Czajka Stachowicz Izabela Dubo Dubon Dubonnet

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Co ty robisz? Zgubiłeś coś i szukasz na trotuarze? - spytałam zdziwiona, przystając przy nim.- Nie, tylko zdejmuję lakierki!- Co to znaczy zdejmuję lakierki ? Więc w czym będziesz szedł po ulicy?- Jeśli zdejmuję lakierki, to znaczy, że będę szedł w skarpetkach, a lakierki poniosę w rękach.- Nie! nigdy się na to nie zgodzę - iśd po bulwarze z kawalerem, który w rękach niesie swoje pantofle -nigdy!- Belluniu, zrozum, że moje obuwie jest chyba o cały numer za małe, przeżywam nieopisaną mękę,otarłem sobie skórę na stopach, potwornie mnie boli.O! Co za rozkosz zdjąd te narzędzia tortur!Płakałam ze wstydu.Tak nisko upaśd, iśd nocą po bulwarze Montparnasse, gdzie jest jasno jakw dzieo od latarni, od wystaw, z kawalerem, który maszeruje w skarpetkach, a w rękach niesielakierki.- Wstydziłabyś się buczed z tego powodu.przyjechałaś z Koziej Wólki, masz umysłowośd drobnejmieszczki z prowincji, brzydzę się taką mentalnością.- Och, Boże! Przecież można byd geniuszem swojej epoki, można byd genialnym malarzem, a przy tymnie chodzid w skarpetkach po bulwarach.Nigdy nie widziałam, żeby Kisling czy Vlaminck, czy Derainchodzili w skarpetkach po mieście.- Bo mają odpowiedni numer butów, idiotko! I zamknij dziób, już jesteśmy przy Rotonde - wszyscybędą myśled, że coś złego zrobiłem.%7łe mnie też Pan Bóg pokarał taką kretynką.Przy najbardziej wysuniętym narożnym stoliku siedziała nasza polska kompania.Tytus Czyżewskiz miejsca zobaczył moje spuchnięte oczy i błyszczący od płaczu nos.- Co jej się stało? Coś jej zrobił? Nie odwracaj głowy! Do ciebie mówię - do ciebie, ty kamieniarzu odnagrobków pośmiertnych!August dumnie podniósł głowę:- Licz się ze słowami, garbata pokrako!- Jak śmiesz! - doskoczyłam do Augusta - odszczekaj natychmiast, bo cię nauczę.wyplujesz zęby.Ty,hrabia, co psy obrabia.Od stolika porwał się architekt Jerzy Gelbard.- Proszę o spokój.Nie róbmy widowiska - Francuzi się przyglądają.Guciu! Tytus! Czyście oszaleli? Apani raczy usiąśd i nie dolewad oliwy do ognia.- Do kelnera, który stanął za jego plecami, rzucił:- Deux ros�s.Piłam drobnymi łykami różowawe wino i ponuro patrzyłam przed siebie.August powiedział:- Ja cię nie odprowadzę.Może z tych tutaj wybierzesz sobie kogoś, ja dzisiaj butów nie włożę.Jerzy Gelbard skłonił się w moją stronę.- Jeśli pani pozwoli, to ja panią odprowadzę.Odprowadził, odprowadził i od tamtego wieczoru czternaście lat codziennie mnie odprowadzał.* * *Zbliżyła nas wiosna paryska.Pąki kasztanów na Montparnasse wystrzelają w górę białymiświecznikami na drodze do Ch�tillon i Fontenay-aux-Roses, jabłonie i grusze pokrywa białoróżowapiana kwiecia.Konwalie mają zbyt przenikliwą woo - słodycz ich oszałamia, a liliowy une botte deviolettes de Parme61 z zupełnie niewiadomych powodów każe twoim osłabłym nagle nogom przysiąśdna pierwszej napotkanej ławce.Za piękny jest Paryż.za bardzo odurzający.Wczoraj umówiliśmy się z Jerzym w Ogrodzie Luksemburskim, pojechałam tam metrem wprostz redakcji.Padał drobny, ciepły deszcz - ogród był prawie pusty, niebo szare, ale od czasu do czasu,pomiędzy wielkimi jak chusty obłokami, ukazywały się małe skrawki błękitu.Chodziliśmy, trzymającsię za ręce, pod ciemną zielenią drzew - przystawaliśmy - wtedy duże krople spadające z liści moczyłynam czoła i karki.Jerzy wyciągnął z kieszeni bukiecik bladoliliowych kulek - fiołki parmeoskie -i podał mi je wstydliwym gestem.61Pęczek fiołków parmeoskich.- Przepraszam, że takie zmięte, ale nosiłem je w kieszeni.Młody człowiek z kwiatami to rozpaczliwiegłupi widok, a chciałem ci je podarowad.Bukiecik był wymiętoszony i mokry.Przystanęliśmy pod wielkim, ciemnozielonym kasztanem -wszystkie jego świece gorzały bielą.Całowaliśmy się żarliwie, aa zabrakło mi tchu.Ręce miałszczupłe i delikatne, głaskał mi włosy, dotykał policzków, ust, a potem nakrył obie piersi gwałtownymruchem.- Przyjdziesz dzisiaj do mnie? - mówił zduszonym głosem, nie przestając mnie przytulad.- Och, Jerzy, jeszcze nie! Jeszcze nie.- Kochasz mnie?- Nie wiem, naprawdę nie wiem - chyba cię kocham.Cały park pachniał deszczem i wiosną - zielenią liści i mokrą ziemią.- To dlaczego - dlaczego nie chcesz?- Jerzyku, ja na pewno chcę, tylko jeszcze nie! Nie mogę, naprawdę nie mogę, to byłoby za łatwe.Od deszczu miałam już zupełnie mokrą twarz, szyję i ręce.- Słuchaj! Wezmy ślub, słyszysz.wezmiemy ślub, a potem będzie wszystko jak trzeba.Powiedz, żetak! Powiedz.Czułam jego ciepłe, śliczne ręce na sobie.Zapomniałam zupełnie, że przysięgłam nigdy nie wychodzidza mąż.Białe lichtarze kasztanów pachniały wiosną.Położyłam mokrą twarz na jego ramieniu.- Dobrze, Jerzyku, tylko z tym ślubem poczekajmy troszeczkę.ja chcę byd twoją narzeczoną.narzeczoną z Montparnasse.W zziębniętych, mokrych rękach trzymałam pęczek fiołków parmeoskich.Tamtej godziny w OgrodzieLuksemburskim cały świat pachniał, jak nigdy przedtem ani potem.Trzymając się za ręce wyszliśmy na rue de Vaugirard.Znowu padał drobniutki deszcz.Mżawka gęstymwelonem przysłaniała świat.- Jerzyku - mówiłam - Jerzyku, przy tobie nigdy nie poczuję się samotna, nigdy nie stanie się nic, comogłoby nas dzielid.Prawda?Jerzyk powiedział, że najważniejszą rzeczą jest bezwzględna ufnośd, że nie ma takiej mocy na świecie,która by mogła zachwiad jego wiernośd.O, mój Boże, że akurat temu Jerzykowi parę lat pózniej wWarszawie urodziłam dziecko.Córeczka w klinice umarła, a w dwa dni po jej śmierci przyszła do mniegorzko płaczącej do kliniki moja przyjaciółka Irka.- Przestao płakad! Ty nigdy niczego poza koocem swojego nosa nie widzisz - przestao płakad.Przecieżwszyscy w Warszawie wiedzą, że twój mąż Jerzyk , jak go nazywasz, od roku szaleje za swojąkochanką.Nie wiesz? Nie znasz jej? Przecież przychodzi do was.ona ma męża i dwoje dzieci.Niewiesz jeszcze? No ta czarna Stefa, która ma wąsy jak huzar.tak, ta bogata Stefa, dla której on budujewillę w Skolimowie.Naprawdę nie wiedziałam.Spadło to na mnie jak grom.Ale wtedy w Paryżu, w mglistym zmierzchu, wychodząc z Ogrodu Luksemburskiego, tuląc do nosamokre fiołki, wierzyłam święcie, że najważniejszą rzeczą jest bezwzględna ufnośd i że nie ma naświecie takiej mocy, która by mogła nią zachwiad [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy