Tolkien J R R Niedokonczone opowiesci T II

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Aldarion nadewszystko potrzebował drewna do budowy statków, pragnął bowiem uczynić z Nume-noru potęgę morską, a postępujący wyrąb drzew na wyspie budził coraz większe nie-zadowolenie jego ojca.Puszcze, które wypatrzył podczas wypraw wzdłuż wybrzeża,wzbudziły jego zachwyt, tak i wybrał ujście rzeki Gwathlo na miejsce nowej przysta-ni należącej wyłącznie do Numenoryjczyków (Gondor był dopiero pieśnią przyszło-ści).Rozpoczęto wielkie roboty, które kontynuowano po śmierci Aldariona.Posiada-nie przyczółka w Eriadorze okazało się nader ważne podczas wojny z Sauronem (Dru-ga Era 1693-1701), pierwotnie był to jednak port przeładunkowy tarcicy i stocznia.Tu-bylcy byli liczni i wojowniczo nastawieni.Jednak ów lud leśny żył w rozproszeniu i nieposiadał centralnych struktur władzy.Bał się Numenoryjczyków, ale nieprzyjazny sto-sunek objawił dopiero, gdy puszcza zaczęła się kurczyć.Rdzenni mieszkańcy tych oko-lic zaczęli atakować przybyszy i zastawiać na nich pułapki przy każdej okazji.Nume-noryjczycy zaś uznali ich za nieprzyjaciół i rozpoczęli rabunkowy wyrąb, zapominająco zadrzewianiu pustych połaci i innych zasadach gospodarowania leśnym bogactwem.Z początku ścinali drzewa rosnące na obu brzegach Gwathlo, spławiając pnie do przy-stani (Lond Daer), potem jednak wycięli w puszczy drogi wiodące na północ i na połu-dnie od Gwathlo, a ocaleli tubylcy uciekli z krainy Minhiriath do mrocznych lasów po-rastających wielki Przylądek Eryn Yorn, na południe od ujścia rzeki Baranduiny, któ-rej nie śmieli przekroczyć (gdyby nawet było to możliwe), a to ze strachu przed elfami.Mieszkańcy Enedwaith umknęli w góry na wschodzie, tam gdzie pózniej rozciągał sięDunland.Nie przeprawili się przez Isenę ani nie osiedlili na wielkim cyplu między Ise-ną a Lefnui, tworzącym północne ramię Zatoki Belfalas [Ras Morthil lub Andrast: por.przypis 6.do rozdziału Aldarion i Erendis ], a to za sprawą ludu Pukelów.[Więcej naten temat w rozdziale Istari , w trzecim tomie Niedokończonych opowieści] Numeno-103ryjczycy poczynili straszliwe spustoszenia.Przez długie lata pozyskiwali w tych kra-inach drewno nie tylko dla Lond Daer i innych stoczni, ale także na potrzeby same-go Numenoru.Niezliczone statki z tarcicą odpłynęły na wyspę.Tempo usuwania lasuz olbrzymich połaci gruntu zwiększyło się jeszcze podczas wojny w Eriadorze, wygnanibowiem ze swych terenów tubylcy przywitali Saurona jako sojusznika w walce z ludz-mi zza Morza.Sauron świetnie wiedział, jak ważna jest dla jego przeciwników Wiel-ka Przystań oraz jej stocznie, więc wykorzystywał rozezlonych tubylców jako szpiegówi przewodników dla oddziałów czyniących zbrojne wypady.Nie miał dość sił, by otwar-cie napaść na umocnienia przystani czy forty nad brzegami rzeki Gwathlo, ale i te nęka-jące najazdy czyniły wielkie szkody na skraju puszczy, podpalano bowiem wówczas lasi ogromne składy drewna zgromadzonego przez Numenoryjczyków.Kiedy Sauron został w końcu pokonany i wygnany na wschód, większość puszczyjuż zniknęła.Na obu brzegach Gwathlo rozciągały się pozbawione drzew i zgoła pu-stynne ugory.Inaczej to wyglądało, gdy nadawali jej nazwę pierwsi, dzielni odkryw-cy z załogi statku Tar-Aldariona, którzy małymi łódkami wybrali się w górę rzeki.Led-wie minęli tereny leżące w bezpośredniej bliskości morza, gdzie widać było wpływ sło-nej bryzy i sztormowych wichrów, puszcza przysunęła się do koryta rzeki, a pnie wiel-kich drzew rzucały długie cienie na wodę.Aodzie przemykały cicho pod rozłożystymikoronami w głąb nie znanej krainy.Dlatego właśnie z początku nazwali tę wodę Rze-ką Cienia , Gwathir, Gwathir.Dalszy bieg zbadali dopiero pózniej, docierając na północaż do linii wielkich mokradeł, chociaż wciąż jeszcze nie mieli dość ludzi i sporo czasumusiało minąć, nim rozpoczęli intensywne prace przy odwadnianiu, przygotowując te-ren pod wielki port w miejscu, gdzie za czasów Dwóch Królestw znajdował się �ar-bad.Mokradła określali wówczas sindarińskim słowem log, wcześniej loga [od log coznaczy mokry, przesiąknięty, podmokły ]; z początku myśleli, że z olbrzymich bagniskwypływa leśna rzeka, nie wiedzieli nic o Mitheithel spływającej z gór na północy, łączą-cej się z nurtami Bruineny [Grzmiącej Wody] oraz Glanduiny i dalej rozlewającej się porówninie.W ten sposób nazwa Gwathir zmieniona została na Gwathlo, cienista rzekaz moczarów.Gwathlo było jedną z nielicznych nazw geograficznych, które znali nie tylko mary-narze Numenoru i zostały przełożone na aduinacki.Tak powstała nazwa Agathurush.Do historii Lond Daeru i �arbadu rozprawa powraca raz jeszcze przy okazji nazwyGlandum:Glanduin znaczy granica-rzeka.Nazwę tę rzeka otrzymała jako pierwszą (w Dru-giej Erze), jako że jej koryto wyznaczało południową granicę Eregionu, za którą prze-mieszkiwali Prenumenoryjczycy i ludy ogólnie nieprzyjazne, jak antenaci Dunlendin-gów.Dalej (połączona z Gwathlo i Mitheithel) wytyczała południowe granice Północ-nego Królestwa.Krainę po drugiej stronie, między Gwathlo a Iseną (Sir Angren), zwa-104no Enedwaith (Pustkowie Zachodnie).Nie należała ona do żadnego królestwa, a lu-dzie pochodzenia numenoryjskiego nie osiedlali się tam na stałe.Biegł jednak tamtę-dy Stary Gościniec Południowy, główna droga łącząca oba królestwa (nie licząc szlakumorskiego), wiodąca z �arbadu do Brodu na Isenie (Ethraid Engrin).Przed upadkiemPółnocnego Królestwa i klęskami, które przetoczyły się przez Gondor, a dokładnie donadejścia Wielkiego Moru w Trzeciej Erze (1636 roku), oba królestwa wykazywały zain-teresowanie tymi terenami, więc wspólnym wysiłkiem wzniosły i utrzymywały Most�arbadu oraz długie groble wiodące doń po obu stronach Gwathlo i Mitheithel przezmoczary na równinach krain Minhiriath i Enedwaith72.Aż do siedemnastego wieku Trzeciej Ery utrzymywano tam spory garnizon skła-dający się z żołnierzy, marynarzy i budowniczych okrętów.Potem jednak cała okolicapodupadła i na długo przed czasem akcji Władcy Pierścieni znów zamieniła się w bez-ludne bagniska [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy