Simone Elkeles 02 Prawo przycišgania

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wpuszczają nas dośrodka.Diego prowadzi mnie do frontowychdrzwi i do gabinetu, który jest taki wielki, żeonieśmieliłby nawet dyrektora generalnegokorporacji.Za biurkiem z ciemnego drewna siedzi jakiśblondas.Pewnie Devlin.Ma na sobie granatoweubranie i jasnoniebieski krawat pod kolor oczu.Pokazuje mi, żebym usiadł po drugiej stronie.Nie siadam, więc dwóch przerośniętych kolesi zsamochodu staje po obu moich bokach.Jestem na niebezpiecznym terytorium, alewytrzymuję presję. Powiedz swoim pieskom, żeby dały mispokój mówię.Devlin każe kolesiom odejść, więc cinatychmiast ruszają do drzwi i je blokują.Ciekawe, ile im płaci, żeby chodzili na dwóchłapkach.Diego też jest w pokoju, cichy zastępca szefa.Devlin odchyla się w krześle i taksuje mniewzrokiem. Więc to ty jesteś Carlos Fuentes, ten, októrym Diego tyle mi opowiadał.Mówi, żeurwałeś się z Guerrero del barrio.Zmiałeposunięcie, Carlos, ale jak postawisz nogę wMeksyku, będziesz martwy. I po to mnie tu ściągnąłeś? pytam. Jeśliskumałeś się z Guerrero del barrio i kazali cipozbyć się mnie, to po co Nick mnie wrobił? Bo nie chcemy się ciebie pozbyć, Fuentes wtrąca Diego. Mamy zamiar cię wykorzystać.Mam ochotę wygarnąć im, że nikt nie będziemnie kontrolował ani wykorzystywał, ale siępowstrzymuję.Im więcej powiedzą, tym więcejinformacji uzyskam. Prawda jest taka, Fuentes mówi Diego żemoglibyśmy odesłać cię do Guerreros wkawałkach, ale robimy ci przysługę, a ty nam sięodwdzięczysz jako chłopak na posyłki.Chłopak na posyłki.To znaczy, że mam byćich ulicznym dilerem i nie puścić pary, jeśli mniegliny nakryją.Włożyli prochy do mojej szafki,żeby sprawdzić, czy wsypię Nicka.Gdybym tozrobił, załatwiliby mnie bez wahania i terazleżałbym już pewnie w kostnicy.Udowodniłem,że nie jestem kapusiem, więc uznali, że mogę sięprzydać.To przypomina grę komputerowąBrandona, tylko że ta toczy się na śmierć i życie.Devlin wychyla się do przodu. Postawmy sprawę jasno, Fuentes.Pracujeszz nami, to nie masz się czym martwić.No ibędziesz bogatym dzieciakiem. Wyciąga zbiurka kopertę i przesuwa w moją stronę.Zajrzyj.Biorę kopertę.W środku jest plikstudolarówek więcej niż kiedykolwiek miałemw ręku.Odkładam ją z powrotem na biurko. Zabierz ją, jest twoja mówi Devlin. Niechci da przedsmak tego, co możesz zarobić u mniew tydzień. To rodzina Devlinów jest powiązana zGuerreros? Kiedy to się stało? Sprzymierzam się z każdym, kto pomoże mizbliżyć się do ostatecznego celu. A jaki to cel? Władza nad światem?Devlin się nie śmieje. Na tę chwilę chodzi o przyjęcie dostaw, któreidą z Meksyku.I dopilnowanie, żeby trafiły tam,gdzie trzeba, jeśli rozumiesz, o czym mówię.Rodriguez uważa, że masz do tego kwalifikacje.Nie jestem szefem ulicznego gangu, który walczyo terytorium, nie interesuje mnie twój kolorskóry ani narodowość.Jestem biznesmenem,prowadzę interesy.Mam gdzieś, czy jesteśczarny, biały, z Azji czy z Meksyku.Do diabła,pracuje dla mnie więcej Rosjan niż na Kremlu.Dopóki przynosisz mi zyski, chcę, żebyś dlamnie pracował. A jeśli ja nie chcę? pytam.Devlin patrzy na Rodrigueza. Twoja mam� mieszka w Atencingo, tak? pyta Rodriguez i od niechcenia robi krok w mojąstronę. Z twoim młodszym bratem.Chyba mana imię Luis.Słodki dzieciak.Mój człowiekobserwuje ich od kilku tygodni.Wystarczy jednosłowo, a polecą kulki.Będą martwi w mgnieniuoka.Przyskakuję do Rodrigueza, nie