[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednak poza peryferyjnymi neuronami zakończeń aferentnych, neurony działają wieloznacznie, ich wyładowania może powodować wiele różnych sygnałów, co jest cechą zapewniającą właściwe funkcjonowanie mózgu.Błędne funkcjonowanie neuronu bliskiego zakończeniom aferentnym powoduje tylko niewielkie ograniczenie dostępu do informacji wejściowej, lecz usterka neuronu w dalszej części łańcucha przekazywania informacji zsumowanej z wszystkich neuronów poprzedzających, mogłaby powodować znaczne zaburzenie funkcji mózgu.Dlatego mózg duplikuje ścieżki połączeń, co gwarantuje niezawodność.Jest ona większa niż niezawodność jego części składowych.Dla zobrazowania konieczności dublowania połączeń Dennett przytacza kalkulację, którą podał Arbib[27].Rozważany jest w niej łańcuch o n modułach (neuronach) oraz prawdopodobieństwo p usterki pojedynczego neuronu.Prawdopodobieństwo pojawienia się poprawnej informacji na wyjściu całego łańcucha wynosi (1 – p)ⁿ.Dla p=1% i n=70 wynosi ono 0,5.Wynik ten będzie o wiele mniejszy, jeżeli weźmie się pod uwagę ilość neuronów w mózgu.Dennett opowiada się za większym prawdopodobieństwem prawidłowego funkcjonowania neuronu, dublowaniem łańcuchów przenoszących tę samą informację i mechanizmami kontroli poprawności transmisji na różnych poziomach przekazu, co da w efekcie wysokie prawdopodobieństwo uzyskania poprawnej informacji na wyjściu.Postawiony przez Dennetta problem dotyczy wybierania przez mózg stosownych połączeń aferentno–eferentnych spośród wielu połączeń przypadkowych.Rozwiązując go należy wziąć pod uwagę złożoną naturę sygnałów neuronalnych oraz zasadę działania ewolucji, w której wystąpić musi konflikt pomiędzy pewnymi cechami środowiska a gatunkami, które mają zostać wyeliminowane.Odpowiednikiem tej zasady w mózgu jest niezgodność pewnych struktur funkcjonalnych ze schematem połączeń wrodzonych, które muszą pozostać niezmienione.Są one związane z zachowaniami użytecznymi i korzystnymi dla gatunku w całym jego procesie ewolucyjnym.Muszą one również mieć zdolność powstrzymywania rozwoju i usuwania struktur z nimi niezgodnych.Ma to odbywać się tak, jak w ewolucji gatunków, nie przez wyginięcie wszystkich przedstawicieli (w mózgu odpowiednich łańcuchów neuronalnych), lecz przez ich niezdolność do reprodukcji.Wewnątrzcerebralny proces ewolucyjny uniemożliwia powielanie struktur wcześniej odrzuconych.Całkowita redukcja wpływu impulsów pochodzących ze środowiska jest niemożliwa, gdyż są one potrzebne choćby po to, by zapoczątkować działanie systemu.Z drugiej strony mózg jako organ fizyczny nie mógłby wytwarzać żadnych nowych struktur wewnątrzcerebralnych, gdyby nie posiadał pewnych struktur początkowych umożliwiających dokonywanie wyborów i tworzenie konstrukcji.Struktury te nie muszą objawiać się w konkretnych zachowaniach.Równie skuteczna dla przetrwania jest ich obecność potencjalna.Zaczynają one funkcjonować dopiero w określonych sytuacjach, w których łączą właściwą reakcję organizmu z przyjemnością, a niewłaściwą z bólem.Ból i przyjemność spełniają funkcje kary i nagrody w procesie uczenia się organizmu, chociaż przy działaniach złożonych nie muszą one być bezpośrednio związane z jego kolejnymi posunięciami.Wyjaśniając proces uczenia się i rozróżniania w mózgu, zakłada się powstawanie struktur, które są tam z pewnego powodu.Dennett zwraca uwagę na istotność rozróżnienia na istnienie powodu do posiadania przez organizm struktury i na posiadanie przez organizm powodu do jej posiadania.Nie można powiedzieć o człowieku, że ma powód do posiadania określonej struktury neuronalnej.Istnieją określone powody jej wystąpienia, ale nie można powiedzieć, że to człowiek ma te powody.Powodem istnienia struktury neuronalnej są określone warunki użyteczne dla przetrwania organizmu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]