[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.— Musimy wiedzieć te rzeczy, bo części znaczków brakuje i wychodzi, że zabrał je ten parszywiec Okularnik — powiedziała Janeczka.— Musimy wiedzieć na pewno, czy są u Barańskiego.Już odnieśliśmy kawałek wielkiego sukcesu, bo odnaleźliśmy trochę tych znaczków, przez które nasz dziadek w ogóle nie poszedł spać i popłakał się ze szczęścia i chcemy odnieść cały sukces.— Te breloczki… — zaczął Zbinio, kładąc rękę na trzech wisiorkach.— Te breloczki będą twoje, jak się dowiesz wszystkiego o Barańskim — przerwała Janeczka — i jakie Czesio ma zamiary.I w ogóle wszystko o Czesiu.Na razie możesz je zabrać jako wypożyczone.Zbinio był zdecydowany w razie potrzeby wywlec z Czesia nawet wnętrzności.Przygarnął breloczki ze środka stołu ku sobie.— Dobra, umowa stoi…— A ty go zwyczajnie pilnuj — zwrócił się Pawełek do Stefka.— Co zobaczysz, to nasze.A jak mu się co nie uda, to jeszcze lepiej.Gdzie on jest na przykład w tej chwili?Stefek nie zhańbił się niewiedzą.Zbity kłąb zielska wepchnął do kieszeni, bo oddalenie się po szczotkę i śmietniczkę przekraczało jego siły.— W domu — oznajmił z satysfakcją.— Siedzi i wycina znaczki, bo mu pozwoliłem zabrać całą torbę tej pani, co to czyta.I trzeba jej oddać, więc jest pilne.Nie poszedł tam, gdzie miał iść, bo go przedtem trochę wytrzymałem, nogami w nerwach przebierał, aż w końcu machnął ręką i przełożył na jutro.Zły był, że mu się zrobiło za późno, ale trudno, przepadło.Jutro znów się go uczepię.Zaniósł torbę do domu, byłem przy tym i zaczął latać po mieszkaniu za nożyczkami.Na dziś jest z głowy.— Bardzo dobrze — pochwaliła Janeczka.Stefek w ataku szczęścia nie zdążył niczego stłuc, równocześnie bowiem Pawełek szurnął krzesłem.— Możesz nas odprowadzić — przyzwolił rozkazującym tonem, podnosząc się z miejsca.— Obgadamy rozmaite detale…Obgadywane po drodze detale wprawiły Stefka w istną euforię.Włamania do jakichś pomieszczeń, obojętnie jakich, dokonywane w szlachetnym celu i w towarzystwie nadziemskiej istoty, to było szczęście, przekraczające ludzką miarę.— Dobra, koniec gadania, idę na to — rzekł twardo.— Kiedy?— Trzeba natychmiast, ale rzecz w tym, że nie wiemy, gdzie ta działka, żeby ją szlag trafił — odparł gniewnie Pawełek.— Spróbuj i ty popytać kogo popadnie, jak z tymi działkami jest.Z tym, że Czesio ma pierwszeństwo.— Dobra, rozumiem.Moja ciotka ma działkę.— Co?— Moja ciotka, mówię ma działkę… Janeczka aż się zatrzymała.— W takim razie pójdziesz do tej ciotki jeszcze dziś.Żadnych telefonów, osobiście, niech ci porządnie wytłumaczy.Niech narysuje te zarządy! I potem do nas zadzwonisz…W piętnaście sekund później Stefka nie było już widać… Późnym wieczorem z dwóch stron nadeszły wiadomości o klęsce.Pan Lewandowski dotarł do osoby, posiadającej działkę na Żoliborzu, Stefek zaś zjadł kolację u ciotki.Obaj donieśli, że owszem, istnieją zarządy, dla każdego skupiska działek oddzielnie i te zarządy bywają dostępne zazwyczaj w niedzielę koło południa, przez jedną, albo dwie godziny.Są to jedyne placówki, mogące udzielić informacji, przy czym żadna z nich nie posiada telefonu.— No to będziemy tej działki szukali przez cały rok — zdenerwowała się Janeczka.— Dwie godziny, a tego jest zatrzęsienie i wszystko na końcach miasta! Do niczego.Załatw przynajmniej piwnicę, bo dziury zaczynają mnie niepokoić, a ja spróbuję rano sama pójść na te działki.Możliwe, że trzeba się poważnie zastanowić…* * *— Jedna robota z głowy! — oznajmił z triumfem Pawełek nazajutrz w samo południe.— Dziury niepotrzebne, wszystko otwarte.Byliśmy w środku.— Nie mów! — wykrzyknęła Janeczka z ożywieniem.— Poważnie? Opowiedz wszystko natychmiast!— Wytrychy jak złoto, otworzyły i kłódkę, i drzwi, panu Lewandowskiemu mowę odjęło.Chaber pilnował, raz tylko przyleciał i powiedział, że ktoś idzie, więc wleźliśmy do piwnicy pana Lewandowskiego i udawaliśmy, że coś robimy.Niepotrzebnie, bo ten ktoś poszedł w drugą stronę.Potem już był spokój.Światło w środku świeci i faktycznie melina to jest taka, że oko bieleje.Reflektory, koła, pompy, szczęki hamulcowe, żeby sklep był tak zaopatrzony…! Najwięcej tych rzeczy z wierzchu, reflektorów i wycieraczek, ale bebechy też są.Dobrze zgadłem, że do fiata się zmieści, ale z bagażnikiem.Nie ruszaliśmy niczego, na wszelki wypadek, żeby złodzieje się nie połapali, że tam ktoś był.— Zamknąłeś z powrotem porządnie?— A jak? Te wytrychy działają w obie strony.W rezultacie słusznie nie chciałaś, żeby od razu wiercić.Na działkach co?— Na działkach beznadziejnie.Byłam przy Odyńca i akurat zastałam kawałek zarządu.Wszystko się zgadza.— Co się zgadza?— To co mówili obaj, pan Lewandowski i Stefek.Zarządy w niedzielę i tak dalej.Tym sposobem możemy tak szukać jeszcze przez dziesięć lat.Pawełek zakłopotał się i zdenerwował.— Rany, nie mamy tyle czasu! Co zrobimy! Janeczka wydawała się dziwnie mało zmartwiona.Usiadła po turecku na swoim tapczanie i wsparła plecy o ścianę.— Wymyśliłam coś — oznajmiła.— Myślałam i myślałam, bo nie możemy tego zostawić odłogiem.I uważam, że nie ma innego wyjścia.Trzeba zapytać panią Nachowską.— Iiiiii…— Nie iii, nie iii, wiem co mówię! Nie tylko zapytać.Trzeba jej o tym w ogóle powiedzieć.— O czym?! — krzyknął Pawełek niemal ze zgrozą.— O tej całej robocie, o włamaniach i tak dalej.Pawełek opadł z impetem na fotel i zagapił się na siostrę.— Kota masz, czy co? — spytał, zgorszony.— Sam masz kota.Najpierw słuchaj, a potem się zastanów.Nie my jej o tym powinniśmy powiedzieć, tylko pan Lewandowski.My o tym nic nie wiemy, a pan Lewandowski zna młodego Nachowskiego i już dawno miał z nim do czynienia.Powinien jej powiedzieć, że wie o tych złodziejskich machinacjach, wie, że ten jej syn jest niewinny i znalazł sposób, żeby to ukrócić.Nie musi dokładnie opowiadać, w jaki sposób, powie, że to jego sprawa, a ona się może szczegółami nie interesować.Pozbędzie się po cichu kradzionych rzeczy i do widzenia, przecież złodzieje nie polecą ogłaszać, że coś tam było i nie ma.Usunie się porządnie wszelkie ślady.O szantażu pan Lewandowski nie powie ani słowa, o nas też, będzie to niby załatwiał od siebie, żeby pomóc jej synowi, bo go zna.I tak dalej.Co do piwnicy, to już umie się tam dostać, tylko nie wie, gdzie działka, więc niech ona mu powie, to i tam załatwi.W połowie przemówienia Janeczki Pawełek przestał się krzywić, a pod koniec zaczął kiwać głową.— No, owszem — przyznał Pawełek.— Może to i niezłe.Tylko czekaj… Trzeba by jednak urwać kłódkę.— Bo co?— Bo złodzieje muszą myśleć, że zrobił to złodziej.Inaczej padnie na panią Nachowską, posądzają, że zabrała im ten towar i sama sprzedała.O wyrywanie kłódki, ja uważam, że jej posądzać nie będą.— No więc dobrze, wyrwij tę kłódkę.To nawet dobry pomysł
[ Pobierz całość w formacie PDF ]