pełen zgorzknienia zwrócił się do podwładnych: Okrutni byliście bez widomej potrzeby [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy