Czerwone i czarne t.2 Stendhal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ktowie, czego doznaje człowiek w pół drogi do wielkiego czynu?.Te górne myśli zmąciło niespodziane zjawienie się panny de la Mole, która weszła dobiblioteki.Julian był tak przepełniony podziwem dla wielkości Dantona, Mirabeau, Carno-45ta, którzy umieli nie dać się pokonać, że wzrok jego zatrzymał się na pannie de la Molezupełnie bez myśli: nie ukłonił się jej, nie widział jej prawie.Skoro wreszcie wielkie jegooczy, tak szeroko rozwarte, spostrzegły jej obecność, zgasły nagle.Panna de la Mole za-uważyła to z goryczą.Na próżno poprosiła go o Historię Francji V�ly ego, umieszczoną na najwyższej półce,co zniewoliło Juliana do sięgnięcia po drabinkę.Julian wszedł na drabinę, znalazł tom, od-dał go pannie, jeszcze nieprzytomny.Odnosząc drabinę uderzył w pośpiechu łokciem wszybę bibliotecznej szafy; brzęk szkła obudził go wreszcie.Zaczął skwapliwie przepraszaćpannę de la Mole; chciał być grzeczny, ale był tylko grzeczny.Matylda widziała wyraznie,że zaszła go nie w porę i że wolałby zostać ze swymi myślami niż z nią rozmawiać.Popa-trzywszy nań długo, odeszła z wolna.Julian spoglądał za odchodzącą.Z przyjemnościąstwierdził kontrast między prostotą jej stroju a wczorajszym wykwintem.Różnica fizjono-mii była równie uderzająca.Młoda dziewczyna, tak wyniosła na balu u księcia de Retz,miała w tej chwili wzrok niemal błagalny. Tak myślał Julian ta czarna suknia jeszczelepiej uwydatnia jej kibić.Postawę ma królewską, ale czemu jest w żałobie? Jeśli spytamkogo o to, może znów popełnię niezręczność?Julian ochłonął zupełnie. Muszę odczytać wszystkie listy pisane dziś rano: Bóg wie,ile znajdę nonsensów! Gdy zmuszając się do uwagi czytał pierwszy list, usłyszał szelestjedwabnej sukni; odwrócił się żywo; panna de la Mole stała o dwa kroki i śmiała się.Toponowne wtargnięcie podrażniło Juliana.Matylda uczuła wyraznie, że jest niczym dla tego chłopca; śmiechem chciała pokryć za-kłopotanie, co jej się też udało. Widzę, że pana zaprząta coś bardzo zajmującego, panie Sorel.Czy nie jaka ciekawaanegdota tycząca spisku, któremu Paryż zawdzięcza obecność hrabiego Altamira? Niech mipan powie, o co chodzi, straszniem ciekawa: będę dyskretna, przysięgam!Zdziwiła się sama, słysząc własne słowa.Jak to, ona błaga domownika! Zakłopotanie jejwzrosło, dodała lekko: Co mogło z pana, zazwyczaj tak zimnego, uczynić istotę natchnioną, coś na kształtproroka z Michała Anioła?To nagłe niedyskretne pytanie, raniąc Juliana głęboko, wtrąciło go z powrotem w niepo-czytalność: Czy Danton dobrze zrobił, że kradł? rzekł gwałtownie, z coraz dzikszym wyrazem.Czy rewolucjoniści w Piemoncie, w Hiszpanii powinni byli wciągnąć lud do zbrodni? Od-dać ludziom, nawet niegodnym, rangi, ordery? Czy ludzie, którzy by przywdziali te ordery,nie musieliby się lękać powrotu króla? Czy należało wydać skarb w Turynie na grabież?Słowem, pani rzekł zbliżając się ze straszną twarzą czy człowiek, który chce wygnać zziemi głupotę, zbrodnię, powinien przejść jak burza i zadawać ciosy na oślep?Matylda zlękła się, nie mogła wytrzymać jego spojrzenia, cofnęła się.Popatrzyła nańchwilę; następnie, wstydząc się swego lęku, lekkim krokiem wyszła z pokoju.46XL.KR�LOWA MAAGORZATAMiłości, w jakimż szaleństwiekażesz nam znajdować rozkosz?Listy zakonnicy portugalskiejJulian odczytał listy; rozległ się dzwon na obiad. Jakiż ja musiałem się wydać śmiesz-ny tej paryskiej lalce! myślał. Cóż za szaleństwo mówić jej szczerze to, o czym myśla-łem.Ba, może nie takie szaleństwo! W tej chwili szczerość była kwestią godności.Po cóż zresztą pytała o rzeczy poufne! To była niedyskrecja, brak taktu.Moje poglądyna Dantona nie wchodzą w zakres świadczeń, za które jej ojciec mi płaci.Kiedy Julian wszedł do jadalni, wyrwała go z dumań żałobna suknia panny de la Mole;uderzyła go tym więcej, iż nikt z rodziny nie był ubrany na czarno.Po obiedzie uczul, że egzaltacja, w której spędził cały dzień, minęła zupełnie.Szczę-ściem, był tego dnia na obiedzie ów łacinnik, członek Akademii. Ten może najmniej będzie sobie drwił ze mnie pomyślał Julian jeśli, jak przypusz-czam, pytanie moje o żałobę panny de la Mole okaże się głupstwem.Matylda spoglądała nań dziwnie. Oto zalotność kobiet wielkiego świata, jak mi je od-malowała pani de R�nal myślał Julian. Byłem opryskliwy dziś rano, nie uległem jejkaprysowi, kiedy miała chętkę do rozmowy.Nabrałem ceny w jej oczach.Ale to wróci,wróci, jej arystokratyczna pycha potrafi znalezć odwet.Ha! Niech próbuje! Cóż za różnicaz tą, którą straciłem! Co za urocza naturalność, co za prostota! Znałem jej każdą myślwcześniej niż ona sama, czytałem w jej duszy.W sercu jej walczyła przeciw mnie jedynieobawa śmierci którego z dzieci; zrozumiałe i naturalne przywiązanie, sympatyczne nawetdla mnie, który przez nie cierpiałem.Byłem głupiec.Rojenia moje o Paryżu nie pozwoliłymi ocenić tej wzniosłej kobiety.Cóż za różnica, wielki Boże! A tutaj co? Oschła i wyniosłapróżność, wszystkie odcienie miłości własnej, i nic więcej.Ruszono od stołu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy