hoss

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Skazany był przyzwoitym,człowiekiem, lat około trzydziestu, żonatym, ojcem trojga dzieci; dotych-czas pełnił służbę sumiennie i wiernie, a teraz padł ofiarą swej ufnościi dobroci serca.Poszedł na śmierć opanowany i spokojny.Nie mogę jednak pojąć do dnia dzisiejszego, jak ja mogłem spokoj-nie dać rozkaz ognia.Trzej żołnierze, którzy strzelali, nie wiedzieli,kogo mają zastrzelić; dobrze, że nie wiedzieli, może zadrżałyby im ręce.Wewnętrzne wzburzenie ledwie pozwoliło mi przyłożyć skazanemu pi-stolet do skroni, aby oddać strzał dobijający.A jednak potrafiłem siętak opanować, że obecni nie zauważyli nic szczególnego.W parę dnipózniej rozmawiałem z jednym z trzech podoficerów oddziału egzeku-cyjnego i spytałem go o to.Ta egzekucja wciąż stoi mi przed oczyma w związku z nieustannymżądaniem od nas przezwyciężania się i nieugiętej surowości.Wówczasmyślałem, że było to już zbyt nieludzkie, a Eicke wciąż prawił kazania,że trzeba być jeszcze twardszym.SS-man musi umieć zgładzić nawetnajbliższych krewnych, gdy wykroczą przeciwko państwu lub ideiAdolfa Hitlera.,,Ważne jest tylko jedno: rozkaz!" To był nagłówek jegolistów.Co to znaczyło i co Eicke przez to rozumiał dowiedziałem się40SS-Obergruppenf�hrer Keinhard Heydrich (ur.7.3.1904 r.) był członkiem NSDAP(nr 544916) i SS (nr 10120).W 1936 r.został powołany na Szefa Policji Bezpieczeństwa i Służ-by Bezpieczeństwa, a w 1939 r.- na szefa RSHA.Po rozbiorze Czechosłowacji we wrześniu1938 r.i utworzeniu tzw.Protektoratu Czech i Moraw Heydrich został mianowany zastępcąprotektora (von Neuratha).W czerwcu 1942 r.podczas pobytu w Pradze Heydrich zostałzgładzony przez czeski ruch oporu.%7łona Heydricha Lina pobiera pensję jako wdowapo poległym" generale SS.w tych pierwszych tygodniach wojny.Nie tylko ja, lecz także wielustarych oficerów SS.Niektórzy z nich, mający wysoki stopień służbowy i od dawna nale-żący do SS, mieli odwagę powiedzieć w kasynie, że ta katowska robotahańbi czarny mundur SS.Doniesiono o tym Eickemu.Wezwał ich dowytłumaczenia wypowiedzianych słów, potem zwołał zebranie wszyst-kich oficerów należących do jego oranienburskiej placówki i zwróciłsię do zebranych mniej więcej w ten sposób:Uwagi tych osób o katowskiej robocie SS świadczą, że mimo dłuż-szej przynależności do SS nie pojęły one jeszcze jej zadań.Najważniej-szym zadaniem SS jest ochrona nowego państwa za pomocą wszystkichmożliwych środków.Każdy przeciwnik zależnie od stopnia swegoniebezpieczeństwa musi być albo należycie izolowany, albo zniszczo-ny.I jedno, i drugie może być wykonane tylko przez SS.Jedynie w tensposób da się zapewnić państwu bezpieczeństwo do czasu stworzenia no-wych ustaw rzeczywiście chroniących państwo i naród.Zniszczenie wrogapaństwa wewnątrz kraju jest takim samym obowiązkiem jak zniszczeniego na froncie, a więc nigdy nie może być nazywane obelżywie.Poczy-nione wypowiedzi wskazują na obciążenie dawnymi, mieszczańskimipoglądami, które wskutek rewolucji Adolfa Hitlera stały się od dawnaprzestarzałe.Wypowiedzi te świadczą o miękkości i niegodnym oficeraSS uczuciowym mazgajstwie, które może się stać nawet niebezpieczne.Dlatego też musi on winnych zameldować Reichsf�hrerowi SS do uka-rania.Wyprasza sobie raz na zawsze takie ślamazarne nastawienie.W swoich szeregach potrzebuje tylko ludzi bezwzględnie twardych,którzy rozumieją znaczenie trupiej główki noszonej jako szczególna od-znaka honorowa.Reichsf�hrer SS nie ukarał wprost tych oficerów.Zostali tylkoostrzeżeni przez niego osobiście i odpowiednio pouczeni.Nie awanso-wali jednak i przez całą wojnę pozostali tylko Obersturmf�hreramii Hauptsturmf�hrerami w SS.Musieli też pozostać w zasięgu władzyinspektora obozów koncentracyjnych aż do końca wojny.Ponieśliciężkie konsekwencje, nauczyli się jednak milczeć i spełniać swojeobowiązki z zaciśniętymi zębami.Na początku wojny więzniowie obozów koncentracyjnych godni no-szenia broni stanęli przed komisjami poborowymi okręgowych komendwojskowych.Uznanych za zdolnych do służby wojskowej zgłaszano doGestapa lub do RKPA; urzędy te albo kierowały takie osoby do służbywojskowej, albo też zatrzymywały je.W Sachsenhausen było wielu badaczy Pisma św.Wielu z nich odmó-wiło pełnienia służby wojskowej, za co zostali skazani na śmierć przezReichsf�hrera SS.Rozstrzelano ich w obozie w obecności wszystkichwięzniów ustawionych w szeregach.41 Badacze Pisma św.musieli przy-patrywać się egzekucji z pierwszych szeregów.Poznałem już wielu religijnych fanatyków: w miejscach odpusto-wych i w klasztorach w Palestynie, Hedżasie, Iraku i Armenii, kato-lików i prawosławnych, muzułmanów, szyitów i sunitów.Lecz badaczePisma św.w Sachsenhausen, a szczególnie dwaj z nich, przewyższalito wszystko, co dotychczas widziałem.Ci dwaj, szczególnie fanatyczni,odmawiali udziału we wszystkim, co miało jakikolwiek związek zesprawami wojskowymi.Nie stawali na baczność, a więc nie zsuwaliobcasów, nie przykładali rąk do szwów spodni, nie zdejmowali czapek.Mówili, że oznaki czci należą się tylko Jehowie, a nie człowiekowi.Nie istnieją dla nich żadni przełożeni, jedynym ich przełożonym możebyć tylko Jehowa.Tych dwóch osobników trzeba było usunąć z blokubadaczy Pisma św.i zamknąć w areszcie, ponieważ wzywali innychbadaczy Pisma św.do podobnego postępowania.Eicke skazał ich kilkakrotnie na karę chłosty z powodu ich niezdys-cyplinowanego zachowania się.Karę chłosty przyjęli z takim entuzjaz-mem, że można ich było posądzać niemal o perwersyjne usposobienie.Prosili komendanta o dalsze kary, aby tym lepiej mogli służyć swejidei i Jehowie.Po przeglądzie wojskowym, który jak to zresztą byłodo przewidzenia całkowicie zbojkotowali (odmówili nawet jakiegokol-wiek podpisu na dokumencie wojskowym), zostali także skazani naśmierć przez Reichsf�hrera SS.Gdy im w areszcie oznajmiono o wyroku, wpadli w niepohamowanąradość i zachwyt; nic mogli doczekać się egzekucji.Wciąż składali ręce,patrzyli z zachwytem w górę i wołali bezustannie: Już wkrótce będzie-my u Jehowy, cóż za szczęście, że jesteśmy wybrańcami losu!" Parędni przedtem byli obecni przy egzekucji swych współwyznawcówi wtedy nie można ich było utrzymać chcieli, aby również i ichrozstrzelano.Na to opętanie nie można było patrzeć.Przembcą musianoich zabrać do aresztu.Na swoją egzekucję biegli niemal kłusem.W ża-den sposób nie chcieli dać się związać, aby tylko móc wznosić, ręce doJehowy.W olśnieniu i zachwycie nie mającym już w sobie nic ludz-kiego stali przed drewnianą ścianą, czekając na rozstrzelanie.W tensposób wyobrażałem sobie pierwszych chrześcijańskich męczennikówczekających na arenie, aby rozszarpały ich dzikie zwierzęta.Szli naśmierć z rozjaśnionym obliczem, z oczyma skierowanymi ku niebu, zezłożonymi do modlitwy wzniesionymi rękami.41Nazwiska rozstrzelanych wówczas badaczy Pisma św.zawiera Dok.Norymb.NO-190.Patrz równieżE.K o g o n: Der SS-Staat, 1946, s.211 i n.Wszyscy, którzy widzieli ich śmierć, byli wzruszeni; nawet na plu-tonie egzekucyjnym zrobiło to wrażenie.Badacze Pisma św.tą męczeń-ską śmiercią swych współwyznawców zostali jeszcze bardziej umocnieniw swej wierze jako świadkowie Jehowy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy