Burroughs Edgar Rice Pellucidar

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednak zamiast tegozaskomlił i zwiesił łeb.Radża był poskromiony!Poklepałem i pogłaskałem go pieszczotliwie.Potem odciąłem kawałek liny, którawchodziła w skład mego wyposażenia, zrobiłem smycz i założyłem mu ją na szyje.61I znów ruszyliśmy w stronę �urii.Młodzieniec, który nas wyśledził, niewątpliwiepochodził właśnie stamtąd.Wkrótce, gdy wyszliśmy na wolną przestrzeń, na którejznajdowała się wioska, uzyskałem dowód na to, iż nie tracił czasu i czym prędzejpowiadomił swych ziomków o naszym nadejściu.Nawiasem mówiąc, była to pierwszaprawdziwa, zbudowana ludzkimi rękami wieś, jaką widziałem na Pellucidarze.Otaczałają nierówna, prostokątna palisada z pni drzew i kamieni, wewnątrz której stało okołostu pokrytych strzechą chat wykonanych z podobnego budulca.Bramy w ogóle niebyło.Nad palisadą przechodzono przy pomocy drabin, które mogłyby być wciągane nanoc do środka.Zostaliśmy zauważeni, gdy wyszliśmy na otwartą przestrzeń.Wojownicy natychmiastrozpoczęli ożywioną wymianę zdań.Ich oczy były okrągłe ze zdumienia.Domyśliłemsię, iż nie tylko ze względu na mój dziwny ubiór, ale również dlatego, że wędrowałemw towarzystwie jaloka, tak bowiem Pelucidarczycy nazywają hienodona.Radża szarpał smycz, warcząc i pokazując długie, białe kły.Zdaje się, że z niczego niebyłby tak zadowolony, jak z możliwości dobrania się temu całemu zgromadzeniu dogardeł.Jednak ja, mimo iż musiałem wkładać w to całą swoją siłę, pewnie trzymałem gona uwięzi.Wolną dłoń uniosłem nad głową, wewnętrzną stroną do przodu, sygnalizującw ten sposób pokojowy charakter mej misji.Zauważyłem młodzieńca, który nas odkrył.Stał nieco z tyłu, a ze sposobu, w jaki sięzachowywał wywnioskowałem, że jest bardzo przejęty swą własną ważnością.Wszyscyzgromadzeni wojownicy byli bardzo przystojnymi mężczyznami, jakkolwiek trochęniższymi i bardziej barczystymi niż Amozyci czy Sarianie.Również ich skóra miałanieco jaśniejszy kolor, co bez wątpienia było wynikiem spędzania większości życiaw cieniu świata wiszącego od wieków nad ich krainą.Z przodu, wysunięty przed innych, stał brodaty, obwieszony dużą ilością ozdób,mężczyzna.Nie musiałem pytać, by wiedzieć, że jest to ich wódz.Właśnie do niego sięzwróciłem. Jestem Dawid powiedziałem Imperator Zjednoczonych KrólestwPellucidaru.Pewnie o mnie słyszałeś?Skinął głową potwierdzająco. Przybywam z Sari kontynuowałem gdzie niedawno spotkałem Kolka,syna Goorka.Otrzymałem od niego znak dla jego ojca, który potwierdzi, że jestemprzyjacielem.Wojownik znów skinął głową. To ja jestem Goork powiedział. Gdzie jest znak? Tutaj odpowiedziałem i włożyłem rękę do torby.Goork i jego ludzie czekali w milczeniu.Moja ręka przeszukiwała wnętrze torby.Było puste!Znak został mi skradziony razem z bronią!Rozdział VIIIW niewoliGdy Goork i jego ludzie zobaczyli, że nie posiadam znaku, zaczęli się prześcigaćw oskarżaniu mnie. Wcale nie przychodzisz od Kolka, tylko od Przebiegłego! krzyczeli. Przysłałcię z wyspy, abyś nas szpiegował! Odejdz stąd, albo cię zabijemy!Próbowałem im wytłumaczyć, że skradziono mi wszystko, co miałem przy sobiei że złodziej musiał również zabrać znak.Jednak nie uwierzyli mi.Dowodem na to, żejestem jednym z ludzi Hooji, stwierdzali, jest moja broń, zdobiona według wzoru, któryobowiązywał w bandzie z wyspy.Ponadto żaden dobry człowiek nie wziąłby sobie zatowarzysza jaloka.Radża musiał wyczuwać ich nastrój, gdyż cały czas szarpał smycz i warczałwyzywająco.Widać było, że trochę się go obawiali, gdyż trzymali się w bezpiecznejodległości.Najwyrazniej nie potrafili pojąc, jak to się dzieje, że ta dzika bestia nie rzucasię na mnie i nie rozszarpuje na strzępy.Straciłem sporo czasu, usiłując przekonać Goorka, by mi uwierzył na słowo, lecz byłna to zbyt ostrożny.Wszystko, co mógł dla nas zrobić, to ofiarować nam pożywieniei wskazać tę część wyspy, do której przybicie będzie najbezpieczniejsze.Wiedziałem, żegdy mi ją pokazywał, był przekonany, iż moja prośba o informacje jest tylko kamuflażem,za pomocą którego chce go oszukać i ukryć mą prawdziwą wiedze na temat siedzibyPrzebiegłego.W końcu odszedłem stamtąd bardzo rozczarowany, gdyż liczyłem na to, iż uda misię zebrać wśród nich znaczną siłę, z pomocą której mógłbym napaść na bandę Hoojii uwolnić Dian.Z Radżą u boku ruszyłem wzdłuż wybrzeża, z powrotem ku ukrytejłodzi.63Gdy wreszcie do niej dotarliśmy, poczułem się piesko zmęczony.Rzuciłem się napiasek i wkrótce zapadłem w głęboki sen, a świadomość, że Radża czuwa przy mniedała mi takie poczucie bezpieczeństwa, jakiego już dawno nie zaznałem.Obudziłem się wspaniale wypoczęty.Gdy otworzyłem oczy, stwierdziłem, żeRadża wpatruje się we mnie.Gdy zauważył, że się obudziłem, wstał, przeciągnął sięi nie oglądając się za siebie, zanurkował w dżungle.Przez kilka minut słyszałem jakz trzaskiem przedzierał się przez gęste zarośla.A potem nastała cisza.Zastanawiałem się, czy odszedł, by powrócić do swej dzikiej kompanii.Nagleogarnęło mnie uczucie ogromnego osamotnienia.Z westchnieniem poszedłem kukryjówce, by zabrać się do ściągania czółna na wodę.Gdy się do niego zbliżyłem, spodjednej z burt wyskoczył zając.Dobrze wymierzony rzut włócznią przyszpilił go doziemi.Byłem bardzo głodny, z czego dotychczas nie zdawałem sobie sprawy, rozpaliłemwięc niewielkie ognisko, upiekłem zdobycz i zjadłem ją niemal w całości.Gdy resztkiposiłku zniknęły w mym żołądku, znów zająłem się przygotowaniami do wyprawy nawyspę.Nie miałem pewności czy Dian się na niej znajduje, opierałem się tylko naprzypuszczeniu.Nie wiedziałem również, jakie przeszkody napotkam na drodze kujej uwolnieniu.Przez pewien czas po ściągnięciu canoe na wodę kręciłem się jeszczepo plaży w nadziei, że Radża wróci.Nie doczekałem się go jednak, przepchnąłem więcłódkę przez przybrzeżną mieliznę i wskoczyłem do środka.Byłem trochę przygnębiony ucieczką mego nowo pozyskanego przyjaciela, mimo iżstarałem się sobie wmówić, że od początku mogłem oczekiwać tylko tego.Wiosłowałem ku południowo-zachodniemu skrajowi wyspy, który według Goorkabył rejonem najrzadziej przez bandę odwiedzanym.Nigdy nie widziano tam żadnychłodzi.Wkrótce spostrzegłem skrytą tuż pod powierzchnią wody rafę, ciągnącą siędaleko w morze, a na wyspie strome, skaliste urwisko, niemal graniczące z morskimifalami.Było to miejsce bardzo niedogodne dla żeglugi i teraz już rozumiałem dlaczegotubylcy go nie wykorzystywali.Jednak w końcu, dobrze się przy tym napociwszy,zdołałem doprowadzić czółno do brzegu, a potem wspiąć się na skały.Po przejściu stosunkowo krótkiego odcinka, gdy mijałem niewielki zagajnik,rozciągający się u stóp jednego z płaskich wzgórz, odniosłem wrażenie, że jestemobserwowany.%7łycie na Pellucidarze wyostrzyło moje podstawowe zmysły wzrok,słuch, węch ale również obudziło z uśpienia prymitywną intuicje czy też instynkt,które u ludzi, żyjących w cywilizowanych warunkach zdają się być mocno przytłumione [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy