[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przykładał świeżo zwilżony gałganekdo czoła Tama, unikając wzroku Randa. Nie mogę patrzeć spokojnie, jak on umiera, panie al Vere.Muszę coś zrobić.Bard przestąpił z nogi na nogę, jakby chciał coś powiedzieć.Rand spojrzał na niegoz nadzieją. Czy ma pan jakiś pomysł? Jestem gotów na wszystko. Zastanawiałem się tylko  powiedział �om, postukując kciukiem w swoją długąfajkę  czy burmistrz wie, kto wyrysował smoczy kieł na jego drzwiach.Zajrzał do miski, potem zerknął na Tama i z westchnieniem włożył nie zapaloną faj-kę do ust. Ktoś wyraz
nie nie lubi albo jego, albo jego gości.Rand spojrzał na niego z niesmakiem i odwrócił się, by popatrzeć na ogień.Jego my-śli tańczyły jak płomienie i podobnie jak one, uporczywie trzymały się jednego miejsca.Nie mógł się poddać.Nie mógł tak stać i patrzeć, jak Tam umiera. Mój ojciec  pomyślał zapalczywie.  Mój ojciec.Kiedy opadnie gorączka, ta sprawa jakoś się wyjaśni.Ale najpierw trzeba się uporaćz gorączką.Tylko jak?Bran al Vere zacisnął usta, spojrzał na plecy Randa, a wzrok, jakim po chwili obda-rzył barda, przyprawiłby o konfuzję nawet niedz
wiedzia.�om jednak sprawiał wraże-nie jakby czekał na coś jeszcze, minę miał taką, jak gdyby nic się nie stało. To dzieło któregoś Congara albo Coplina  odezwał się wreszcie burmistrz choć tylko Z
wiatłość wie to na pewno.Liczny to ród, a tam gdzie można, albo nawetnie można, powiedzieć o kimś czegoś złego, to oni to zawsze mówią.Przecież zmusiliCenna Buie, żeby zaczął się do nich łasić. To ci, którzy tu przyjechali o świcie?  spytał bard. Nie dotarło do nich zupeł-nie, że tu były trolloki i chcieli koniecznie wiedzieć, kiedy zacznie się święto.Zupełniejakby nie widzieli, że pół wioski zamieniło się w popiół.Mistrz al Vere skinął ponuro głową. To boczna gałąz
całej rodziny.Ale prawie się nie różnią między sobą.Ten głupiecDarl Coplin przez połowę nocy domagał się, bym przegonił panią Moiraine i pana Lanaz karczmy, a nawet ze wsi, jak gdyby w ogóle istniała tu jakaś wieś.Rand ledwie przysłuchiwał się ich rozmowie, ale pod wpływem tego ostatniego zda-nia przemówił.94 Co takiego zrobiło tych dwoje? Ona przywołała z czystego nocnego nieba kulisty grom  wyjaśnił pan al Vere. Sprawiła, że pomknął prosto na trolloków.Widziałeś potrzaskane drzewa.Trollokówspotkał podobny los. Moiraine?  spytał z niedowierzaniem Rand, a burmistrz skinął głową. Pani Moiraine.A pan Lan był jak trąba powietrzna ze swoim mieczem.Z mie-czem? Całe ciało tego człowieka jest bronią i to pojawiającą się w dziesięciu miejscachna raz, tak się przynajmniej zdawało.Niech sczeznę, ale dalej bym nie wierzył, gdybymtego nie widział na własne oczy. Potarł dłonią swą łysą czaszkę. My tu się przy-gotowujemy do wizyt Zimowej Nocy, ręce pełne prezentów i ciasteczek miodowych,w głowach szumi wino, a tu nagle psy zaczynają warczeć, z oberży wypada tych dwo-je i krzyczą coś o trollokach.Myślałem, że za dużo wypili.Skąd tutaj trolloki? A potem,zanim ktokolwiek się zorientował co się dzieje, ci.te stwory już były wśród nas na uli-cach, kroili ludzi mieczami, podpalali domy i wyli tak, że człowiekowi zastygała kreww żyłach.Wydał z siebie dz
więk wyrażający najwyższe obrzydzenie. Byliśmy jak te kury w kurniku, do którego wpadł lis, dopóki pan Lan nie dodałnam ducha. Nie trzeba się tak obwiniać  powiedział �om.Robiliście, co można.Nie każdyzabity trollok jest dziełem tamtych dwojga. Mhm.ano tak. Pan al Vere pokiwał głową. I tak trudno dać temu wszystkie-mu wiarę.Aes Sedai w Polu Emonda.A pan Lan jest Strażnikiem. Aes Sedai?  wyszeptał Rand. To nieprawda.Rozmawiałem z nią.Ona niejest.ona nie. Myślałeś, że one są jakoś oznakowane?  spytał burmistrz z krzywym uśmie-chem. Napis  Aes Sedai na plecach i może jeszcze  Uwaga, niebezpieczeństwo ?Uderzył się nagle w czoło. Aes Sedai.Jestem już stary i głupi, tracę rozum.Masz jedną szansę, Rand, o ile ze-chcesz z niej skorzystać.Nie mogę ci kazać tego zrobić i nie wiem, czy na twoim miej-scu starczyłoby mi odwagi. Szansa?  spytał Rand. Spróbuję wszystkiego, jeśli to się na coś zda. Aes Sedai potrafią uzdrawiać.Niech sczeznę, ale chyba słyszałeś, chłopcze, te opo-wieści.One leczą tych, którym nie pomagają lekarstwa.Bardzie, powinieneś to wiedziećlepiej niż ja [ Pobierz całość w formacie PDF ]