zważając nato, że prawdopodobnie ma broń.Nikt nie będziegroził mojej rodzinie.Zasłania twarz rękoma, alejestem szybki i dopadam go, zanim dwajnapakowani goście chwytają mnie za ręce iodciągają. Jeśli zrobisz coś mi familia, wyrwę ci topieprzone serce gołymi rękami ostrzegam istaram się oswobodzić.Rodriguez trzyma się za policzek, w który muprzyłożyłem. Nie pozwólcie mu odejść rozkazuje, apotem rzuca pod moim adresem stekprzekleństw po angielsku i hiszpańsku. Jesteśloco, wiesz? S�.Muy loco mówię, kiedy jeden z kolesiówluzuje chwyt, żeby złapać mnie mocniej.Wymierzam mu mocnego kopniaka, aż lądujena ścianie, z której z impetem spada obraz irozbija się o podłogę.Rozglądam się, co jeszczemogę zniszczyć, żeby pokazać im, że nie jestemjakimś zasrańcem, który stuli ogon ze strachu,kiedy ktoś grozi jego rodzinie.Do pokoju wpadają jeszcze dwaj kolesie.Cholera.Jestem twardy i umiem kopnąć w dupę,ale pięciu nie dam rady.Nie licząc Devlina, którysiedzi w wielkim skórzanym fotelu i patrzy, jaksię naparzamy, jakby to była najlepsza rozrywkana świecie.Udaje mi się oswobodzić i bronię się przezkilka minut, ale dwóch gości napiera i przyciskamnie do ściany.Trzeci zaczyna okładać mniepięściami, aż robi mi się ciemno w oczach.Niewiem nawet, czy to Rodriguez, czy któryś ztamtej czwórki.Zwiat się rozmywa.Próbuję walczyć, ale po każdym ciosie wżołądek zwijam się z bólu.Kiedy pięść ląduje namojej szczęce, po kilku uderzeniach czuję smakkrwi.Walą we mnie jak w wór treningowy.Zbieram całą energię, ignorując nieznośnyból.Wyrywam się i rzucam do przodu.Zderzamsię boleśnie z jednym z nich.Nie poddam się bezwalki, nawet jeśli nie mam szans na wygraną.Moja przewaga jest krótkotrwała.Odciągająmnie i przewracają na dywan.Jeśli uda mi sięwstać, może jeszcze któregoś walnę, ale bijąmnie pięściami i nogami, gdzie popadnie, i czuję,że moja energia gaśnie.Mocny i bolesnykopniak w plecy uzmysławia mi, że jeden z nichma podkute metalem buciory.Ostatkiem siłłapię gościa za nogę.Potyka się, ale to nie maznaczenia.Jestem pokonany.Nie mam siływalczyć, nie mam energii& Przerazliwy bólprzeszywa całe ciało przy każdym ruchu.Mogęsię tylko modlić o to, żebym szybko straciłprzytomność& albo umarł.W tej chwilipowitałbym z radością i jedno, i drugie.Kiedy przestaję się bronić, Devlin krzyczy,żeby przestali. Podnieście go rozkazuje.Sadzają mnie na krześle naprzeciw Devlina,który nadal patrzy na mnie jak wszechmocnyprezes korporacji w nieskazitelnym garniturze.Moja koszula wisi w strzępach, cała upapranakrwią.Devlin podnosi mi głowę. Uznaj, że w ten sposób wystąpiłeś zGuerreros del barrio i dołączyłeś do rodzinyDevlina.Jesteś teraz Devlinem.Wiem, że mnienie zawiedziesz.Nie odpowiadam.Do diabła, nie wiem nawet,czy dałbym radę, gdybym chciał.Ale wiem napewno, że nie jestem Devlinem i nigdy nie będę. Doceniam twojego ducha walki, ale nieniszcz mi więcej domu i nie rzucaj się na moichludzi, bo cię wykończymy.Wychodzi z pokoju, ale przedtem każe swoimludziom posprzątać gabinet.Zciągają mnie z krzesła.Potem nic nie wiem.Odzyskuję świadomość, kiedy upychają mnie natylne siedzenie SUV-a. Nie walcz ze mną ani z Devlinem mówiRodriguez, kiedy wracamy. Mamy wielkieplany i jesteś nam potrzebny.Ludzie Devlina niemają powiązań z Meksykiem tak jak my.Dziękitemu jesteśmy dla niego cenni.W tej chwili nie czuję się zbyt cenny.Głowachce mi eksplodować [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy