Podwojna pomylka MÉRIMÉE

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Widoczne było, że pytanie naszewydało mu się bardzo niewłaściwe.W tej chwili worek znalazł się tuż koło nas: ujrzeliśmy wyraznie, że się rusza, a nawetusłyszeliśmy wychodzący z niego jęk czy pomruk.Tyrrel, mimo że gastronom, jest bardzo rycerski.Zerwał się jak wściekły, podbiegł domulnika i spytał go po angielsku (tak go dławił gniew), co niesie i co zamierza zrobić z wor-kiem.Mulnik nie odpowiedział nic; ale worek poruszył.się gwałtownie, dały się słyszećkrzyki kobiety: na co dwaj niewolnicy zaczęli z całych sił okładać worek rzemieniami, któreim służyły do poganiania osła.To przywiodło Tyrrela do ostateczności.Silnym i fachowymuderzeniem pięści rozciągnął mulnika na ziemi i chwycił jednego z niewolników za gardło: zaczym worek, potrącony gwałtownie w tej walce, stoczył się ciężko na ziemię.Nadbiegłem.Drugi niewolnik zbierał z ziemi kamienie, mulnik podnosił się.Mimo mejniechęci do mieszania się w cudze sprawy niepodobna mi było nie przyjść towarzyszowi zpomocą.Chwyciwszy tyczkę, która mi służyła do umocowania parasola, gdy rysowałem, po-trząsnąłem nią grożąc niewolnikom i mulnikowi możliwie najbardziej wojowniczo.Wszystkoszło dobrze, kiedy to drabisko, Turek na koniu, skończywszy przyglądać się morzu i odwró-ciwszy się na zgiełk, któryśmy uczynili, puścił się jak strzała i znalazł się nam na karku, nimzdążyliśmy się opatrzyć: miał w ręku rodzaj kordelasa.26 Jatagan? wtrącił Ch�teaufort, który lubił ,,barwę lokalną. Jatagan odparł Darcy przytwierdzając uśmiechem. Przejeżdżając koło mnie zadał mitym jataganem cios w głowę, od którego gwiazdy stanęły mi w oczach.Odpowiedziałemaplikując mu tęgie uderzenie tyczką w krzyże, po czym jąłem wywijać nią młyńca walącmulnika, niewolników, konia i Turka, rozwściekliwszy się dziesięć razy więcej niż mój przy-jaciel, sir John Tyrrel.Sprawa byłaby z pewnością wzięła lichy obrót.Dragoman zachowałneutralność, my zaś nie mogliśmy się długo bronić jednym kijem przeciw trzem piechurom,kawalerzyście i jataganowi.Szczęściem sir John przypomniał sobie parę pistoletów, któremieliśmy z sobą.Chwycił je, mnie rzucił jeden, sam wziął drugi i skierował go natychmiastprzeciw jezdzcowi, który tak się nam dał we znaki.Widok tej broni i chrzęst kurka wywarłyna naszych przeciwnikach czarodziejski skutek.Pierzchli haniebnie zostawiając nas panamiplacu, worka, a nawet osła.Mimo całej wściekłości nie strzeliliśmy, i to było szczęście, niezabija się bowiem bezkarnie prawego muzułmanina, a drogo kosztuje wyłoić mu skórę.Skoro się nieco obtarłem, pierwszą naszą troską było, jak panie się domyślają, podejść doworka i otworzyć go.Znalezliśmy tam dość ładną kobietę, nieco przytłustą, z pięknymi czar-nymi włosami, mającą za cały strój jedynie niebieską koszulę, nieco mniej przezroczystą niżchusteczka pani de Chaverny.Wyskoczyła zwinnie i nie okazując zbytniego zakłopotaniazwróciła do nas przemowę zapewne wielce patetyczną, ale z której nie zrozumieliśmy anisłowa; po czym ucałowała mnie w rękę.Pierwszy i jedyny to raz, moje panie, dama uczyniłami ten zaszczyt.Tymczasem odzyskaliśmy zimną krew.Ujrzeliśmy, że dragoman nasz wydziera sobie bro-dę jak człowiek w rozpaczy.Co do mnie, opatrywałem sobie, jak umiałem, głowę chustką.Tyrrel powiadał: Co tu, u diabła, począć z tą kobietą? Jeśli zostaniemy tutaj, mąż wróci z posiłkami i za-katrupi nas; jeśli ją wezmiemy do Larnaca w tym pięknym stroju, pospólstwo ukamienuje nasniechybnie.Tyrrel, zakłopotany tymi refleksjami i odzyskawszy angielską flegmę, wykrzyknął: Cóż za diabelski koncept miałeś, aby się dziś wybierać na rysunki!Wykrzyknik jego pobudził mnie do śmiechu, a kobieta, która nic nie rozumiała, zaczęłaśmiać się również.Trzeba było wszakże coś postanowić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy