Robert Louis Stevenson Katriona

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jednakże pojechać tam i przekonać się, co on knuje, to możebyć niezgorsza zabawa.A przy tej okazji poznam twoją dziewczynę.Cóż ty na to, Davie?Pojedziemy?Nie trzeba mnie było zbytnio zachęcać.Urlop Alana dobiegał końca, wyruszyliśmy więcniezwłocznie do Francji.Dotarliśmy do Dunkierki o zmierzchu styczniowego dnia.Pozostawiliśmy nasze konie napoczcie i wystaraliśmy się o przewodnika, który podjął się nas zaprowadzić do oberży Bazi-na, leżącej poza obrębem murów miejskich.Noc już zapadła, gdy opuszczaliśmy twierdzę iprzechodząc przez most, słyszeliśmy, jak zawierają za nami bramy.Przez czas jakiś szliśmyoświetlonym przedmieściem, po czym skręciliśmy w mroczną uliczkę.Wkrótce pogrążyliśmysię w zupełną ciemność, zaczęliśmy grzęznąć w głębokim piasku, a do naszych uszu doszedłszum morza.Wędrowaliśmy tak dosyć długo za naszym przewodnikiem, który kierował namiprzeważnie głosem i już zacząłem podejrzewać, że zabłądził, gdy dobrnąwszy na szczyt nie-wielkiego wzgórza, ujrzeliśmy migocące z oddali nikłe światło. Voil� l auberge � Bazin rzekł przewodnik.Alan cmoknął głośno. Cóż to za jakieśdziwne pustkowie rzekł i głos jego zdradzał jakby złość czy niepokój.Niebawem znalezliśmy się wewnątrz jednorodzinnego domku; w obszernej izbie, skądprowadziły schody do pokojów na piętrze, stały wzdłuż ścian stoły i ławy; po jednej stroniekominek służący do gotowania strawy, po drugiej półki zastawione butelkami i drzwi prowa-dzące do piwnicy.Oberżysta Bazin, rosły mężczyzna o twarzy budzącej nieufność, oświad-czył nam, że szkocki dżentelmen wyszedł, nie wiadomo dokąd, młoda lady natomiast jest nagórze i że zawiadomi ją o naszym przybyciu.Wydobyłem z zanadrza chusteczkę z obciętym rogiem i zawiązałem ją sobie na szyi.Sły-szałem wyraznie bicie własnego serca i z trudem powstrzymałem się od nawymyślania Ala-nowi, gdy poklepał mnie po ramieniu wypowiadając jakieś okolicznościowe facecje.Nie cze-kaliśmy długo.Usłyszałem jej kroki nad nami i ujrzałem ją schodzącą bez pośpiechu ze scho-157dów.Powitała mnie z pobladłą twarzą, ni to zakłopotana, ni uradowana, tak właśnie, jak tozwykła czynić, gdy jej zależało, by mnie zbić z pantałyku. Mój ojciec, James More rzekła nadejdzie za chwilę i ucieszy się wielce. Wtempoliczki jej zapałały rumieńcem, oczy rozbłysły, a słowa zamarły na ustach.Dostrzegła, by-łem tego pewien, chustkę na mojej szyi.Opanowała się natychmiast, ale zdawało mi się, żezwróciła się do Alana z większym niż poprzednio ożywieniem. A więc to pan jest AlanBreck? Miło mi jest powitać przyjaciela mego ojca.Słyszałam nieraz, jak o panu opowiadał,ja zaś już od tej chwili kocham pana za jego odwagę i dobroć. Ho, ho odrzekł Alan wpatrując się w Katrionę i przytrzymując długo jej dłoń w swojejręce a więc nareszcie mogę na własne oczy oglądać ową młodą lady! Davie, mój chłopcze,cóż z ciebie za partacz, gdy ci przychodzi kogoś słowami odmalować!Nigdy go chyba nie słyszałem przemawiającego tak prosto do czyjegoś serca; a głos jegodzwięczał jak pieśń. Jak to?! zawołała Katriona. Czyżby pan Dawid mówił o mnie? Bez mała o niczym innym nie mówił od czasu, gdy opuściłem Francję, a i przedtemusłyszałem o tobie coś niecoś, w Szkocji, pewnej nocy, koło Silvermills.Lecz nie martw się,ślicznotko, jesteś o wiele ładniejsza, niż on to mówił.Od tej chwili jedno jest pewne: ty i jabędziemy przyjaciółmi.Jestem tutaj w roli giermka, na usługach Dawida; włóczę się tuż zanim jak pies myśliwski za swoim panem.I do kogokolwiek on pała afektem i mnie tę osobęwypada miłować i.na wszystkich świętych! od niej się afektu spodziewam! A zatem wieszjuż teraz, kim jest dla ciebie Alan Breck, i przekonasz się, że dobrze na tym wyjdziesz.Niejestem urodziwy, ale oddany całą duszą tym, których miłuję. Dziękuję z całego serca za miłe słowa; usłyszeć je z ust tak walecznego i zacnego kawa-lera jest takim dla mnie zaszczytem, iż na odpowiedz zdobyć się nie potrafię.Korzystając z przysługującej podróżnym swobody zasiedliśmy we trójkę do stołu, nie cze-kając na Jamesa More a.Alan posadził Katrionę koło siebie i prosił, aby mu usługiwała; samzaś częstował ją winem z własnej szklanki, prawił przeróżne dusery i zabawiał ją z wyszuka-ną galanterią; a to wszystko w taki sposób, że ani razu nie wywołał we mnie uczucia zazdro-ści.Wziął na siebie cały ciężar rozmowy i prowadził ją tak zręcznie i tak wesoły wywołującnastrój, że Katriona i ja zapomnieliśmy całkowicie o tym, co zaszło pomiędzy nami, i nieczuliśmy się ani odrobinę zakłopotani.Ktokolwiek by nas widział wówczas siedzących przystole, musiałby uznać Alana za starego przyjaciela Katriony, mnie zaś za nieznanego jej przy-bysza.Zaiste miałem już nieraz powody, by podziwiać i kochać mego przyjaciela, nigdy jed-nak nie podziwiałem go i nie kochałem bardziej niż tego wieczoru.I chcąc nie chcąc musia-łem sobie powiedzieć (a zbyt często pozwalałem sobie o tym zapominać), że Alan nie tylkorozporządzał większym ode mnie doświadczeniem życiowym, ale był również na swój spo-sób, wszechstronniej ode mnie uzdolniony.Katriona zdawała się być zupełnie oczarowana;śmiech jej rozbrzmiewał jak dzwięk dzwonów, twarz jaśniała jak majowy poranek.I muszęwyznać, że chociaż byłem tym uradowany, odczuwałem chwilami coś jakby lekki smutek,jako że w porównaniu z moim przyjacielem miałem się za nieokrzesanego, nudnego prostaka,który nie powinien ubiegać się o rękę tak młodej dziewczyny w obawie, iż nie potrafi sprostaćjej wesołości.Lecz jak się wkrótce okazało, nie tylko ja tego wieczoru miałem być smutny i zafrasowa-ny.Gdy bowiem James More nadszedł nagle, jego córka zamieniła się w kamienny posąg.Przez resztę wieczoru, aż do chwili, gdy przeprosiła nas i odeszła na spoczynek, nie spusz-czałem z niej oka i mogę stwierdzić, że nie uśmiechnęła się ani razu, prawie nie brała udziałuw rozmowie i rzadko kiedy odrywała wzrok od desek stojącego przed nią stołu.Dziwiłem się,że Katriona, która tak niedawno jeszcze okazywała ojcu tyle miłości i przywiązania, potrafiłago aż tak znienawidzić.158Nad Jamesem More em nie warto się dłużej rozwodzić.Znacie już dostatecznie tego czło-wieka i obrzydło mi opisywanie jego łgarstw.Wypił niemało tego wieczora i gadał przeważ-nie od rzeczy.O sprawie zaś, jaką miał przedstawić Alanowi, wspomniał raz tylko, proszącgo o rozmowę nazajutrz, w cztery oczy.Zgodziliśmy się na to tym chętniej, że obaj z Alanem byliśmy zmęczeni całodzienną po-dróżą i po odejściu Katriony nie siedzieliśmy już długo przy stole.Gdy znalezliśmy się sami w izbie, gdzie mieliśmy podzielić jedyne stojące tam łóżko, Alanspojrzał na mnie z zagadkowym uśmiechem. Ty ośle skończony! rzekł. Co chcesz przez to powiedzieć? Co chcę powiedzieć? Davie, mój chłopcze, jesteś wprost nieprawdopodobnie głupi.Prosiłem go znowu, by zechciał się jaśniej wypowiedzieć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy