Robert Graves Wyspy Szaleństwa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Pułkownik chce wymordować nas wszystkich - wyszlochał - cie-bie, mnie, moich braci i siostry, i kapitana Corzo także.przybyłem cięostrzec.288W rzeczywistości uciekł pozostawiając braci ich własnemu losowi.Wkrótce potem wrzawa w obozie ucichła jakby na rozkaz i przez wodędobiegł nas wyraznie głos chorążego królewskiego:- Ahoj, oficerze dowodzący strażą, czy mnie słyszysz? Pułkownikkłania się generałowi i prosi go, aby zaraz przysłał lontu i prochu.Lon-tu i prochu!- Nie zwracajcie uwagi - błagał don Diego.- To Toribio de Bedeter-ra.Należy do spisku, aby zwabić cię na brzeg i tam poderżnąć ci gar-dło.Boję się, że moi bracia już nie żyją.I znowu zaczął płakać.- Gdzie jest don Jacinto Merino, oficer dowodzący strażą? - spytałgenerał.- Czy i on należy do spisku?Ale nikt jakoś nie wiedział, co się z nim stało.Gdy nadszedł świt, wysłano na ląd zbrojmistrza w szalupie z beczkąprochu i paroma łokciami lontu.Miał polecenie krzyknąć: Wszystkodobrze , jeśli zastanie Barretów przy życiu, w przeciwnym zaś raziemilczeć.Czekaliśmy w wielkim napięciu i niebawem dobiegł nas po-cieszający okrzyk.Dowiedzieliśmy się pózniej, że nasze obawy były bezpodstawne;pewien młody wartownik, przestraszony odgłosem gałęzi ocierającychsię o jakieś słupy, zaalarmował straże krzykiem: Dzicy napadają!Wtedy pułkownik dał rozkaz chwycenia za broń, ale żadnych krajow-ców widać nie było, natomiast pózniejsze krzyki wywołane były od-kryciem, że arkabuznikom z kompanii kapitana Corzo zabrakło prochui lontów.Cała sprawa skończyła się kocią muzyką i wesołym śmie-chem, lecz wieść o tchórzostwie don Diega dostała się na ląd za po-średnictwem zbrojmistrza i obiegła wszystkie chaty.ROZDZIAA XVIIMALKONTENCIPułkownik użyczył księdzu Antoniowi pomieszczenia w swoim du-żym nowym domu do czasu ukończenia budowy plebanii, wikariusznatomiast nocował jeszcze na okręcie w kabinie opróżnionej przez Ju-ana de la Isla.Pewnego dnia wracając ze mszy wszedł do Sali Map zpoważniejszym niż zwykle wyrazem twarzy, ja zaś widząc, że ma jakąśprywatną sprawę do głównego nawigatora, ucałowałem jego krzyż izostawiłem ich samych.Pózniej Pedro Fernandez opowiedział mi:- Wikariusz przyszedł mnie ostrzec, że wojsko postanowiło opuścićwyspę.Nie może mi powiedzieć, dokąd chcą płynąć ani kogo zamie-rzają wziąć za nawigatora, ale pewien jest, że w razie potrzeby użyjąsiły.Błagałem go, żeby udał się jeszcze raz na brzeg i namówił ich dopozostania na posterunku ze względu na obowiązki, jakie mamy wobeckrajowców. Jeżeli o mnie chodzi - powiedział wzruszając ramionami - chętniezostałbym na tej wyspie choćby i parę lat i nauczał krajowców.Alejeśli Bóg zrządzi inaczej, mój synu.- Jesteśmy tu zaledwie miesiąc - rzekłem z oburzeniem - i już do te-go doszło?Chodząc tam i z powrotem po wąskiej kajucie Pedro Fernandez wy-buchnął:- Ach, jakąż chwiejną wieżę zamętu wznieśliśmy na popiołach am-bicji, niezgody, chciwości, próżności i mściwości! Wkrótce wszyscy290zginiemy pod jej gruzami, przyjacielu Andresie, jeśli nie będziemyniezłomnie wierni Panu Bogu i królowi.Nie mówiłem ci jeszcze, żewczoraj po południu ktoś chciał mnie zabić, gdy stałem przy bezan-maszcie.Strzał oddany był z zarośli za plażą.Drugi strzał poszedł wstronę fregaty.Nie wiem, do jakiego tam ptaka mierzono; może doFrancisca Frau, nawigatora.Ale z łaski boskiej obie kule chybiły.- Po co by chcieli cię zabijać? - zawołałem przerażony.- Któż to wie? - odparł wysuwając naprzód dolną wargę.- Może poto, aby ich przyjaciel Martin Groe z San Felipe mógł objąć po mniefunkcje głównego nawigatora? Odkąd wypłynęliśmy z Callao narobi-łem sobie wielu wrogów, począwszy od pułkownika, a skończywszy naoficerze rachunkowym, i liczba ich z każdym dniem rośnie.Kapitanartylerii nienawidzi mnie teraz, bo kazałem zbrojmistrzowi wystrzelić ztej armaty; a przecież zrobiłem to nie z chęci mieszania się do sprawwojskowych, tylko po to, by osłonić oficera dowodzącego strażą, któryużywał sobie wtedy w cudzym łożu.Gdyby go generał przyłapał, było-by doszło do krwawego mordu.Nie wyjawił imienia kobiety, o którą chodziło; szeptano jednak, żedo�a Mariana już się pociesza po owdowieniu i zamyśla o trzecim mał-żeństwie.Don Alwar świadomie ignorował dysydenckie nastroje na lądzie wnadziei, że przyczynią pułkownikowi kłopotów i upokorzeń.Czuł siębezpieczny w kajucie generalskiej pod ochroną dział okrętowych i sta-łej straży, złożonej z dobranych ludzi; gdyby żołnierze chwycili zabroń, udałby się na brzeg jako ich opiekun, rozwinąłby królewskisztandar i zakuł pułkownika w żelaza.Nie brał jednak pod uwagę po-wszechnej nienawiści do Barretów, która sprawiała, że sympatie więk-szości malkontentów przechylały się na stronę pułkownika.Pułkownik ze swej strony nie zrobił nic.Zwiadom własnej prawościi obowiązkowości i niewiele dbając o przyszłość, pozostawiał291generałowi wygaszenie pożaru, który złośliwie wzniecili jego szwa-growie.Wystarczało mu, że wojsko sprawiało się jeszcze gracko namusztrze i pracowało dobrze pod jego rozkazami.Ale w przekonaniu Pedra Fernandeza płomienie rozprzestrzeniałysię szybko, więc martwił się bardzo widząc, że nawet wikariusz patrzyna to obojętnie, założywszy z rezygnacją ręce.Powiedziałem mu:Ksiądz Juan nie ma obowiązku interweniowania w sprawie dyscy-pliny wojskowej, chyba żeby zarówno don Alwar, jak pułkownik zwró-cili się do niego o pomoc.Póki mają z sobą na pieńku, nic poradzić niemożna.Jest to choroba, która musi się przesilić, abyśmy mogli miećnadzieję na polepszenie.- Nie zgadzam się z tym - zawołał.- Podejmuję się uspokoić ludziw pół godziny, jeśli mi tylko don Alwar pozwoli!- Moim zdaniem - odrzekłem - zwracanie zbytniej uwagi na szem-ranie kilku wartogłowów może mieć tylko złe skutki.Gdy byłem wczo-raj na lądzie, nie widziałem żadnych oznak buntu.Dopóki słuchająswoich oficerów.Ale mimo, że usilnie go od tego odwodziłem, poszedł do kajuty ge-neralskiej.Do�a Mariana siedziała tam sama, wachlując się ze znużeniem.- Gdzie generał? - spytał ją.- W spiżarni - odpowiedziała.- Moja kochana siostra przekonuje gopilnie, że nie stać nas na żywienie nikogo więcej poza naszą najbliższąrodziną.Sumy, które do tej pory co tydzień potrącał ludziom z pensjilub wkładów, już nie pokrywają wartości prowiantów, jakie przywiezli-śmy z sobą, ponieważ nie można zdobyć nowych na ich miejsce.Sio-stra powiada, że księża muszą odtąd utrzymywać się z funduszu ko-ścielnego, a reszta musi radzić sobie, jak potrafi.Może się postara zro-bić wyjątek dla ciebie, a może nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy