Graves Robert Corka Homera

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Uniósł białą pałeczkę, która podobnie jakjego sandały z piórami wskazywała, iż jest nietykalny, i wygłosił długą płynną mowę.Rozpoczął wstępem wychwalającym lud Elymów ich męstwo, uczciwość, wytrwa-łość, łagodność i dobre obyczaje, czyny ich przodków, łaskę, którą bogowie darzą nasznaród, mądrość władców, solidarność rodów, piękność naszych księżniczek, niezmiernąrzadkość kłótni czy burd na placu targowym.Następnie rozwodził się nad własną pozy-cją jako królewskiego herolda, nad świętym obowiązkiem utrzymania pokoju nałożo-nym na niego i zdziwieniem, którego doznał na wieść, że pewne zwierzęta ofiarne pod-dają swe głowy pod nóż. Czy on wreszcie przystąpi do rzeczy? zastanawiałam się, ale wkrótce pojęłam,że nie ma najmniejszego bodaj zamiaru grał na zwłokę.Niebawem przybędą pano-wie tych sług i spór wejdzie w nowe i bardziej interesujące stadium.64Poprosiłam więc Medona, żeby przestał, i po raz ostatni przemówiłam sama dotych ludzi. Chłopcy powiedziałam jeśli opuścicie teraz ten dziedziniec, wasi panowiezbiją was za nieposłuszeństwo ich rozkazom.Jeśli go nie opuścicie, to, jak mi na imięNauzykaa, Erynie będą was goniły swoimi biczami z brązu i zaszczują na śmierć, cho-ciażby który uciekał tysiąc mil.Jestem kapłanką ogniska królewskiego i gdy zawezwę tecórki Uranosa, przybędą do mnie tłumem. Tu wzięłam białą pałeczkę z rąk Medonai ruszyłam wolno, lecz zdecydowanie naprzód rzucając często spojrzeniem za siebiei uśmiechając się zachęcająco do niewidzialnych Erynii.Brodaty służący Antinoosa za-łożył ręce i nie ustępował z pola, ale uderzyłam go po głowie i mocno kopnęłam w pa-chwinę.Wrzasnął: Och! Och! i pokulał zgięty wpół z bólu.Zaczął się zgodny pęddo bramy, przez którą syn Eumajosa i kuzyn Filojtiosa wyprowadzili już zwierzęta.Dwatłuste byczki przestraszyły się i pognały za nimi rycząc, co przydało jeszcze uciechy; alebyło to na chwilę przedtem, nim opróżniłam dziedziniec i własnoręcznie zaryglowa-łam bramę. Drogie towarzyszki, pozbierajmy rozrzuconą wełnę rozkazałam razno.Tłumiąc wesołość posłuchały wszystkie prócz Melanto, która siedziała na ławce i spo-glądała spode łba, jakby mnie nie rozumiała.Była wysoka, dobrze zbudowana i chodziłajak księżniczka czego ja nie robię.�w piękny chód rozbudził w niej ambicje, ale bra-kło jej rozumu, by uczynić je dobrymi. Nieszczęśliwie skończysz, córko przepowiedziałam jej. Jak to mówią,co się zaczyna w szopie na łodzie, kończy się w głębokiej wodzie. Jak to mówiąnadało temu pozór przysłowia i udałam, że mnie zaskoczył chichot pozostałych dziew-cząt. Skąd ta wesołość? spytałam ostro.Melanto pochyliła się, by złowić wirującepasmo wełny, ale z jej oczu wyczytałam nienawiść i strach.Odciągnęłam Klitoneosa na bok. Nasi wrogowie rozpoczynają wreszcie działać otwarcie, drogi bracie, ale ufam ci,że ochronisz cześć moją i domu.Musisz teraz zastąpić naszego ojca, bo coś mi się zdaje,że wuja Mentora zatrzymają w Egeście, jesteś więc jedynym mężczyzną w pałacu nielicząc dziadka, który jest głuchy i pamięć go zawodzi.Klitoneos objął mnie czule i wróciłam do pracy przy wełnie, gdy tuż za mną rozległsię znowu gromki głos Medona: Pani, pozwól przedstawić sobie znamienitych zalotników, których twoja pięk-ność i często powtarzane przez króla zaproszenia ściągnęły tu ze wszystkich plemionnaszej nacji.Przyszli tu w nadziei na hojną gościnność oraz w wierze, że, po dokład-nym przeglądzie zalet każdego z nich, jednego wybierzesz i uwieńczysz, by dzielił z tobąłoże.Stali w zbitej grupie, uśmiechając się jak niegrzeczne dzieci, które wtargnęły do spi-żarni i znalazły się twarzą w twarz ze stateczną klucznicą.65Melantios wprowadził ich ogrodową furtą, a było ich stu dwunastu, ani jednegomniej pięćdziesięciu sześciu Fokajczyków, dwudziestu czterech Sykańczyków, dwu-dziestu z plemion mieszanych i dwunastu Trojańczyków.Powitałam ich niedostrzegalnym ruchem głowy i skinęłam na Klitoneosa. Bracie powiedziałam jako ten, który pełni funkcje głowy królewskiegodomu, bądz tak dobry powiadomić tych popędliwych młodzieńców zacnego rodu, żechoć przybyli bez uprzedzenia, mogą zasiąść do wspólnego jadła przy pałacowym stole,a mianowicie: piwa jodłowego, chleba, sera i oliwek, które zostaną im należycie podane,jeśli będą mieli cierpliwość poczekać chwileczkę. Słowa mojej siostry są moimi słowami krzyknął Klitoneos nie uchylając spoj-rzenia. Księżniczko wycedził Antinoos z uśmieszkiem wyższości czy jesteś takmłoda i nieświadoma, że nie wiesz, czego się od ciebie oczekuje? Kiedy starający sięo twoją rękę przybywają tak pochlebnie wielkim towarzystwem, powinnaś zapropono-wać im pieczone mięso i najlepsze wino. Nie wydano poleceń naszym pasterzom świń, wolarzom ani owczarzom; wobectego nie ma mięsa do pieczenia, a gdyby nawet było mi wolno zlać dla was dobre wino,zmarnowałoby się tylko przy zakąsce z chleba i sera.Piwo jodłowe jest zdrowym napo-jem, a także oszczędnym. Ale jeżeli mnie oczy nie mylą, zauważyłem ponad tuzin tłustych zwierząt uwią-zanych do palików przed bramą. Ach, te! One nie są przeznaczone na ofiarę. Jesteś nieodrodną córką swego ojca! wykrzyknął Antinoos. Tak zawsze twierdziła królowa, a że mądre to dziecko, które zna własnego ojca,nie będę jej zniesławiała podając w wątpliwość swoje prawe pochodzenie.Muszę waszatem poprosić, abyście odeszli.Król dał mi solenną obietnicę, czego królowa byłaświadkiem, że w sprawie zalotników moje chęci będą rozważane tak sumiennie, jakgdybym była wyrocznią [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy