Koontz Dean R Pieczara gromow

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dzięki temu mogłem porównać oba systemy i nie miałem żadnych oporów przed zdra-dzeniem komunistów.Powodowała mną żądza wolności.Poszedłem do FBI i powie-działem im wszystko o sobie oraz o Willawauk.Zaczęli mnie wykorzystywać, a trwałoto kilka lat, do przekazywania Sowietom fałszywych informacji.Narobiło to tam nie-złego bałaganu.Pózniej, dokładnie pięć lat temu, postanowili wysłać mnie z powrotemdo ZSRR w charakterze podwójnego agenta.W tym celu najpierw mnie aresztowali.Zorganizowano duży proces, w czasie którego nie wypowiedziałem ani słowa.Gazetynazwały mnie Milczącym Szpiegiem. O, Boże! Pamiętam! To była wielka afera! Szeroko rozpowszechniono historyjkę, że pomimo przyłapania mnie na gorą-cym uczynku zaprzeczałem przekazywaniu tajnych informacji i nie chciałem powie-dzieć, dla jakiego państwa pracuję.Wszyscy wiedzieli, że dla Związku Sowieckiego, alenikt nie usłyszał tego ode mnie.To było mydlenie oczu KGB.235 Niezły pomysł. Oczywiście.Skazano mnie na długoletnie więzienie, ale nie odsiedziałem nawetmiesiąca.Szybko wymieniono mnie na amerykańskiego agenta trzymanego w Moskwie.Po powrocie do kraju witano mnie jak bohatera.Wierzono, że nie zdradziłem istnieniaWillawauk oraz tajnej sieci superagentów.Byłem słynnym Milczącym Szpiegiem.Wreszcie odesłano mnie do pracy w mojej starej alma mater, a o to właśnie CIA cho-dziło. I od tego czasu przekazujesz informacje w drugą stronę, do Ameryki? Tak jest potwierdził McGee. Znam dwóch ludzi w Batumi, dwóch rybaków,którzy dzięki interesom z lokalnymi władzami mają prywatne kutry.Są Gruzinami.Myteż poruszamy się teraz cały czas po terytorium Gruzji.Wielu Gruzinów pogardza rzą-dem centralnym w Moskwie.Tym dwóm gruzińskim rybakom przekazuję informacje,a oni podają je dalej swoim tureckim odpowiednikom, z którymi spotykają się gdzieśna Morzu Czarnym.Turcy swoimi kanałami puszczają te informacje dalej, aż docierająone do CIA.To właśnie jeden z tych rybaków przeszmugluje nas na swoim kutrze doTurcji.Przynajmniej taką mam nadzieję.* * *Dojazd do doków portu w Batumi był zablokowany.%7łeby dostać się na jakikolwiekstatek, nawet rybacki kuter, trzeba było najpierw przejść przez jedno spośród kilku sta-nowisk kontrolnych.Specjalne punkty, których strzegli uzbrojeni strażnicy, przepusz-czały ładunki towarów, inne pojazdy wojskowe, a reszta dokerów, marynarzyi inne upoważnione osoby, podążające piechotą.Do takiego właśnie przejścia podeszliSusan i Jeff.W nocy nabrzeża były słabo oświetlone.Wyjątek stanowiły tylko te, przy któ-rych znajdowały się posterunki kontrolne.Tam olbrzymie reflektory dawały blaskrówny pełni księżca.Przejścia strzegło dwóch żołnierzy wyposażonych w karabinyKałasznikowa.Siedzieli w małej budce i żywo o czymś dyskutowali.%7ładnemu z nichnie chciało się wyjść z ciepłego wnętrza, by bliżej przyjrzeć się Susan i Jeff owi.McGeepodał im przez okienko plik jakichś podrobionych dokumentów, których nawet nieprzejrzeli.Starszy, nie przerywając głośnej dyskusji ze swoim kompanem, rzucił na nieokiem i zaraz oddał.Potem nacisnął odpowiedni przycisk i brama zwieńczona drutem kolczastym otwo-rzyła się automatycznie.Susan i McGee bez przeszkód weszli do doku.Brama zamknęłasię za nimi z cichym brzęczeniem.Susan złapała mężczyznę za rękę i oboje poszli poprzez noc w stronę szeregu budyn-ków zasłaniających basen portowy.236 Co teraz? wyszeptała. Pójdziemy do nabrzeża rybaków i poszukamy kutra o nazwie Złota Sieć od-powiedział McGee. Wszystko idzie nam gładko. Zbyt gładko rzekł McGee z nutą niepokoju w głosie.Odwrócił się i spojrzał naposterunek, przez który właśnie przeszli.Na jego twarzy malował się lęk.* * *Kapitan Złotej Sieci nazywał się Leonid Gołodkin.Był postawnym mężczyznąo kanciastej, czerstwej twarzy i silnych dłoniach.Dowodził trzydziestometrowym traw-lerem rybackim, posiadającym olbrzymie chłodnie do magazynowania ryb.Wezwany przez kogoś z załogi, podszedł do trapu, przed którym Susan i McGee cze-kali na pozwolenie wejścia na pokład.Popatrzył na nich spode łba, po czym zaczął roz-mawiać z Jeffem po rosyjsku.Susan nie rozumiała, o czym mówili, ale nie miała najmniejszej trudności z określe-niem nastroju kapitana.Ten olbrzym był podenerwowany i zalękniony.Zwykle, gdy McGee miał informacje do przekazania za granicę, podawał je przezczarnorynkowych handlarzy wódką, którzy działali w Batumi, niedaleko od portu.McGee i Gołodkin niezwykle rzadko spotykali się twarzą w twarz, a już nigdy na traw-lerze.Dziś nastąpiło to po raz pierwszy.Gołodkin spoglądał co pewien czas na dok, jakby obawiał się jakichś ciekawskichoczu, na przykład agenta tajnej policji.Przez dłuższą, pełną złowrogiego napięcia chwilęSusan podejrzewała, że kapitan nie wezmie ich na pokład.Jednak w końcu, acz z nie-chęcią wymalowaną na twarzy, Gołodkin zdjął łańcuch, zamykający wejście po trapiei ponaglił ich, by wchodzili.Teraz, gdy podjął już ryzyko, widać było wyraznie, że zależymu na tym, by kłopotliwi pasażerowie jak najszybciej przestali rzucać się w oczy.Gołodkin poprowadził ich do krętych, metalowych schodków, które wiodły pod po-kład, a tam poszli zimnym, wilgotnym i skąpo oświetlonym korytarzykiem do kajutykapitana.Co za paskudne miejsce! pomyślała Susan.Podobne wrażenie odniosła w kajucie kapitana, która znajdowała się na końcu ko-rytarza.Choć oświetlona aż trzema lampami i dobrze ogrzana, kwatera Gołodkinabyła obca i nieprzyjemna.Znajdowały się w niej: biurko, na którego blacie stała opróż-niona do połowy butelka brandy, sza4�a na książki z przeszklonymi drzwiczkami, bareki cztery krzesła, wliczając to, które stało przy biurku.Część sypialna oddzielona była odreszty kabiny zaciągniętą zasłoną.Gołodkin gestem ręki wskazał krzesła i usiedli.237 Napijesz się brandy? spytał Susan McGee.Susan trzęsła się z zimna i rozgrzała ją już sama myśl o alkoholu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy