Hekuba Orzeszkowa E

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A kiedy zobaczymy się? Może jutro znów na spacer tuprzyjdziecie! I ja przyjdę.Pogadamy sobie i ja znowu na wasze liczko cudne popatrzę.A októrej godzinie? U mnie o tej porze czasu najwięcej.Umówiły się, że nazajutrz zejdą się znowu na tym miejscu, o godzinie czwartej, a teraz jużnieco pózno jest i Ina śpieszy.śpieszy.Coś ją pcha, na skrzydłach niesie ku tej wystrojo-nej, wesołej kobiecie, która wczoraj mówiła jej rzeczy tak miłe, tak miłe, że aż spać w nocynie mogła.Jakby jej, kto wśród ciszy nocnej do ucha szeptał słowa: C'est une d�eesse A po-tem: O niczym więcej, jak tylko o was mówić nie może.I jeszcze: Borys! Borys! KniazBorys! Zlicznie imię to brzmi.Zaszeleściła pomiędzy drzewami jedwabna suknia Heleny Iwanówny, inna niż wczoraj ijeszcze ładniejsza, jak srebrne pajęczynki rozwiewały się na kapeluszu jej małe, białe piórka,gdy ujrzawszy Inę na jej spotkanie biegła.Kaczkowatym krokiem biegła i z uśmiechem rado-snym ręce Iny pochwyciwszy w oba policzki ją ucałowała.Można by z powitania tego wno-sić, że znają się od dawna i kochają się serdecznie.Ale też nie udaną i nie obłudną była ser-deczność Heleny Iwanówny.Rubaszna i naiwna, była ona, owszem, samorzutną, szczerą.Potrzebną na coś Helenie Iwanównie była Ina, niewątpliwie, ale że podobała się jej i budziław niej sympatię, to również było niewątpliwe. Przyszliście! Jak to dobrze! Myślałam już, że może nie przyjdziecie, i zaczynało mi ro-bić się smutno! Ja was polubiła! Od pierwszego spojrzenia polubiła ja was za waszą młodość,za waszą piękność, za waszą jakąś taką., anielską.Już nie wiem, jak powiedzieć! Na waspatrzeć to tak samo jak miód słodki jeść.Za wami wszyscy przepadać muszą! Powiedzcieprawdę: wielu już mężczyzn za wami się włóczyło? Wielu na was żenić się chciało? Możejuż żenicha.przepraszam.narzeczonego macie? A? Powiedzcie!Pod czułym, wesołym i razem bystrym, świdrującym spojrzeniem czarnych, świecącychoczek rumieniła się Ina, ale zarazem czuła nieopisaną błogość.Czuła, że jest przez tę kobietęlubioną, podziwianą, uwielbianą.Z cichym też uśmieszkiem szepnęła: Nikt jeszcze nie oświadczył się o mnie i narzeczonego nie mam.Ośmnaście lat dopierozeszłej zimy skończyłam. Toż to młodość! Boże mój! Jaka to śliczna rzecz taka pierwsza, ranna (wczesna) mło-dość! Wy, Ino Julianówno, jesteście jak kwiat, co jeszcze niezupełnie z puczka (pąka) sięrozwinął.Ale zawszeż jak to być może, abyście żenicha, przepraszam.narzeczonego jesz-cze nie mieli? Was już od matki porwać byli powinni.Wy już powinni być niewiestą (na-rzeczoną) albo i żoną jakiego polskiego pana, wielkiego pana:., bo wam trzeba w złocie cho-54dzić, karetami jezdzić, na wielkim świecie błyszczeć.Jakim sposobem stało się, że tak niejest jeszcze? Powiedzcie?Inka z cicha i z wdziękiem wielkim historię okolicy swej w latach ostatnich opowiadaćzaczęła.%7łałoba narodowa od lat dwóch.tańców ani innych wesołych zebrań żadnych niebywało.A potem wszyscy coraz więcej zajętymi być poczęli rzeczami poważnymi, publicz-nymi i nikt o zabawach ani różnych.takich rzeczach wcale nie myślał.Helena Iwanówna z politowaniem żałosnym i razem wzgardliwym głową wstrząsać za-częła. O miatieżu (o buncie) myśleli.Do miatieża przygotowywali się.do nieszczęścia swe-go.do zguby swojej.I zaczęła ubolewać nad nierozwagą, nad szaleństwem tych, którzy głowami swymi murprzebić próbowali, którzy z motyką na wojnę przeciwko słońcu wybrali się, którzy zdroweszyje dobrowolnie pod ostry miecz wyciągali, bo Rosja to mur, to słońce, to miecz.a onico? wariacja jakaś chyba do nich przystąpiła! I po co? o co? za co?Ina nieśmiało szepnęła: Za ojczyznę! Zostawcie! (dajcie pokój), Ino Julianówno! zaśmiała się Helena Iwanówna. Wy takamłodziutka, powtarzacie, coście słyszeli.wierzycie w to, w co wam wierzyć przykazano, atymczasem na szerokim świecie, którego nie znacie.Mówić zaczęła o tym, że na szerokim świecie wszyscy rozumni ludzie od dawna już w ta-kie predrazsudki (przesądy) wierzyć przestali.Ziemia wszędzie jest jednakowa i słońce jed-nakowe, i człowiek szczęśliwym albo nieszczęśliwym być może tak samo w jednym kraju jaki w innym.Ot, na przykład matka jej: Polką urodziła się, za ruskiego poszła i cóż jej złegostało się? Nic wcale.Naprzeciw (przeciwnie).Wesoło sobie życie przeżyła i ją, córkę swoją,przed śmiercią dobrze za mąż wydała.Albo kniaz Borys Elpidorowicz.Przecież ojciec jegoCzerkiesem był i za młodu nawet do zbuntowanych należał, razem a Szamilem przeciwkoRosji wojował, ale potem do rozumu przyszedł, wiarę ruską przyjął, na ruskiej ożenił się,wielkim generałem został i ot, syn jego o czerkiestwie swoim już i zapomniał! Takich ludzina świecie pełno jest, i to są rozumni ludzie.Bo jeżeli nawet i dopuszczać (przypuszczać)pojęcie ojczyzny, to przecież do wielkiej, silnej, szczęśliwej przyjemniej i wygodniej jestnależeć niż do małej, słabej, upokorzonej (podbitej).Trzeba tylko rozum mieć, a zaraz poka-że się, że, wszystkie te predrazsudki to tylko męki różne ludziom zadają, a czasem nawet izgubę im przynoszą, jak teraz na przykład tym, którzy ten bezrozumny miatież podnieśli.Mówiła z przejęciem się, z zapałem.Znać było, że we wszystko, co mówi, bardzo szcze-rze i bardzo naiwnie wierzy.Małe, białe piórka trzęsąc się nad jej kapeluszem słowom jejpotakiwać się zdawały [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy